หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 71

ตอนที่ 71 ภาพถ่ายของเด็ก

“ผ.อ.หวาง ฉันได้ทำการตรวจสอบรองเท้าคู่นี้โดยละเอียดแล้ว ที่ขายอยู่ที่ด้านหน้านั้นไม่มีปัญหา ฉัน…” เฉินสิ้วหลิงถูกเป้ยฉ่ายเวยเอ่ยชื่อ เธอก็รู้สึกร้อนตัว ใบหน้าเธอนั้นแสร้งทำเป็นเดือดเนื้อร้อนใจ

“รองผู้จัดการไม่ต้องอธิบาย เรื่องนี้ผมเข้าใจ” พี่หวางโบกมือและทำท่าให้เฉินสิ้วหลิงไม่ต้องกังวล เขาหันไปมองทางเป้ยฉ่ายเวย แววตาฉายประกายเจ้าเล่ห์

“เป้ยฉ่ายเวยคุณเป็นผู้จัดการร้านแน่นอนว่าคุณต้องเป็นคนจัดการกับมัน ตอนนี้มันส่งผลกระทบกับร้านเรามาก คุณได้พิจารณาไตร่ตรองแล้วหรือไม่”

เป้ยฉ่ายเวยหน้าบูดบึ้ง เห็นได้ชัดว่าตา ผ.อ.หวางนี่ไม่ได้ให้โอกาสเธออธิบาย ตั้งใจแต่จะตำหนิหาเรื่องเธอ ไม่ว่าเรื่องในวันนี้จะได้รับการแก้ไขหรือไม่ก็ตาม เธอต้องเข้าห้องดำแน่ๆ

“ถ้าอย่างนั้นตามความคิดเห็น ผ.อ.หวางเราควรจะจัดการเรื่องนี้อย่างไรคะ”

“ผมเห็นว่าคุณอยู่ในร้านก็ควรระมัดระวังตัว คุณน่าจะกลับไปพักผ่อนรอคำตอบรับจากสำนักงานใหญ่ก่อน ค่อยพิจารณาถึงความเป็นผู้นำของคุณ ในตอนนี้รองผู้จัดการร้านเฉินจะเป็นผู้สั่งการแทน” ผ.อ.หวางพูดอย่าง “สมเหตุสมผล”

เฉินสิ้วหลิงมองพี่หวางอย่างไม่รู้ไม่ชี้ และถามอย่างระวังเนื้อระวังตัว “ผ.อ.หวาง อย่างนี้ไม่ค่อยจะดีมั๊งคะ”

ความจริงแล้วในใจเธอมีความสุขเหมือนได้ปีนขึ้นสวรรค์ เธอขายเพื่อนเพื่อที่จะได้รับโอกาสนี้ แค่ดึงเป้ยฉ่ายเวยลงมา ร้านนี้ก็ตกเป็นของเธอ

“คุณเป็นรองผู้จัดการร้าน ผู้จัดการร้านพักงาน คุณมารักษาการแทน มีอะไรไม่เหมาะสม” ผ.อ.หวางจ้องใบหน้าอันนิ่งสงบของเป้ยฉ่ายเวยและถามอย่างคิดไม่ซื่อ “ผู้จัดการเป้ยคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม”

“ไม่ค่ะ” ในเมื่อแสดงกันมาถึงจุดนี้แล้ว ให้เธอเถียงไปก็เปลืองแรง พวกเขาจะได้รู้จักกับหัวหน้าคนใหม่ แล้วจะคอยดู

เธอยังกังวลว่าจะไม่มีเวลาอยู่เป็นเพื่อนรุ่ยรุ่ยพอดี อย่างมากก็แค่ลาออก สายงานเธอก็ไม่ใช่บริหารธุรกิจ ไม่ได้มีผลกระทบอะไรกับเธอมากนัก

“ผู้จัดการ…” เสี่ยวซงและพนักงานหลายคนที่สนิทสนมกับเป้ยฉ่ายเวยร้องกันเสียงหลง

เป้ยฉ่ายเวยยิ้มให้พวกเขาอย่างสบายอกสบายใจ “ฉันไม่เป็นไร ผ.อ.หวางก็บอกแล้วนี่ ว่าให้ฉันกลับไปพักผ่อนสักครู่ค่อยกลับมา”

เสี่ยวซงและคนอื่นๆเข้าใจความหมายของเป้ยฉ่ายเวย พวกเขาจึงไม่ได้พูดอะไร

สำหรับมนุษย์ป้าที่มีปัญหานั้นจู่ๆท่าทีของหล่อนก็เปลี่ยนไป เฉินสิ้วหลิงพูดเพียงสองสามคำเธอก็จากไป

เฉินสิ้วหลิงส่งมนุษย์ป้าคนนั้นกลับไป เธอเห็นเป้ยฉ่ายเวยหอบกระดาษจำนวนหนึ่งใส่ลังและค่อยๆเดินมาทางเธอ เธอตั้งใจลดระดับเสียงลงโดยเจตนา และใช้เสียงในระดับที่จะได้ยินกันเพียงแค่สองคน ในการพูดอย่างได้ใจว่า “เป้ยฉ่ายเวยคิดจะต่อสู้กับฉันน่ะเรอะ ฝันไปเถอะ”

“หวังว่าตำแหน่งผู้จัดการร้านจะอยู่กับเธอได้ยาวนานนะ นั่นถึงจะเรียกว่าชัยชนะ” เป้ยฉ่ายเวยทิ้งท้ายประโยคหนึ่งไว้ให้อย่างไม่แยแส ขณะที่เท้าเธอก็ไม่หยุดที่จะก้าวเดินจากไป

เฉินสิ้วหลิงมองด้านหลังของเป้ยฉ่ายเวยด้วยความโมโหไม่พอใจ แม้ว่าเธอจะชนะ แต่เธอก็ยังคับข้องใจอยู่ ทำไม เป้ยฉ่ายเวยถึงได้เงียบสงบเช่นนี้ ร้านถูกเธอยึดเอาไว้แล้ว ทำไมเธอถึงทำเป็นไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาวอะไร

ผู้หญิงเจ้าเล่ห์!

เป้ยฉ่ายเวยเงยหน้าขึ้นมองแสงสว่างบนท้องฟ้า เธอต้องยอมรับความจริงว่าเธอถูกพักงานอย่างไม่มีกำหนด

ถ้ากลับไปเร็วขนาดนี้ดูจะไม่ค่อยสมเหตุสมผล หรือว่าจะกลับเอาของไปเก็บก่อนดี

ทันใดนั้นสายตาเธอก็ปะทะกับเงาร่างที่คุ้นเคย “เวยเวย ทำไมคุณเลิกงานเร็วจัง”

“จื่อเชียนคุณมาที่นี่ได้ยังไง” เป้ยฉ่ายเวยหยุดเดิน

“เวยเวย คุณ…” ความจริงแล้วหลี่จื่อเชียนตั้งใจที่จะมาหาเป้ยฉ่ายเวย แต่ว่าอยู่ๆบริษัทก็เกิดยุ่งขึ้นมา เพิ่งจะจัดการธุระเสร็จ จึงจะไปรับหลังเลิกงานเป็นการขอโทษ ไม่คาดคิดว่าจะเห็นเธอถือกล่องเดินออกมา

“แค่พักงานเท่านั้น ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไร” เป้ยฉ่ายเวยพูดด้วยสีหน้าผ่อนคลาย