หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 79

ตอนที่ 79 เราสามคน ต้องอึดอัดใจ

หลังจากซือซือพูดจบ เธอก็ไม่สนว่าผู้ชายคนนั้นจะว่ายังไง เธอเตรียมตัวหันหลังเพื่อที่จะจากไป

สะอิดสะเอียนหรอ ตอนนี้เขาทำให้เธอรู้สึกสะอิดสะเอียนอย่างนั้นเรอะ สายตาถังฉีตงเต็มไปด้วยคำพูดเยาะเย้ยตัวเอง ร่างสูงโน้มเอียงไปพิงประตูใหญ่ มองเงาที่ต้องการอย่างแน่วแน่ที่จะไป

ซือซือบอกกับตัวเองว่าเธอจะใจอ่อนไม่ได้ อย่าทำผิดพลาดซ้ำสอง ไม่ว่าเธอจะเช็ดไปแล้วกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง น้ำตาของเธอก็ไม่สามารถหยุดไหลออกมาได้

ในที่สุดเธอก็หลุดออกมาจากหุบเหวนั้นแล้ว เธอไม่ต้องการที่จะหวนระลึกถึงวันคืนอันเจ็บปวดเหล่านั้นอีก

ซือซืออารมณ์ไม่ได้จึงพาตัวเองไปดื่มที่บาร์ หลังจากเมาแล้วเธอก็โซเซกลับไปที่อพาร์ทเม้นต์ของตัวเอง เธอเหลือบไปมองที่ห้องของเป้ยฉ่ายเวยและรุ่ยรุ่ย

เธอเดินเรื่อยเปื่อยไปจนถึงห้องของตนเอง

เธอเขียนโน้ตหาเวยเวยเงียบๆ

เพื่อที่ล่อถังฉีตงออกไปเธอใช้พละกำลังเป็นอย่างมาก พรุ่งนี้ พรุ่งนี้เวยเวยจะต้องชดเชยให้กับเธอ

เมื่อถึงเวลาตื่นตอนเช้า เป้ยฉ่ายเวยเห็นรองเท้าที่ซือซือถอดอยู่ที่หน้าประตู เธอคิดว่าหล่อนน่าจะกลับมาดึก ถึงได้ไม่เคาะประตูเรียกเธอ

รุ่ยรุ่ยลูบใบหน้าอันง่วงเหงาหาวนอนของเขา และพูดขึ้นด้วยเสียงไร้เดียงสา “แม่ครับ วันนี้ต้องไปโรงเรียนแล้วหรอ”

เป้ยฉ่ายเวยละสายตากลับมา เธอลูบหัวเขาและพูดว่า “อื้อ แม่จะไปทำอาหารเช้า รุ่ยรุ่ยไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเองได้ไหมครับ”

“อื้อ ไม่มีปัญหา” รุ่ยรุ่ยสวมรองเท้าในบ้านรูปเป็ดน้อยสีเหลืองน่ารัก “แต๊กแต๊กแต๊ก” เสียงวิ่งกลับไปที่ห้อง

เป้ยฉ่ายเวยยิ้มแล้วยิ้มอีก เธอหยิบผ้ากันเปื้อนมาเพื่อเตรียมทำอาหารเช้าให้รุ่ยรุ่ย

เมื่อเธอทำอาหารเสร็จ รุ่ยรุ่ยก็นั่งอยู่ที่เก้าอี้อย่างเรียบร้อยแล้ว เห็นเขาทั้งน่ารักทั้งสับสน เป้ยฉ่ายเวยอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่ามันช่างน่าขัน

“ปัง”เสียงประตูห้องนอนเปิดออกจากทางด้านใน ซือซือสวมชุดนอนเดินออกมา เธอเห็นเป้ยฉ่ายเวยถืออาหารเช้าอยู่ในมือ ก็พูดขึ้นอย่างเกียจคร้าน “เวยเวย เตรียมให้ฉันด้วยอีกที่ ฉันหิวแล้ว”

“วางใจเถอะ ฉันเตรียมไว้ให้เธออีกชุดแล้ว ตื่นมาทานด้วยกันพอดีเลย”

ซือซือพยักหน้าและเดินผ่านเป้ยฉ่ายเวยไป

“คุณป้า เหม็นเหม็น” รุ่ยรุ่ยขมวดคิ้วและบีบจมูก

เป้ยฉ่ายเวยหันไปทางห้องน้ำอย่างกังวล ตัวซือซือยังมีกลิ่นเหล้าแรงมาก จนถึงเช้าแล้วยังไม่จางหายไป เมื่อวานหล่อนดื่มเข้าไปมากขนาดนี้

ใจเธอยังคงเป็นห่วงเพื่อน เธอนำอาหารเช้าไปวางไว้บนโต๊ะและพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “รุ่ยรุ่ยทานเองก่อนนะครับ เดี๋ยวแม่มา”

“อื้อ” รุ่ยรุ่ยพยักหน้า

เป้ยฉ่ายเวยยังคงไม่วางใจซือซือ เมื่อเธอเดินไปที่ประตูห้องน้ำก็ได้ยินเสียงหล่อนอาเจียน เธอจึงรีบเคาะประตูอย่างเร่งรีบ “ซือซือ เธอไม่เป็นไรนะ เปิดประตูให้ฉันเข้าไปหน่อย”

เสียงชักโครกด้านในดังขึ้น ไม่นานนักก็มีคนมาเปิดประตูและพูดขึ้นอย่างเกียจคร้าน “เวยเวยเช้าตรู่ก็ยังจะไม่ให้คนเข้าห้องน้ำอีกหรอ”

เป้ยฉ่ายเวยมองดูซือซือที่พิงประตูอยู่ครึ่งตัวอย่างสงบนิ่ง “อย่ามาแกล้งทำเลย เกิดอะไรขึ้นเมื่อวานถึงได้ดื่มเยอะขนาดนี้”

“ฉันจะเป็นไรได้ แค่ล่อถังฉีตงออกไป แต่ฉันต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างมาก เธอต้องชดเชยให้ฉัน” ซือซือเดินไปที่อ่างล้างหน้าและถือแปรงสีฟันด้วยมือเดียว และบีบยาสีฟันลงไปเล็กน้อย

แปรงฟันและมองกระจก

“ซือซือ ถ้าเธอไม่เป็นไรคงจะไม่…” เมาเละกลับมาเหมือนตอนที่ถังฉีตงจากไปเมื่อแปดปีก่อน ทำให้คนเป็นห่วงนัก