หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 64

บทที่64 กู้ภัย

ไม่มีใครควบคุมตัวเป้ยฉ่ายเวยแล้ว เธออ่อนระทวยพับไปด้านหลัง เธอล้มลงบนหน้าอกแผ่นใหญ่ “ดื่มไม่เป็นวันหลังก็อย่าดื่ม”

“คุณคือใคร คุ้นหน้ามาก หน้าตาเหมือนเด็กบ้านนอก” ด้วยดวงตาที่พร่ามัวของเป้ยฉ่ายเวยเธอสังเกตเห็นส่วนหน้าผากที่โหนกขึ้นมา

หล่อ แต่ก็เย็นชา

ชายคนนั้นเหลือบมองผู้หญิงแก้มแดงที่เอาแต่ใจ เขาเบือนปากและไม่ได้ตอบอะไร

ซือซือประหลาดใจเมื่อเห็นผู้ชายที่กอดเป้ยฉ่ายเวย ฉูเจ๋อหยางอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

“เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ คุณยังทำตัวมีปัญหาอยู่อีก” เสียงอันแหบห้าวกระทบเข้าที่หูของซือซือ

ซือซือเหมือนกับถูกกระแสไฟฟ้าช็อตทั้งตัว ร่างเธอแข็งทื่อไม่กล้าที่จะหันหลังกลับไปมอง แววตาเธอฉายแววเพชฌฆาต ไม่ เป็นไปไม่ได้ เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้

ดูเหมือนว่าเขาต้องการพิสูจน์สิ่งที่ซือซือคิดอยู่ในใจ เขาจึงพูดขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงอันอบอุ่น “ผมกลับมาแล้ว เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์”

---ถังฉีตง เขากลับมาแล้วจริงๆ

หลังจากความประหลาดใจสั้นๆของซือซือ ก็ตามมาด้วยใบหน้าอันเย็นชา เธอจำได้ว่าเวยเวยบอกว่า ถ้าพบเขาอีกครั้งก็ให้ฆ่าสุนัขตัวนี้ซะ

ฉากนั้นเป็นบรรยากาศที่แปลกประหลาดมาก

“พี่ใหญ่ พวกมันสองสามตัวดูถูกพวกเรา”

“หุบปาก ใครบอกให้พูด กูดูออก” พี่ใหญ่มองผู้ชายสองสามคนตรงหน้าด้วยความระมัดระวัง สัญชาตญาณบอกเขาว่า สองตัวนี้มันไม่ธรรมดา

“พี่ใหญ่ว่าพวกเราเอาไงดี ถ้าหนีไปก็ขายหน้า อีกหน่อยคงไม่มีหน้าอยู่ในพื้นที่นี้” น้องชายกระซิบอยู่ที่ด้านข้าง

พี่ใหญ่เดิมทีต้องการที่จะหนี แต่ขาก็ก้าวไม่ออก และยังน้องชายที่ไม่ดูตาม้าตาเรืออีก ทำให้เขาหัวเสีย แต่ในเมื่อน้องชายพูดเช่นนั้น ถ้าหนี ก็ขายหน้า

“พี่น้อง ฟังนะ วันนี้ใครจับตัวผู้หญิงสองคนนี้ได้ จะมีรางวัลให้คนละหมื่น”

เมื่อได้ยินเรื่องเงิน คนพวกนั้นก็ตื่นเต้นหูผึ่ง

แต่ว่าคู่กรณีนั้นแข็งแกร่งมาก พวกเขาสู้ไม่ได้ โดนจัดการไปทีละสองทีละสามคน

“เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ทำไมเธอรุนแรงอย่างนี้” ถังฉีตงตกอยู่ในที่นั่งลำบาก เขาพ่นลมหายใจไม่หยุด

ซือซือทำเป็นไม่ได้ยิน และพูดอย่างเย็นชา “อย่าเรียกฉันว่าเสี่ยวอวี๋เอ๋อร์”

เขาไม่คู่ควร

ฉูเจ๋อหยางซึ่งอุ้มเป้ยฉ่ายเวยอยู่ในอ้อมอกมองดูผู้คนรอบๆและยักคิ้วพูดขึ้นว่า “ไปที่คอก”

ถังฉีตงพยักหน้าตกลง เขาหันหน้าไปยิ้มกับซือซือและพูดขึ้นว่า “เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ ไม่ได้รวมตัวกันเสียนาน”

ซือซือฮัมเสียงเย็นชาไม่สนใจชายด้านข้าง เธอเดินตามหลังฉูเจ๋อหยางไป เธอไม่วางใจที่จะปล่อยเวยเวยไว้กับไอ้บ้านี่ สำหรับไอ้พวกบ้าที่เหลือทางด้านหลังเดี๋ยวค่อยคิดบัญชี

ชั้นหนึ่งของไนท์ซิตี้คลับนั้นสำหรับคนทั่วไป เมื่อขึ้นลิฟต์ตรงขึ้นไป นั่นแหละถึงจะเป็นถ้ำทองคำที่แท้จริง

ลิฟต์หยุดที่ชั้นแปด เมื่อประตูเปิดออกทางเดินปูไปด้วยพรหมแดง นอกจากนั้นยังมีที่นั่งอันสวยงามอยู่ทั้งสองด้าน เงียบสงัดไม่มีเสียงอันใด

คนทั้งสี่เดินตรงไปที่คอก

นอกจากเป้ยฉ่ายเวยแล้ว คนทั้งสามก็มีความกังวลใจของตัวเอง เมื่อซือซือเข้ามาแล้วเธอถึงได้มีปฏิกิริยาขึ้น ฉูเจ๋อหยางรู้จักถังฉีตงแน่นอน ทั้งดื่มเหล้าจนมีเรื่องผิดพลาด สมองของเธอก็ยังจะช้าอยู่เล็กน้อยอีกด้วย

“โอ๊ะ ทำไมคุณไม่ตอบฉัน คุณภูมิใจมากใช่ไหม ฉันจะไม่ตามใจคุณ”

เป้ยฉ่ายเวยเหมือนคนเฉี่อยชากำลังปีนต้นไม้ฉูเจ๋อหยางขึ้นมา มือเล็กๆสีขาวของเธอบังคับให้ฉูเจ๋อหยางมองเธอและพูดขึ้นมาอย่างโมโหว่า “คุณรู้ตัวรึเปล่าว่าผิด”

ฉูเจ๋อหยางมองใบหน้าผู้หญิงซึ่งแดงก่ำอย่างไม่มีความรู้สึก เขาปล่อยให้เธอวางมือบนใบหน้าของเขา และพูดขึ้นเบาๆ “คุณดื่มมากแล้ว”

เมื่อเห็นฉากอันแปลกประหลาด ซือซือก็ไม่รู้ว่าตัวเองควรพูดอะไร เธออยากจะแกล้งทำเป็นว่าไม่รู้จักเวยเวย เรื่องนี้ช่างน่าขายหน้าจริงๆ