หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 55

ตอนที่ 55 โดนทำร้าย

“ซือซือ ถ้าหากให้แกปล่อยฉีตงไปได้มั้ย!”

แค่คำเดียวของเป้ยฉ่ายเวยแต่ทำให้อวี๋ซือซือถึงกับพูดอะไรไม่ออกเลย เลยจะปล่อย “ผู้ชายเห็นแก่ตัว” นั้นได้มั้ย? แน่นอนว่าไม่ได้ “ฉันจะฆ่ามัน ให้หมากิน”

“......”เป้ยฉ่ายเวยใจหายแทนถังฉีตงในใจ

”พอแล้ว อย่าพูดเรื่องเศร้าเลย” ใบหน้าของอวี๋ซือซือก็กลับมายิ้มแย้มอีกครั้ง วินาทีก่อนหน้านี้ยังเหมือนกันผู้หญิงดุเดือดน่ากลัว เป็นแค่ภาพหลอกลวง

“ดึกมากแล้วเวลา ฉันส่งแกกลับ”

เพราะในใจเป้ยฉ่ายเวยรู้สึกผิด ก็เลยไม่มีใจที่อยากจะนั่งอยู่ที่นี่ ก็เลยตอบตกลงกับเพื่อน “ซือซือ ฉันกลับเองก็ได้”

“แกนั่งรถเถอะ ฉันเองก็แค่ผ่าน ห้องที่ฉันเช่าอยู่ไม่ไกลจากแก ถึงเวลามาหาแกกับรุ่ยรุ่ยได้สะดวก”สีหน้าอวี๋ซือซือเหมือนกับจะบอกว่าฉันเก่งและฉลาดมากชมฉันเร็วๆ

“ใช่ ใช่ แกรอบคอบมากๆ” เป้ยฉ่ายเวยพูดอย่างน่าขำ

ถังฉีตงเป็นชื่อที่ห้ามแตะต้องเด็ดขาดในใจซือซือ เรื่องทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเขา เธอก็จะเหมือนไปอีกคน

ถึงแม้ว่าเป้ยฉ่ายเวยจะเจ็บแทนเพื่อน แต่เธอก็รู้ว่าความรักคือเรื่องของคนสองคน ก็เหมือนกับหลายปีมานี่ซือซือจะปลอบใจเธอยังไง แต่ก็เดินมาจนถึงจุดๆนี่ สุดท้ายแล้วไม่มีทางให้ถอย

อวี๋ซือซือส่งเป้ยฉ่ายเวยถึงหน้าประตู เหยียบคันเร่ง แล้วเหมือนกับบีนหายไป

เป้ยฉ่ายเวยหนักใจมาก ก้มหน้าเดินต่อไป ในสมองยังคิดอยู่จะพรุ่งนี้จะอธิบายยังไงกับจื่อเชียน แต่เธอก็ไม่ทันสังเกตว่าข้างหลังเธอมีผู้ชายตามหลัง

หน้าลิฟต์ที่เงียบ ที่จริงมีแค่เสียงเท้าเดินของเป้ยฉ่ายเวยคนเดียว ทันใดนั้นข้างหลังก็ได้มีเสียงเดินของรองเท้าดังครึ่ง เป้ยฉ่ายเวยตัวแข็งไปหมดสองมือจับกระเป๋าไว้อย่างแน่นไม่กล้าที่จะหันไป

และแล้วคนตามหลังก็ได้เดินเร็วขึ้น สองสามวันนี้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเจอเธอ ก็ใจดีเตือนเธอหลายรอบแล้วให้ระวังตัว ช่วงนี้ในแถวๆนี้มีโรคจิตเดินตาม กลางคืนไม่ต้องกลับดึกเกินไป

พอนึกถึงครั้งก่อนเมื่อตอนที่ฉูเจ๋อหยางมาหาเธอ ก็มีเงาคนหนึ่งตามหลังตัวเองไว้ เป้ยฉ่ายเวยหวาดกลัวขึ้นมา

ครั้งที่แล้วมีฉูเจ๋อหยางอยู่ แต่ครั้งนี้มีเธอแค่คนเดียว รู้งี้ให้ซือซือขึ้นมาเป็นเพื่อนเธอก็คงดี ไม่ว่ายังไงฝีมือซือซือ ต่อสู้กับผู้ชายคนเดียวไม่มีปัญหา

เป้ยฉ่ายเวยเดินเร็วขึ้น และเหมือนกับว่าผู้ชายที่ตามหลังก็เดินเร็วขึ้นเหมือนกัน ระยะห่างของทั้งสองคนถูกดึงเข้ามาใกล้ชิดกันมากขึ้นในทันที

เธอเหมือนกับได้กลิ่นเหล้าที่ปลิวมาจากบนตัวผู้ชาย และยังมีกลิ่นเหงื่อเหม็นที่พูดไม่ถูก เดินตามหลังเธอมาตรงๆ

ทันใดนั้นเป้ยฉ่ายเวยปวดท้องมาก เหมือนเส้นประสาทจะตึงมาก ขาดได้ทุกเมื่อ แต่เห็นประตูที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าระยะ 100 เมตรมันห่างไกลมาก

“น้องสาว รีบเดินขนาดนี้จะไปไหน”

มือของชายหนุ่มคนนั้นได้แตะลงบนไหล่ของเป้ยฉ่ายเวย เป้ยฉ่ายเวยตกใจมากจนถอยหลังหลานก้าว ทั้งตัวพิงไว้กับประตูห้องของเธอ เรามองชายคนนั้นเหมือนกำลังแจ้งให้ทราบว่า

“ไปไกลๆเดี๋ยวนี้แฟนฉันอยู่ในบ้าน นายอย่ามามั่วนะ ไม่งั้นฉันจะตะโกนแล้ว”

ชายผู้นั้นก็ได้หัวเราะลั่นออกมา เหมือนกับหัวเราะเยาะความโง่ของเป้ยฉ่ายเวย “ น้องสาวน้องอยากขัดคืนเลย น้ารู้แต่แรกแล้วว่าในห้องนี้มีหนูแค่คนเดียว“

ใช่คนนั้นพูดอย่างได้ใจออกมา “ อีกอย่าง คนข้างข้างห้องของหนูเขากลับบ้านกันหมดแล้วหนู