หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 66

บทที่66 พี่ชายน้อยหล่อมาก คืนละเท่าไหร่

เป้ยฉ่ายเวยหัวร่อต่อกระซิกมือทั้งสองข้างของเธอพันรอบคอเขา “คิคิ คุณรู้ไหม ฉันเกลียดท่าทางเจ้าเล่ห์ของคุณ”

หญิงสาวเจ้าของนัยน์ตาซึ่งเหมือนระลอกคลื่นของน้ำในฤดูใบไม้ร่วงมองจ้องเข้าไปในดวงตาเขา

จิตใจฉูเจ๋อหยางระส่ำระสาย เขาดึงแขนของเธอแน่น พูดกับเธอด้วยเสียงแหบห้าว “แล้วคุณชอบให้ผมเป็นอย่างไรล่ะ”

“เป็นแบบนี้ เป็นแบบนี้ล่ะ” มือของชายหนุ่มอ่อนระทวยแทบจะพยุงเธอเอาไว้ไม่อยู่ ใจเขาเริ่มไม่ดีเมื่อสัมผัสโดนแผ่นหลังอันเซ็กซี่ของเธอ เขาสาวเท้าเดินเข้าห้องนอนไป

เป้ยฉ่ายเวยครางเบาๆและโน้มตัวลงแนบร่างของเขา ใบหน้าแดงระหง ดวงตาระลอกคลื่นนั้นจ้องไปที่ฉูเจ๋อหยางไม่กระพริบ มือของเธอลูบคลำไปตามเค้าโครงใบหน้าของเขาและถอนหายใจออกมา “พี่ชายน้อยหล่อมา คืนละเท่าไหร่รึ”

หล่อนทำให้เขาโมโหอย่างแน่นอน ฉูเจ๋อหยางกระแทกเธอเข้ากับผนังห้องนอน เธอกัดฟันและถาม “เป้ยฉ่ายเวยคุณรู้รึเปล่าว่าคนที่กำลังกอดคุณอยู่คือใคร”

ถ้าเธอกล้าพูดชื่อบุคคลอื่นออกจากปาก เขาจะทำให้เธอต้องเสียใจอย่างแน่นอน

“ฉันรู้ คุณคือไอ้คนน่าเบื่อฉูเจ๋อ…” เป้ยฉ่ายเวยยังไม่ทันได้พูดให้จบ เธอก็ถูกคนรวบตัวเอาไว้

ฉูเจ๋อหยางไม่สามารถระงับความปรารถนาในใจของตัวเองอีกต่อไป เขาบุกรุกเข้าไปในฟันของเธออย่างคล่องแคล่ว จูบอย่างดูดดื่ม การแลกเปลี่ยนลมหายใจของทั้งคู่นั้นดำเนินไปอย่างเนิบๆ

เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกเหมือนก้อนเมฆที่ลอยล่องอยู่บนท้องฟ้า ร่างของเธอเหมือนจะถูกดูดกลืนโดยผู้คน ถ้าหากไม่ใช่ชายหนุ่มโอบอุ้มเธอไว้ เธอคงจะไถลเซลงไปอย่างนุ่มนวล

“ฉูเจ๋อหยาง… อื้อ…”

ฉูเจ๋อหยางค่อยๆบรรจงจูบอย่างไม่รู้จักพอ ริมฝีปากร้อนแรงดั่งแรงดึงดูดจากดาวอังคาร ไล่เรียงจากมุมปากลงไปถึงคอ และเลื้อยไปตามไหปลาร้าช้าๆ

มือใหญ่ของเขาขยับตามไป คืบคลานเข้าไปสำรวจในดินแดนลึกลับ

เป้ยฉ่ายเวยครางออกมา มือทั้งสองข้างของเธอลูบไล้ไปทั่วศีรษะของเขา ดูเหมือนว่าจะต้องการผลักเขาออกไป และจู่ๆก็ดึงเข้ามาโดยสัญชาตญาณ

“เจ๋อ...อย่าหยุด…”

ในหัวของฉูเจ๋อหยางได้ยินแต่เสียงครางอันอ่อนนุ่มของเป้ยฉ่ายเวย นัยน์ตาเขาปรากฏสีแดงฉาน เขาฉีกเสื้อผ้าของเธอออกอย่างเร่งรีบ

“แควก” เสื้อผ้าของเธอถูกฉีกขาดออก เศษผ้ากระจัดกระจายกองตามพื้น

ฉูเจ๋อหยางโอบอุ้มเป้ยฉ่ายเวยไว้ อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงขอบเตียง เขาโยนตัวเธอลงบนผ้าห่มอันนุ่มละมุน จากนั้นก็ทับลงบนทั้งร่างของเธอ

เป้ยฉ่ายเวยรับรู้ถึงความร้อนระอุของร่างอันเหมือนพายุโหมกระหน่ำของฉูเจ๋อหยาง เธอเป็นเหมือนกระต่ายน้อยที่ไม่สามารถขัดขืน

เธอถูกพลิกกลับไปกลับมาทั้งคืน ที่ลามกไปกว่านั้นก็คือดูเหมือนว่าเขาจะสนุกกับมัน ที่ให้เธอทำท่าต่างๆที่น่าอับอาย

ไม่ว่าเธอจะขอร้องอย่างไร เขาก็ไม่หยุดที่จะพลิกตัวเธอไปมา จนกระทั่งค่ำคืนกลายเป็นสีขาวจ้า จนกระทั่งเสียงหอบหายใจนั้นจบสิ้น

ฉูเจ๋อหยางมองดูเป้ยฉ่ายเวยที่สลบไสลไป มุมปากเขาก็ตวัดขึ้น เขาเหยียดแขนออกเอาคนมาอยู่ในอ้อมกอด และหลับใหลตามไป

…

ผลที่ตามมาจากการเมาค้างก็คืออาการปวดหัวไมเกรน

เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกว่าหัวตัวเองกำลังจะระเบิด เธอมองไปรอบๆด้วยสายตาที่สับสนและกระพริบตา

เธอพยายามรวบรวมสติ ทันใดนั้นก็เกิดความรู้สึกที่คุ้นเคย ทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นได้

เป้ยฉ่ายเวยขยับร่างกาย มันเจ็บจนเธอพ่นลมออกมา อะไรเนี่ย เธอรู้สึกเหมือนว่าเพิ่งถูกรถชน โดยเฉพาะอย่างยิ่งร่างกายส่วนล่าง

ไม่นานนัก เธอก็รู้ตัวว่าได้ผ่านอะไรมา เธอจึงอดไม่ได้ที่จะร้องออกมาเสียงดัง “อ้า---”

เสียงกรีดร้องนั้นบาดลึกไปถึงคอหอย เสียงนั้นถูกขัดจังหวะขึ้นด้วยเสียงบิดขี้เกียจของชายทางด้านข้าง “โวยวายอะไร”

เป้ยฉ่ายเวยอ้าปากค้าง และชี้ไปทางชายคนนั้นและเอ่ยปากถามอย่างต่อเนื่อง “ฉูเจ๋อหยาง คุณมาอยู่บนเตียงฉันได้อย่างไร!!”

เรื่องมันเป็นมายังไง ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงมาอยู่บนเตียงเธอได้ เมื่อคืนนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น

ซือซือล่ะ อยู่ดีๆเธอมาพลีกายให้กับฉูเจ๋อหยางได้อย่างไร ทำอย่างไรดีหัวจะระเบิดอยู่แล้ว

“เป้ยฉ่ายเวยดูให้ดีหน่อย ที่นี่ที่ไหน” ฉูเจ๋อหยางพูดอย่างเย็นชา

ดูให้ดีรึ เป้ยฉ่ายเวยค่อยๆหันมองไปรอบๆทิศ ไม่น่าแปลกเลยที่เธอรู้สึกคุ้นตา นี่เป็นห้องนอนที่เธออาศัยอยู่เป็นเวลาสามปี แต่ว่า “ฉันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร คุณ คุณ ฉัน ฉัน…”

“เป้ยฉ่ายเวยคุณความจำเสื่อมหรือยังไง เมื่อวานคุณเมา ยั่วยวนผมจนถึงเช้ามืด”

เป้ยฉ่ายเวยโมโหมาก

ซวยจริงๆ ทำไมทำเรื่องน่าอายขนาดนี้ไปได้

เมื่อเธอมองเห็นเศษผ้าจากกระโปรงที่เกลื่อนอยู่เต็มพื้น กับชุดชั้นในที่ถูกโยนไปทั่วห้อง เธอก็พูดไม่ออกว่า “ฉันไม่เชื่อ”

เธอเริ่มคิดทบทวน ที่จริงแล้วหลังจากที่เธอดื่มจนเมาก็ขึ้นขย่มเขา แต่ว่าเธอดื่มไปไม่มากนี่นา

ซือซือรับปากแล้วนี่ว่าจะไม่ให้เธอดื่มจนเมา แล้วเป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไร

ประโยคนั้นของฉูเจ๋อหยางก็เพื่อทดสอบเป้ยฉ่ายเวย ว่าเธอลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานจริงๆหรอ “ตอนนี้รู้รึยังว่าตัวเองทำอะไรลงไป”

เป้ยฉ่ายเวยหันไปจ้องหน้าชายรูปงามคนนั้น เธอดึงผ้าห่มมาปิดหน้าอกไว้ ท่าทางลุกลี้ลุกลน ไม่อยากเชื่อว่าเรื่องราวจะเป็นเช่นนั้น

ไม่ว่าอย่างไรเธอก็นึกถึงเรื่องราวเมื่อวานไม่ออก เธอไม่น่าดื่มเหล้าเลย! พอเมาปุ๊บวันรุ่งขึ้นก็จำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“ฉันทำอะไรไป ดูคุณก็ไม่ได้เดือดร้อน ยังไงเสีย ก็เป็นไปตามเงื่อนไข”

สายตาฉูเจ๋อหยางได้สัมผัสกับแสงวาบ เขากล่าวขึ้นลอยๆ “เป็นไปไม่ได้ เมื่อวานนี้คุณเองที่กอดผมไม่ยอมปล่อย”

เมื่อเห็นเป้ยฉ่ายเวยสงสัยอยากรู้ เขาจึงหยุดพูดชั่วคราว “คุณยัง….ผม”

“ฉันทำอะไรคุณ” เป้ยฉ่ายเวยมีท่าทีตื่นตระหนกมาก

“คุณบอกว่าจะมีลูกชายให้กับผม” ฉูเจ๋อหยางจงใจบิดเบือนคำพูดเมื่อวาน

“เป็นไปไม่ได้” เป้ยฉ่ายเวยหน้าซีดเผือดและยังคงปฏิเสธเสียงแข็ง

ฉูเจ๋อหยางเห็นผู้หญิงที่ลุกลี้ลุกลน เขาก็พูดอย่างสงสัย “คุณตื่นเต้นขนาดนี้ สงสัยจะได้ลูกชายจริงๆแล้วล่ะ”

“ฉูเจ๋อหยางอย่ามาทะลึ่ง อยากมีลูกชายก็ไปมีเองสิ ยังไงคุณก็จะหมั้นกับหนานฉิงอยู่แล้ว” พูดไปเป้ยฉ่ายเวยก็รู้สึกเจ็บจี๊ดไปด้วย

เรียกได้ว่าฉูเจ๋อหยางจงใจเล่นไม่ซื่อกับเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่ได้พูด อีกหน่อยเธอจะดื่มจนเมาอีกไม่ได้แล้ว

ถ้าหากว่าโดนฉูเจ๋อหยางหลอกถามอะไรเข้า เธอตายแน่

เป้ยฉ่ายเวยไม่ทันสังเกตว่าตัวเองดึงผ้าห่มมากเกินไป เหลือผ้าห่มปิดอยู่ที่ตัวฉูเจ๋อหยางอยู่เพียงน้อยนิด เมื่อเธอสังเกตเห็น ตาก็แทบจะทะลักออกมา

แม้ว่าจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นร่างกายของเขา แต่ทุกครั้งที่เห็นผลกระทบยิ่งใหญ่มาก อะแฮ่ม ของเขาแซบจริงๆ

ไม่ใช่ซิกแพ็ค ไม่ใช่ผิวสีแทน และไม่ใช่เอวที่คอด

แต่เป็นลำขาที่ใหญ่ ขารึ

“ฉูเจ๋อหยางคุณไอ้ลามก!!” เป้ยฉ่ายเวยกรีดร้องจนสุดเสียง

ซวยแล้ว เป็นตากุ้งยิงแน่