หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 69

บทที่69 ผู้ก่อกวน

จัดการกับเด็กเสร็จเรียบร้อย

เป้ยฉ่ายเวยก็เตรียมตัวไปทำงาน เพราะว่าเธอลางานแค่ครึ่งวัน พักนี้เธอลาบ่อยมาก มันดูไม่ค่อยดี

ดังนั้นเธอจึงต้องฝืนใจลารุ่ยรุ่ยไปอย่างไม่เต็มใจ

“ผู้จัดการร้าน คุณกลับมาก็ดีแล้ว เกิดเรื่องแล้วค่ะ” เสี่ยวซงรีบดึงเป้ยฉ่ายเวยเข้าไปในมุมสงบและพูดขึ้นอย่างประหม่า

เป้ยฉ่ายเวยไม่เข้าใจอะไรเลยเธอจึงถามขึ้น “เกิดอะไรขึ้น”

“เมื่อวานนี้สำนักงานใหญ่มาที่นี่ คุณเพิ่งลาพักร้อนไปสองสามครั้งเมื่อเร็วๆนี้ใช่ไหมคะ ฉันได้ยินเฉินสิ้วหลิงรายงานคุณเมื่อวานนี้ ดูเหมือนว่าสำนักงานใหญ่ก็จะมีความคิดเห็นมา ว่าจะจัดการกับคุณอย่างไร”

เป้ยฉ่ายเวยกระพริบตา เฉินสิ้วหลิงคือรองผู้จัดการของเธอ ถ้าหากว่าเธอโดนปลด ตำแหน่งผู้จัดการก็ต้องตกเป็นของหล่อน

ถึงแม้ว่าเธอจะลาหยุดหลายครั้ง เธอก็ใส่ใจความเคลื่อนไหวของทางในร้านตลอด ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร

“เสี่ยวซงอย่าตื่นเต้นไป ทำหน้าที่ของคุณให้ดีก็พอแล้ว เรื่องนี้ฉันจัดการเอง”

“ผู้จัดการมันไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่คุณคิด” เสี่ยวซงพูดขึ้นก่อนที่จะถูกลากให้ออกไป “คราวนี้สำนักงานใหญ่ส่งผู้ชายคนหนึ่งมาสังเกตการณ์ ดูจากสถานการณ์เมื่อวานนี้ ผู้ชายคนนี้อาจจะเป็นชู้รักของเฉินสิ้วหลิง”

“....ชู้รัก” เป้ยฉ่ายเวยสั่นเล็กน้อย คำนี้ดูเหมือนว่าจะตรงไปตรงมาไปหน่อยรึเปล่า

เสี่ยวซงพูดอย่างเหยียดหยาม “ไม่ใช่หรอไง ฉันได้ยินมาว่า ผู้ชายคนนั้นมีภรรยาอยู่แล้ว แล้วกับเฉินสิ้วหลิงจะไม่ให้เรียกว่าชู้รักได้ยังไงกัน”

“เสี่ยวซงขอบคุณมาก แต่ฉันไม่ได้ทำผิดพลาดอะไรใหญ่โต พวกเขาทำอะไรฉันไม่ได้ รีบไปทำงานกันเถอะ ไม่อย่างนั้นจะโดนคนว่าเอาได้” ในใจเป้ยฉ่ายเวยก็รู้สึกหดหู่ เฉินสิ้วหลิงไม่ได้เพิ่งคิดอยากได้ตำแหน่งผู้จัดการร้านแค่วันสองวันนี้

ตลอดมาเธออดทนอดกลั้นมาเป็นเวลานาน แน่นอนว่าเธอต้องมีความมั่นใจในตัวเองมาก

เสี่ยวซงยังอยากจะพูดอะไรอีก ร่างที่สง่างามก้าวเดินเข้ามา พร้อมกับกลิ่นน้ำหอมส่งกลิ่นฟุ้งลอยมา

“เสี่ยวซง เธอไม่รู้จักทำหน้าที่ให้ดี ยังจะแอบมาอู้ตรงนี้อีก”

“พี่เฉิน ฉัน…” เสี่ยวซงไม่รู้ว่าจะตอบว่าอะไร ที่จริงเธอต้องการแอบมาบอกข่าว ตอนนี้ถูกจับได้แล้ว อนาคตแย่แน่ๆ

เป้ยฉ่ายเวยดูเหมือนจะเห็นความกังวลใจของเสี่ยวซง เธอจึงพูดขึ้นมาลอยๆ “ฉันเองมีเรื่องงานที่ฝากให้เสี่ยวซงทำ”

เธอหยุดสักครู่และกล่าวต่อไป “เสี่ยวซงรีบไปจัดการงานเถอะ”

“ทราบแล้วค่ะผู้จัดการ” เสี่ยวซงมองเป้ยฉ่ายเวยอย่างซาบซึ้ง เธอก้มหัวไม่กล้ามองเฉินสิ้วหลิงและกลับเข้าไปในร้าน

เฉินสิ้วหลิงไม่มองเสี่ยวซงสักนิด เธอเอาแต่ชื่นชมเล็บสีแดงสดบนนิ้ว ดูเหมือนว่าเธอเพิ่งจะสังเกตุเห็นท่าทางของเป้ยฉ่ายเวย

เธอกล่าวด้วยความประหลาดใจ “นี่ใช่คุณเป้ยผู้จัดการร้านของเรารึเปล่านะ อุ้ยไม่ได้เจอกันหลายวัน แทบจะจำไม่ได้แล้วนะคะ”

“พี่เฉินมีอะไรอีกรึเปล่าคะ” เฉินสิ้วหลิงแก่กว่าเธอหลายปี เป้ยฉ่ายเวยยังเรียกเธออย่างสุภาพว่าพี่เฉิน ถ้าหากว่าเธอรู้จักหน้าที่ของตัวเอง ก็คงไม่มายืนหาเรื่องเธออยู่ตรงนี้

เห็นได้ชัดว่าเฉินสิ้วหลิงไม่ได้เป็นเช่นนั้น ดูเหมือนว่าเธอจะมีที่พึ่งแล้ว ท่าทางเสแสร้งแกล้งทำที่เธอเคยทำในเช่นวันอื่นๆดูเหมือนว่าไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว เธอจึงพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา “เป้ยฉ่ายเวย เธอไม่ต้องอยู่ที่นี่เพื่อที่จะแสร้งทำกับคนที่สำนักงานใหญ่ส่งมาหรอกนะ เธอคงไม่รู้ว่ามันหมายความว่าไงใช่ไหม”

“หมายความว่าอย่างไร” เป้ยฉ่ายเวยถามอย่างไม่กระพริบตา

เฉินสิ้วหลิงโกรธมาก เธอเกลียดการแสดงออกอันสงบนิ่งของเป้ยฉ่ายเวยเช่นนี้มาก “เป้ยฉ่ายเวย การประเมินของเดือนนี้ คุณลางานไปแล้วสี่ครั้ง และยังมีสินค้าในโกดังที่ไม่ได้มาตรฐานอีกหนึ่งล๊อต เธอคิดว่าเธอจะยังคงรักษาตำแหน่งนี้ไว้ได้หรือไม่”