หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 67

บทที่67 จะเป็นบ้าอยู่แล้ว

ฉูเจ๋อหยางเลิกคิ้วและพูดขึ้นหน้าตาเฉย “เป้ยฉ่ายเวย คุณเปลี่ยนไป”

“ว่าไงนะ” เป้ยฉ่ายเวยนิ่งอึ้งไป เธอมองเขาอย่างไม่เข้าใจ

ฉูเจ๋อหยางมองเธออย่างมีเลศนัย เขาให้ผ้าห่มจุดซ่อนเร้นและลุกขึ้นจากเตียง

เป้ยฉ่ายเวยร้องอุทานเสียงดังลั่น เธอรีบเอามือทั้งสองข้างปิดตา แม่เจ้า ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าฉูเจ๋อหยางชอบโชว์

แล้วเธอเปลี่ยนไปตรงไหน เธอเปลี่ยนไปได้อย่างไร เธอไม่ได้เหมือนเดิมอย่างนั้นหรอ

ทำไมฉูเจ๋อหยางต้องมาพูดมีลับลมคมในยิ่งชวนให้คนสงสัย

ซวบซวบ เสียงของการสวมใส่เสื้อผ้า เป้ยฉ่ายเวยเอามือจับไปที่น้องน้อยของเธอโดยไม่คิดและรู้สึกว่ามันขยายออกเล็กน้อย

เธอมองไปที่ร่างกายอันงดงามของฉูเจ๋อหยาง ร่างสูงร้อยแปดสิบกว่าเซน สวมใส่สูทแขนตรง มีมาตรของผู้ชายที่ประสบความสำเร็จ

ใบหน้าที่ไร้ที่ติ โดดเด่นแม้มองในระยะหนึ่งพันไมล์

“จ้องพอแล้ว” ฉูเจ๋อเหยาหันกายมาพูด

“ผมยังเห็นได้ดูอะไรเลย” เป้ยฉ่ายเวยคว้าผ้าห่มไว้และหันตัวไป เธออายจนหน้าแดงก่ำไปหมด

ฉูเจ๋อหยางรีบออกตัว “ตอนสิบโมงผมมีประชุม คุณกลับเองได้ใช่ไหม”

“ไม่มีปัญหา คุณไปเถอะ ไปได้แล้ว” เป้ยฉ่ายเวยโบกมืออย่างต่อเนื่อง แทบอยากจะให้ฉูเจ๋อหยางหายตัวไป

หากว่าเป้ยฉ่ายเวยมองย้อนกลับไป จะพบว่ามุมปากของชายเย็นชาคนนั้นยังคงอมยิ้มอยู่

“แกรก” เสียงหนึ่ง ประตูห้องถูกคนปิดลง

บ้านเงียบสงบลงอีกครั้ง

เป้ยฉ่ายเวยล้มตัวลงบนเตียงอย่างหมดสภาพ กลิ่นสัมผัสของผู้ชายคนนั้นล้อมรอบตัวเธอไปหมดทุกด้าน เธออดไม่ได้ที่จะคิดฟุ้งซ่าน

เป็นอย่างนี้ไปได้ไง เธอนอนอยู่กับฉูเจ๋อหยางทั้งคืน

แถมยังฟัดกันอย่างดุเดือด เธอรู้สึกว่าไม่มีหน้าจะมองใครอีกแล้ว

จะเป็นบ้าอยู่แล้ว

ทันใดนั้นเสียงหึ่งๆก็ดังขึ้นมาจากพื้นดิน เป้ยฉ่ายเวยแกล้งทำเป็นไม่ได้สังเกต แต่ว่าเสียงนั้นกลับดูจะดังยิ่งขึ้น

เธอต้องพยายามลากสังขารขึ้นมา และยื่นมือควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าบนพื้น และเอามารับสาย “ฮาโหล…”

เมื่อได้ยินเสียงอันหมดเรี่ยวแรงของเป้ยฉ่ายเวย คนที่ปลายสายก็นิ่งไปชั่วขณะ และพูดขึ้นด้วยเสียงอึดอัดใจ “เวยเวย เมื่อวานเธอไปนอนกับฉูเจ๋อหยางหรอ เป็นไงบ้าง วิทยายุทธ์บนเตียงของเขา”

“ซือซือ เธอยังมีหน้ามาพูดอีก ไหนเธอรับประกันแล้วกลับหนีไปกับวั่งฉายล่ะ!!!” เป้ยฉ่ายเวยถามด้วยน้ำเสียงที่เกือบจะตะคอก

ซือซือไอขึ้นสองสามครั้ง “คิคิ อย่ามากล่าวหาฉันเลย เธอสมัครใจเองทั้งนั้น แล้วจะให้ฉันทำยังไง”

“เป็นไปได้ยังไง ก็บอกแล้วว่าปล่อยให้ฉันเมาไง ฉูเจ๋อหยางเกือบจะรู้เรื่องนั้นแล้วนะ” เป้ยฉ่ายเวยคิดแล้วก็ยังกังวล โชคดีที่วันนี้ฉูเจ๋อหยางเขาอารมณ์ดี เลยไม่ได้ถามอะไรไปมาก

ไม่อย่างนั้นด้วยเชาวน์ปัญญาเธอแล้วคงจะหลอกเขาไม่ได้

“ฉันรู้ว่าเธอจะโทษฉัน เดี๋ยวฉันจะเอาวิดีโอให้เธอดู” ซือซือรู้สึกสะใจ เธอรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นเช่นนี้

“วิดีโออะไร” เป้ยฉ่ายเวยพูดอย่างไม่สบอารมณ์

“เดี๋ยวเธอมาก็รู้เองล่ะ ใช่แล้ว เธอลืมเรื่องสำคัญไปรึเปล่า” ซือซือเตือนด้วยความหวังดี

“วันนี้ต้องไปรับรุ่ยรุ่ย!!” เธอลืมเรื่องสำคัญไปได้อย่างไร ต้องโทษฉูเจ๋อหยางสุนัขจิ้งจอกตัวนั้น ทำให้สมองเธอรวนไปหมด

ซือซือพ่นลม “จำได้ก็ดี ไปเตรียมตัวที่บ้านเธอไป”