หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 66

บทที่66 พี่ชายน้อยหล่อมาก คืนละเท่าไหร่

เป้ยฉ่ายเวยหัวร่อต่อกระซิกมือทั้งสองข้างของเธอพันรอบคอเขา “คิคิ คุณรู้ไหม ฉันเกลียดท่าทางเจ้าเล่ห์ของคุณ”

หญิงสาวเจ้าของนัยน์ตาซึ่งเหมือนระลอกคลื่นของน้ำในฤดูใบไม้ร่วงมองจ้องเข้าไปในดวงตาเขา

จิตใจฉูเจ๋อหยางระส่ำระสาย เขาดึงแขนของเธอแน่น พูดกับเธอด้วยเสียงแหบห้าว “แล้วคุณชอบให้ผมเป็นอย่างไรล่ะ”

“เป็นแบบนี้ เป็นแบบนี้ล่ะ” มือของชายหนุ่มอ่อนระทวยแทบจะพยุงเธอเอาไว้ไม่อยู่ ใจเขาเริ่มไม่ดีเมื่อสัมผัสโดนแผ่นหลังอันเซ็กซี่ของเธอ เขาสาวเท้าเดินเข้าห้องนอนไป

เป้ยฉ่ายเวยครางเบาๆและโน้มตัวลงแนบร่างของเขา ใบหน้าแดงระหง ดวงตาระลอกคลื่นนั้นจ้องไปที่ฉูเจ๋อหยางไม่กระพริบ มือของเธอลูบคลำไปตามเค้าโครงใบหน้าของเขาและถอนหายใจออกมา “พี่ชายน้อยหล่อมา คืนละเท่าไหร่รึ”

หล่อนทำให้เขาโมโหอย่างแน่นอน ฉูเจ๋อหยางกระแทกเธอเข้ากับผนังห้องนอน เธอกัดฟันและถาม “เป้ยฉ่ายเวยคุณรู้รึเปล่าว่าคนที่กำลังกอดคุณอยู่คือใคร”

ถ้าเธอกล้าพูดชื่อบุคคลอื่นออกจากปาก เขาจะทำให้เธอต้องเสียใจอย่างแน่นอน

“ฉันรู้ คุณคือไอ้คนน่าเบื่อฉูเจ๋อ…” เป้ยฉ่ายเวยยังไม่ทันได้พูดให้จบ เธอก็ถูกคนรวบตัวเอาไว้

ฉูเจ๋อหยางไม่สามารถระงับความปรารถนาในใจของตัวเองอีกต่อไป เขาบุกรุกเข้าไปในฟันของเธออย่างคล่องแคล่ว จูบอย่างดูดดื่ม การแลกเปลี่ยนลมหายใจของทั้งคู่นั้นดำเนินไปอย่างเนิบๆ

เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกเหมือนก้อนเมฆที่ลอยล่องอยู่บนท้องฟ้า ร่างของเธอเหมือนจะถูกดูดกลืนโดยผู้คน ถ้าหากไม่ใช่ชายหนุ่มโอบอุ้มเธอไว้ เธอคงจะไถลเซลงไปอย่างนุ่มนวล

“ฉูเจ๋อหยาง… อื้อ…”

ฉูเจ๋อหยางค่อยๆบรรจงจูบอย่างไม่รู้จักพอ ริมฝีปากร้อนแรงดั่งแรงดึงดูดจากดาวอังคาร ไล่เรียงจากมุมปากลงไปถึงคอ และเลื้อยไปตามไหปลาร้าช้าๆ

มือใหญ่ของเขาขยับตามไป คืบคลานเข้าไปสำรวจในดินแดนลึกลับ

เป้ยฉ่ายเวยครางออกมา มือทั้งสองข้างของเธอลูบไล้ไปทั่วศีรษะของเขา ดูเหมือนว่าจะต้องการผลักเขาออกไป และจู่ๆก็ดึงเข้ามาโดยสัญชาตญาณ

“เจ๋อ...อย่าหยุด…”

ในหัวของฉูเจ๋อหยางได้ยินแต่เสียงครางอันอ่อนนุ่มของเป้ยฉ่ายเวย นัยน์ตาเขาปรากฏสีแดงฉาน เขาฉีกเสื้อผ้าของเธอออกอย่างเร่งรีบ

“แควก” เสื้อผ้าของเธอถูกฉีกขาดออก เศษผ้ากระจัดกระจายกองตามพื้น

ฉูเจ๋อหยางโอบอุ้มเป้ยฉ่ายเวยไว้ อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงขอบเตียง เขาโยนตัวเธอลงบนผ้าห่มอันนุ่มละมุน จากนั้นก็ทับลงบนทั้งร่างของเธอ

เป้ยฉ่ายเวยรับรู้ถึงความร้อนระอุของร่างอันเหมือนพายุโหมกระหน่ำของฉูเจ๋อหยาง เธอเป็นเหมือนกระต่ายน้อยที่ไม่สามารถขัดขืน

เธอถูกพลิกกลับไปกลับมาทั้งคืน ที่ลามกไปกว่านั้นก็คือดูเหมือนว่าเขาจะสนุกกับมัน ที่ให้เธอทำท่าต่างๆที่น่าอับอาย

ไม่ว่าเธอจะขอร้องอย่างไร เขาก็ไม่หยุดที่จะพลิกตัวเธอไปมา จนกระทั่งค่ำคืนกลายเป็นสีขาวจ้า จนกระทั่งเสียงหอบหายใจนั้นจบสิ้น

ฉูเจ๋อหยางมองดูเป้ยฉ่ายเวยที่สลบไสลไป มุมปากเขาก็ตวัดขึ้น เขาเหยียดแขนออกเอาคนมาอยู่ในอ้อมกอด และหลับใหลตามไป

…

ผลที่ตามมาจากการเมาค้างก็คืออาการปวดหัวไมเกรน

เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกว่าหัวตัวเองกำลังจะระเบิด เธอมองไปรอบๆด้วยสายตาที่สับสนและกระพริบตา

เธอพยายามรวบรวมสติ ทันใดนั้นก็เกิดความรู้สึกที่คุ้นเคย ทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นได้

เป้ยฉ่ายเวยขยับร่างกาย มันเจ็บจนเธอพ่นลมออกมา อะไรเนี่ย เธอรู้สึกเหมือนว่าเพิ่งถูกรถชน โดยเฉพาะอย่างยิ่งร่างกายส่วนล่าง

ไม่นานนัก เธอก็รู้ตัวว่าได้ผ่านอะไรมา เธอจึงอดไม่ได้ที่จะร้องออกมาเสียงดัง “อ้า---”

เสียงกรีดร้องนั้นบาดลึกไปถึงคอหอย เสียงนั้นถูกขัดจังหวะขึ้นด้วยเสียงบิดขี้เกียจของชายทางด้านข้าง “โวยวายอะไร”