หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 68

บทที่68 ไปรับรุ่ยรุ่ย

เป้ยฉ่ายเวยยิ่งอยากรู้อยากเห็น เมื่อวานระหว่างซือซือและถังฉีตงเกิดเรื่องอะไรขึ้นถึงไม่สามารถอธิบายให้เธอฟังได้

“เอาภาพลามกในหัวของเธอออกไปซะ เมื่อวานฉันกับถังฉีตงทะเลาะกัน ฉันให้เขาไปไกลๆ” ซือซือเหลือบมองเธออย่างไม่สบอารมณ์ ถึงแม่ว่าผลลัพธ์คือเธอแพ้

แต่ว่าถังฉีตงก็ได้ของฝากไปไม่น้อย ทั้งรอยขีดข่วนรอยกัด หล่อนไม่คาดคิดว่าวันหนึ่งจะต้องจัดการกับเขาด้วยวิธีการที่ผู้หญิงใช้กัน

แต่ว่ามันได้ผลมาก เพียงแต่ว่าฟันของเธอตอนนี้โยกเล็กน้อย ร่างกายของผู้ชายคนนั้นทำด้วยหินหรือว่ายังไง เนื้อแข็งเป็นบ้า

“ครั้งนี้ถังฉีตงกลับมาทำไม” ไม่น่าจะกลับเพื่อสานสัมพันธ์กับซือซือหรอกมั๊ง

“เรื่องของเขา ฉันว่าเธอควรจะคิดถึงเรื่องตัวเองกับฉูเจ๋อหยางก็พอ จะว่ายังไงพวกเธอฟัดกันดุเดือดจนถึงเช้า”

“ดูรอยฟันตามตัวเธอสิ ไม่น่าเชื่อว่าฉูเจ๋อเหยาที่ดูนิ่งขรึมจะมีลูกเล่นมากขนาดนี้ ที่แท้เขาก็หื่นเหมือนกันนะ”

ซือซือพูดไปพลางส่ายหัวไป “นี่มันวันบ้าบออะไรกันเนี่ย บ้าบอจริง”

เป้ยฉ่ายเวยทั้งเขินทั้งอาย เธอรู้ตัวว่าคงจะเถียงเพื่อนไม่ได้ ได้แต่แก้เขินด้วยการทำไม่ได้ยิน

คิดดูแล้วก็รู้สึกว่าไม่ถูกต้อง เธอขุ่นเคืองใจอยู่บ้าง “ซือซือ ถ้าเธอไม่กล่อมให้ฉันดื่มเหล้า ฉันก็ไม่กลายเป็นแบบนี้หรอก”

ซือซือควรจะต้องรับผิดชอบ

ซือซือแกล้งทำโง่ “จะพูดอย่างนี้ก็ไม่ได้ ฉันพยายามจะลาดเธอกลับแล้ว แต่เธอก็ยังดึงดันจะอยู่กับฉูเจ๋อหยาง ฉันก็ไม่รู้จะทำอย่างไร จะว่าไป ฉูเจ๋อหยางคนนี้ก็ดูทุกข์ใจอยู่นะ”

“ซือซือตกลงเธอเป็นเพื่อนฉันรึเปล่าเนี่ย” เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกเดือดดาล

“เอาล่ะเอาล่ะ ฉันไม่พูดอะไรแล้วดีกว่า” ซือซือพูดขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์

เป้ยฉ่ายเวยได้แต่เบนหน้าหนี

เรื่องของเธอและฉูเจ๋อหยางนั้นตัดไม่ขาดสับสนวุ่นวายมาก เมื่อคิดว่าทั้งคู่มาถึงจุดแตกหักแล้ว ก็ดันมาเกิดเรื่องนี้เข้าอีก

ยังไงเธอก็อธิบายอะไรไม่ได้ชัดเจน น่ากลัวว่าฉูเจ๋อหยางจะทึกทักเขาว่า เธอบังคับเขา…

ถ้าเป็นอย่างนั้นเธอไปกระโดดแม่น้ำซะดีกว่า

สี่สิบนาทีหลังจากนั้น ซือซือจอดรถเรียบร้อยแล้ว พวกเธอก็กลับไปที่บ้านเก่า

เมื่อเข้าไปในบ้านพวกเธอก็เห็นผู้ใหญ่คนเด็กคนกำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ไม้กำลังเลือกผัก

“ยาย เด็กน้อย ฉันกลับมาแล้ว” ซือซือเดินเข้าไปและอุ้มเด็กขึ้นมาหอมสองสามฟอด เธอกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เจ้าขนมปังก้อนนิ่ม”

รุ่ยรุ่ยหน้าแดง และพูดขึ้นอย่างจริงจัง “คุณป้า ผู้ชายกับผู้หญิงหอมกันไม่ได้”

“โอ้ย ฉันชอบรุ่ยรุ่ยเจ้าผู้ใหญ่ตัวน้อยของบ้านเราจัง น่ารักมาก” ซือซืออดไม่ได้ที่จะลูบแก้มน้อยๆของรุ่ยรุ่ย

“ซือซือ เวยเวย พวกเธอกลับมากันแล้วรึ” ยายเห็นพวกเขากลับมาก็มีท่าทางมีความสุขมาก

“อื้อ ยายสุขภาพยังแข็งแรงเหมือนเดิมเลยนะ” ซือซือวางรุ่ยรุ่ยลงและกล่าวทักทาย

“ยาย นี่เดี๋ยวให้ฉันทำเถอะ ยายไปพักผ่อนข้างๆนะ” เป้ยฉ่ายเวยช่วยพยุงคุณยายไปนั่งที่อีกด้านหนึ่งของเก้าอี้ ตัวเองก็นั่งลงและเด็ดผัก

ยายยิ้มและไม่ปฏิเสธ หล่อนจ้องมองซือซือและเป้ยฉ่ายเวยนั่งอยู่ที่นั่นและพูดขึ้นด้วยความเมตตา “ฉันเห็นพวกแกมาตั้งแต่ยังเล็ก แป๊บเดียวก็โตกันหมดแล้ว ฉันแก่แล้ว แก่แล้วล่ะ”

“ยายไม่แก่เลยสักนิด ยังดูสาวมาก” ก่อนนี้ซือซือมาช่วยเหลือที่บ้านบ่อย การหยิบจับงานเล็กน้อยจึงเป็นเรื่องที่สบายมาก

“อายุมากแล้ว จะไม่ให้แก่ได้ยังไง ยายอยู่มาได้ถึงปูนนี้ก็นับว่ามากพอแล้ว พวกเธอกลับมาเยี่ยมหายายบ่อยๆ ยายก็ยิ่งมีความสุขมาก”

“ยายอยู่ถึงร้อยปีแน่นอน” รุ่ยรุ่ยพูดขึ้นอย่างจริงจัง