หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 70

บทที่70 พายุเงียบสงบ

พนักงานในร้านคนนั้นคาดไม่ถึงว่ามนุษย์ป้าจะลากเธอไม่ปล่อย ไม่ว่าเธอจะพยายามผละตัวออกอย่างไรก็ไม่เป็นผล

เธอเพิ่งจะมาทำงานได้ไม่นาน ยังไม่เคยมีประสบการณ์เจอกับลูกค้าร้ายๆแบบนี้มาก่อน ดวงตาที่วิตกกังวลของเธอเริ่มกลายเป็นสีแดง “ผู้จัดการคะ ช่วยฉันด้วย ผู้หญิงคนนี้เป็นบ้าไปแล้ว”

เมื่อมนุษย์ป้าคนนั้นได้ยินคำว่า “ผู้จัดการร้าน” ขึ้นมาเธอก็ตาลุกเป็นประกายและปล่อยมือจากพนักงานคนนั้นในทันที และจ้องไปที่เป้ยฉ่ายเวยอย่างดุเดือด

“คุณเป็นผู้จัดการร้านหรอ ไม่คิดว่าคุณจะเป็นผู้จัดการร้านนี้ รองเท้าของคุณมีปัญหาขนาดนี้ คุณเป็นผู้จัดการร้านกลับไม่ใส่ใจ”

“คุณผู้หญิงท่านนี้ ก่อนอื่นพวกเราที่นี่ต้องขออภัยคุณด้วยนะคะ รองเท้าที่คุณซื้อจากที่นี่มีปัญหาเรื่องคุณภาพ ดิฉันจะทำการตรวจสอบและคำอธิบายแก่คุณค่ะ หวังว่าคุณจะสามารถให้เวลาพวกเราสักครู่”

เป้ยฉ่ายเวยพูดอย่างแบ่งรับแบ่งสู้ ขณะที่สายตาเธอเหลือบไปเห็นอาการปีติยินดีของเฉินสิ้วหลิง

ในเวลาเช่นนี้เธอในฐานะรองผู้จัดการร้านไม่ได้มีหน้าที่ออกมาจัดการปัญหาหรืออย่างไร

เฉินสิ้วหลิงเห็นสายตาไม่พอใจของเป้ยฉ่ายเวย เธอก็เดินเข้ามาเนิบๆและแกล้งทำเป็นอธิบาย “ผู้จัดการคะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉัน ผู้หญิงคนนี้ยืนกรานที่จะพูดกับคุณ ฉันเป็นแค่รองผู้จัดการเลยไม่สามารถทำอะไรได้”

“ฉันไม่ต้องการรองผู้จัดการของพวกคุณ ฉันต้องการผู้จัดการคนบริหารร้านนี้ ถ้าไม่ได้คำอธิบายที่น่าพึงพอใจกับฉัน ฉันก็จะไปแจ้งความว่าพวกคุณหลอกลวงผู้บริโภค” มนุษย์ป้ายื่นมือออกไปต้องการจะคว้าเป้ยฉ่ายเวย

เป้ยฉ่ายเวยหลบไปทางด้านข้าง คิ้วเธอย่นเล็กน้อยเมื่อมองไปที่หญิงวัยกลางคนคนนั้น น้ำเสียงเธอยังสุภาพไม่เปลี่ยน “คุณผู้หญิงคะ พวกเรารับปากกับคุณแล้ว ถ้าหากว่ารองเท้าของทางร้านเรามีปัญหา เราจะเปลี่ยนคู่ใหม่ให้กับคุณอย่างแน่นอน”

“อย่างไรถึงจะเรียกว่ารองเท้าของคุณมีปัญหา มันเป็นปัญหาของคุณ พวกคุณดูกันเอาเอง” มนุษย์ป้าชี้ไปที่รองเท้าที่เธอโยนไปที่พื้น

เป้ยฉ่ายเวยไม่ได้โกรธ เธอก้มตัวลงเก็บรองเท้า เธอมองไปที่ตำแหน่งที่ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าเสียหาย รอยแตกที่ส้นเท้า ถ้าไม่สังเกตก็แทบจะมองไม่เห็น

แต่สำหรับร้านค้าแบรนด์เนม สิ่งที่ไปด้วยก็คือคุณภาพและบริการ ความเสียหายแม้เพียงเล็กน้อยเช่นนี้ไม่ควรเกิดขึ้น และดูแล้วบริเวณที่เสียหายนั้นไม่ได้เกิดจากการที่คนทำขึ้นอย่างตั้งใจ

แต่ผู้หญิงตรงหน้าซื้อรองเท้าที่เป็นรุ่นล่าสุดของฤดูร้อน ซึ่งเป็นรองเท้าส้นสูง

ร้านของพวกเธอยังขายรองเท้าให้ผู้หญิงคนนี้ไปทั้งหมดสองคู่ ทั้งสองคู่เป็นรุ่นที่ฉูเจ๋อหยางเคยมอบให้เธอเมื่อไม่นานมานี้

เธอไม่ได้ดูถูกผู้หญิงคนนี้ แต่ว่าดูจากชุดและมารยาทของเธอแล้ว ดูไม่เหมือนคนที่จะซื้อรองเท้าคู่ละหลายหมื่นเหรียญ

ไม่ว่าเธอจะได้รองเท้าคู่นี้มายังไง แต่มันก็เป็นความผิดพลาดของพนักงานของร้านเธอ “ขอโทษนะคะ เป็นความผิดของทางร้านเราเอง เราจะเปลี่ยนคู่ใหม่ให้กับคุณ ถือเป็นค่าชดเชยจากทางร้านเรา”

มนุษย์ป้าตะโกนขึ้น เธอไม่ได้คาดคิดว่าเป้ยฉ่ายเวยจะยอมให้เธอเปลี่ยนรองเท้าอย่างง่ายดาย และยังไม่ต้องให้เธอออกเงินค่าอะไรเลยอีกด้วย สายตาเธอก็เหลือบไปจับจ้องทางเฉินสิ้วหลิงอย่างไม่รู้ตัว

เฉินสิ้วหลิงทำไม่รู้ไม่ชี้ เธอเอามือเคาะต้นขาสองสามครั้งโดยไม่ตั้งใจ

มนุษย์ป้าเข้าใจสัญลักษณ์นั้นในทันที “ปึง” เธอนั่งลงกับพื้นและเริ่มตะโกนร้องไห้ “ในที่สุดพวกคุณคนใจจืดใจดำก็ยอมรับว่าเป็นความผิดของพวกคุณ ตอนนี้คงอยากจะไล่ฉันไปให้พ้นๆ ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก ฉันจะแจ้งความ ฉันจะฟ้องพวกคุณ”

เป้ยฉ่ายเวยกระตือรือร้นจับรายละเอียดนี้ คิ้วเธอขมวดแน่น เป็นไปได้ไหมว่าเรื่องนี้จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเฉินสิ้วหลิง

แต่ว่าตอนนี้คนมุงกันเป็นจำนวนมาก เพื่อไม่ให้กระทบกับลูกค้าที่ต้องการเข้ามาดูสินค้า เธอจึงได้แต่อดทนรับอารมณ์ไว้ “ถ้าหากว่าคุณมีอะไรไม่พอใจ พวกเราสามารถทำตามความต้องการของคุณได้ค่ะ”

เธอหันไปกล่าวกับคนที่ด้านข้าง “เสี่ยวซง ไปโทรเชิญตำรวจมาหน่อย”