หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 71

ตอนที่ 71 ภาพถ่ายของเด็ก

“ผ.อ.หวาง ฉันได้ทำการตรวจสอบรองเท้าคู่นี้โดยละเอียดแล้ว ที่ขายอยู่ที่ด้านหน้านั้นไม่มีปัญหา ฉัน…” เฉินสิ้วหลิงถูกเป้ยฉ่ายเวยเอ่ยชื่อ เธอก็รู้สึกร้อนตัว ใบหน้าเธอนั้นแสร้งทำเป็นเดือดเนื้อร้อนใจ

“รองผู้จัดการไม่ต้องอธิบาย เรื่องนี้ผมเข้าใจ” พี่หวางโบกมือและทำท่าให้เฉินสิ้วหลิงไม่ต้องกังวล เขาหันไปมองทางเป้ยฉ่ายเวย แววตาฉายประกายเจ้าเล่ห์

“เป้ยฉ่ายเวยคุณเป็นผู้จัดการร้านแน่นอนว่าคุณต้องเป็นคนจัดการกับมัน ตอนนี้มันส่งผลกระทบกับร้านเรามาก คุณได้พิจารณาไตร่ตรองแล้วหรือไม่”

เป้ยฉ่ายเวยหน้าบูดบึ้ง เห็นได้ชัดว่าตา ผ.อ.หวางนี่ไม่ได้ให้โอกาสเธออธิบาย ตั้งใจแต่จะตำหนิหาเรื่องเธอ ไม่ว่าเรื่องในวันนี้จะได้รับการแก้ไขหรือไม่ก็ตาม เธอต้องเข้าห้องดำแน่ๆ

“ถ้าอย่างนั้นตามความคิดเห็น ผ.อ.หวางเราควรจะจัดการเรื่องนี้อย่างไรคะ”

“ผมเห็นว่าคุณอยู่ในร้านก็ควรระมัดระวังตัว คุณน่าจะกลับไปพักผ่อนรอคำตอบรับจากสำนักงานใหญ่ก่อน ค่อยพิจารณาถึงความเป็นผู้นำของคุณ ในตอนนี้รองผู้จัดการร้านเฉินจะเป็นผู้สั่งการแทน” ผ.อ.หวางพูดอย่าง “สมเหตุสมผล”

เฉินสิ้วหลิงมองพี่หวางอย่างไม่รู้ไม่ชี้ และถามอย่างระวังเนื้อระวังตัว “ผ.อ.หวาง อย่างนี้ไม่ค่อยจะดีมั๊งคะ”

ความจริงแล้วในใจเธอมีความสุขเหมือนได้ปีนขึ้นสวรรค์ เธอขายเพื่อนเพื่อที่จะได้รับโอกาสนี้ แค่ดึงเป้ยฉ่ายเวยลงมา ร้านนี้ก็ตกเป็นของเธอ

“คุณเป็นรองผู้จัดการร้าน ผู้จัดการร้านพักงาน คุณมารักษาการแทน มีอะไรไม่เหมาะสม” ผ.อ.หวางจ้องใบหน้าอันนิ่งสงบของเป้ยฉ่ายเวยและถามอย่างคิดไม่ซื่อ “ผู้จัดการเป้ยคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม”

“ไม่ค่ะ” ในเมื่อแสดงกันมาถึงจุดนี้แล้ว ให้เธอเถียงไปก็เปลืองแรง พวกเขาจะได้รู้จักกับหัวหน้าคนใหม่ แล้วจะคอยดู

เธอยังกังวลว่าจะไม่มีเวลาอยู่เป็นเพื่อนรุ่ยรุ่ยพอดี อย่างมากก็แค่ลาออก สายงานเธอก็ไม่ใช่บริหารธุรกิจ ไม่ได้มีผลกระทบอะไรกับเธอมากนัก

“ผู้จัดการ…” เสี่ยวซงและพนักงานหลายคนที่สนิทสนมกับเป้ยฉ่ายเวยร้องกันเสียงหลง

เป้ยฉ่ายเวยยิ้มให้พวกเขาอย่างสบายอกสบายใจ “ฉันไม่เป็นไร ผ.อ.หวางก็บอกแล้วนี่ ว่าให้ฉันกลับไปพักผ่อนสักครู่ค่อยกลับมา”

เสี่ยวซงและคนอื่นๆเข้าใจความหมายของเป้ยฉ่ายเวย พวกเขาจึงไม่ได้พูดอะไร

สำหรับมนุษย์ป้าที่มีปัญหานั้นจู่ๆท่าทีของหล่อนก็เปลี่ยนไป เฉินสิ้วหลิงพูดเพียงสองสามคำเธอก็จากไป

เฉินสิ้วหลิงส่งมนุษย์ป้าคนนั้นกลับไป เธอเห็นเป้ยฉ่ายเวยหอบกระดาษจำนวนหนึ่งใส่ลังและค่อยๆเดินมาทางเธอ เธอตั้งใจลดระดับเสียงลงโดยเจตนา และใช้เสียงในระดับที่จะได้ยินกันเพียงแค่สองคน ในการพูดอย่างได้ใจว่า “เป้ยฉ่ายเวยคิดจะต่อสู้กับฉันน่ะเรอะ ฝันไปเถอะ”

“หวังว่าตำแหน่งผู้จัดการร้านจะอยู่กับเธอได้ยาวนานนะ นั่นถึงจะเรียกว่าชัยชนะ” เป้ยฉ่ายเวยทิ้งท้ายประโยคหนึ่งไว้ให้อย่างไม่แยแส ขณะที่เท้าเธอก็ไม่หยุดที่จะก้าวเดินจากไป

เฉินสิ้วหลิงมองด้านหลังของเป้ยฉ่ายเวยด้วยความโมโหไม่พอใจ แม้ว่าเธอจะชนะ แต่เธอก็ยังคับข้องใจอยู่ ทำไม เป้ยฉ่ายเวยถึงได้เงียบสงบเช่นนี้ ร้านถูกเธอยึดเอาไว้แล้ว ทำไมเธอถึงทำเป็นไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาวอะไร

ผู้หญิงเจ้าเล่ห์!

เป้ยฉ่ายเวยเงยหน้าขึ้นมองแสงสว่างบนท้องฟ้า เธอต้องยอมรับความจริงว่าเธอถูกพักงานอย่างไม่มีกำหนด

ถ้ากลับไปเร็วขนาดนี้ดูจะไม่ค่อยสมเหตุสมผล หรือว่าจะกลับเอาของไปเก็บก่อนดี

ทันใดนั้นสายตาเธอก็ปะทะกับเงาร่างที่คุ้นเคย “เวยเวย ทำไมคุณเลิกงานเร็วจัง”

“จื่อเชียนคุณมาที่นี่ได้ยังไง” เป้ยฉ่ายเวยหยุดเดิน

“เวยเวย คุณ…” ความจริงแล้วหลี่จื่อเชียนตั้งใจที่จะมาหาเป้ยฉ่ายเวย แต่ว่าอยู่ๆบริษัทก็เกิดยุ่งขึ้นมา เพิ่งจะจัดการธุระเสร็จ จึงจะไปรับหลังเลิกงานเป็นการขอโทษ ไม่คาดคิดว่าจะเห็นเธอถือกล่องเดินออกมา

“แค่พักงานเท่านั้น ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไร” เป้ยฉ่ายเวยพูดด้วยสีหน้าผ่อนคลาย

หลี่จื่อเชียนยื่นมือออกมารับกล่องจากเธอ เขารู้ว่าเวยเวยไม่อยากเล่า เขาจึงไม่ได้ถามมากความ “พักงานก็ดี คุณจะได้พักผ่อนเสียบ้าง เมื่อวานนี้คุณคงไม่ได้พักเท่าไหร่ใช่ไหมล่ะ”

พูดถึงเรื่องเมื่อวานนี้ขึ้นมา สีหน้าของเป้ยฉ่ายเวยก็ดูผิดปกติไป เฮ้อ เมาจนเกิดเรื่อง อีกหน่อยจะไม่หลงเชื่อซือซือแล้ว

“เมื่อวานออกไปเที่ยวกับเพื่อนดึกไปหน่อยก็เลยไม่ค่อยได้พักผ่อน” เป้ยฉ่ายเวยมองหลี่จื่อเชียนที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไร ในใจเธอก็รู้สึกผิด

เธอคงเป็นผู้หญิงที่เลวมากสินะ ยังไม่ทันได้ตัดขาดกับฉูเจ๋อหยาง เธอก็ไปรับรักของหลี่จื่อเชียนแล้ว

“คิดอะไรอยู่ ทำไมอยู่ดีๆก็นิ่งไป” หลี่จื่อเชียนเห็นเป้ยฉ่ายเวยเหม่อเขาเลยถามขึ้นมา

เป้ยฉ่ายเวยได้สติกลับมาและพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่ ไม่มีอะไร อาจจะร้อนเกินไป เลยสติหลุด”

“เวยเวย ผมพาคุณไปฉลองให้กับการปลดปล่อยแล้วกัน” หลี่จื่อเชียนชี้ไปที่กล่องที่ถืออยู่

แต่ไม่ใช่การปลดปล่อยซะหน่อย เป้ยฉ่ายเวยพยักหน้า “ได้”

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอย่างกะทันหัน เป้ยฉ่ายเวยเอ่ยขอโทษ “จื่อเชียนรอฉันแป๊บนะคะ ฉันรับสายก่อน”

“อื้อ” หลี่จื่อเชียนพยักหน้า

เป้ยฉ่ายเวยเหลือบมองเบอร์ที่โทรเข้ามาแวบหนึ่ง โดยไม่ได้หลบเลี่ยงหลี่จื่อเชียน เธอรับสาย “หนานฉิง ว่ายังไง”

“เวยเวยหลายวันนี้เธอหายไปไหนมา ทำไมฉันหาตัวเธอไม่พบเลย เธอรีบออกมาเร็ว ฉันมาหาเพราะมีธุระ” เสียงอันนุ่มนวลของหนานฉิงดังออกมาจากโทรศัพท์

เป้ยฉ่ายเวยมองชายหนุ่มที่สุภาพเหมือนหยกชั้นดีทางด้านข้างและพูดกับคนในโทรศัพท์ว่า “ขอโทษนะหนานฉิง ตอนนี้ฉันไม่ว่าง ไว้ดึกๆฉันแวะไปหาเธอนะ”

หนานฉิงกล่าวอย่างน่าสงสาร “ไม่ต้องไม่ต้อง เวยเวย เธอไม่ใช่เพื่อนที่สนิทที่สุดของฉันหรือยังไง เธอเห็นอย่างอื่นสำคัญกว่าเพื่อน ฉันเสียใจมาก”

หลี่จื่อเชียนเห็นท่าทางลำบากใจของเป้ยฉ่ายเวย ตั้งแต่เธอรับโทรศัพท์ เขายังได้ยินเสียงพูดของหนานฉิง เขาเลยรู้ว่าหนานฉิงก็มาหาเวยเวยเหมือนกัน เขาเลยรีบกล่าวขึ้น

“เวยเวย คุณไปเถอะ รอให้เธอหายเศร้าก่อน คุณก็โทรหาผม ผมจะไปรับคุณ”

เป้ยฉ่ายเวยรู้ว่าหลี่จื่อเชียนต้องพูดเช่นนี้อยู่แล้ว หนานฉิงทางนั้นก็ตื๊อตลอด เธอได้แต่รับปากอย่างไม่มีทางเลือก “โอเค ถ้าอย่างนั้นฉันไปหาเธอทางนั้นก่อนแล้วกัน”

“เวยเวยฉันรู้ว่าเธอดีที่สุด ฉันจะรอเธออยู่ที่ร้านกาแฟเต่านะ”

“อื้อ” เป้ยฉ่ายเวยวางสายไป เธอไม่รู้ว่าจะอธิบายกับหลี่จื่อเชียนอย่างไร

“เวยเวยคุณไม่ต้องอธิบายหรอก ไม่เป็นไร รีบไปเถอะ อย่าปล่อยให้เธอรอนาน ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวจะว่าคุณอีก” หลี่จื่อเชียนยังรู้ถึงอารมณ์ของหนานฉิงเข้าไปอีก

เธอรู้ว่าถ้าเธอไปช้า หนานฉิงก็คงไม่ชอบใจแน่ “ถ้าอย่างนั้นฉันไปก่อนนะ จื่อเชียน”

“ให้ผมไปส่งคุณไหมครับ” หลี่จื่อเชียนไม่อยากพลาดโอกาสที่จะได้อยู่ใกล้ชิดกับเธอ

“ไม่ต้องไม่ต้อง ใกล้แค่นี้เอง ฉันเรียกรถไปแป๊บเดียวก็ถึง” เป้ยฉ่ายเวยจะหน้าไม่อายให้หลี่จื่อเชียนไปส่งเธอได้อย่างไร เธอเรียกรถแท็กซี่แล้วก็จากไป

“เวยเวย กล่องของเธอ” หลี่จื่นเชียนกำลังจะเตือนเธอ รถก็ออกไปแล้ว เขาได้แต่ส่ายหัวและได้แต่เก็บเอาไว้ เดี๋ยวรอตอนค่ำค่อยเอาให้เธอก็เหมือนกันนั่นล่ะ

ตอนที่หลี่จื่อเชียนจะนำกล่องไปวางทางด้านหลังรถ รูปภาพด้านในกล่องก็โผล่ออกมา หลี่จื่อเชียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะยื่นมือไปหยิบมันขึ้นมา

สิ่งที่โผล่มาก็คือรูปเด็กที่อายุครบเดือน ใบหน้าสีชมพูอ่อนโยนแววตาอยากรู้อยากเห็น ในปากยังเป่าฟองน้ำลายฟู่ฟู่ ดูแล้วน่ารักมาก

เวยเวย คุณมีรูปเด็กเอาไว้ทำไมกัน…