หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 81

ตอนที่ 81 ไม่เอาเผ็ด

ดวงตาสีเข้มของฉูเจ๋อหยางมองไปที่ใบหน้าสงบนิ่งของเป้ยฉ่ายเวย ไม่ได้เจอกันเพียงหนึ่งคืน​ สีหน้าของเธอก็ดูแย่มาก

หนานฉิงยังรู้สึกว่าบรรยากาศ​ดูแปลกไป​ พอกระพริบตา​ ก็รู้ได้ว่าไม่ปกติ​ แล้วพูดต่อว่า​ "เวยเวย ไม่เกินไปหน่อยหรอ  กินข้าวยังไม่เรียกพวกเรา"

เป้ยฉ่ายเวยมองกับข้าวที่ถูกยกมาบนโต๊ะอย่างลังเล  ให้คนอื่นกินกับข้าวที่กินเหลือ​คงไม่ดีเท่าไร

"หนานฉิง​เธอก็เห็นอยู่ว่าเราใกล้ทานเสร็จแล้ว​ไว้คราวหน้าดีไหม พวกเธออยากกินข้าวไม่ใช่หรอ​รีบไปเถอะ"อวี๋ซือซือวางตะเกียบลง พูดด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม

แม้ว่าดูแล้วเหมือนเธอกำลังหัวเราะอยู่จริงๆ แต่ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับเหมือนเสแสร้ง​ ​ใครๆต่างก็มองออก​ว่าความจริงแล้วเธอไม่ได้อยากจะต้อนรับสามคนที่อยู่ด้านนอก

อืม  มีแต่พวกที่น่าเบื่อ​ น่ารำคาญ

หนานฉิงไม่สบายใจ ทำให้ฉูเจ๋อหยางไม่กล้าโมโหอีก​ ทำให้แต่กลืนคำพูดลงไปด้วยความไม่พอใจ​ พอจะอ้าปากพูด 

ก็มีคนพูดออกมาก่อนว่า​ "ไม่เป็นไรพวกเราไม่ถือ ใช่ไหมอาเจ๋อ" 

 ฉูเจ๋อหยางเหลืยบมองเป้ยฉ่ายเวยก่อนจะพยักหน้า​ โดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

“อาเจ๋อ​ คุณถัง​ แบบนี้คงไม่ดีมั้งคะ​ เวยเวยพวกเขากินไปได้ครึ่งนึงแล้ว​ ถ้าเราไปแทรกอีกอาจจะเป็นการรบกวนพวกเขาก็ได้" หนานฉิงทำเหมือนไม่ตั้งใจมองไปที่หลี่จื่อเชียนและเป้ยฉ่ายเวย  

เตือนพวกเขาเป็นกลายๆคนเขากำลังเดทกัน​ พวกเราเข้าไปขัดคงจะไม่เหมาะสม

ถังฉีตงยังไม่ทันพูด​ ก็มานั่งเก้าอี้ว่างข้างซือซืออย่างคุ้นเคย​ สายตากลับมองหลี่จื่อเชียนแล้วถามว่า​ "คุณหลี่คงไม่อยากให้เราอยู่ด้วยกันมั้ง"

หลี่จื่อเชียนมองถังฉีตง​ แล้วพูดช้าๆ​ "ไม่รังเกียจ"

"อาเจ๋อ……"หนานฉิงจะดึงมือฉูเจ๋อหยางมาอ้อน

ฉูเจ๋อหยางเดินไปนั่งข้างถังฉีตง แล้วพูดเสียงเรียบกับพนักงานเสิร์ฟที่ประตูว่า​ "เอาอาหารพวกนี้ไปเปลี่ยนมาใหม่"

มองเป้ยฉ่ายเวยครู่หนึ่ง​ แล้วพูดต่อว่า​ "ไม่เอาเผ็ด"

'ปัง'​   ตามด้วยเสียงพูดด้วยความตกใจของหญิงสาว​ "ขอโทษค่ะ​ ไม่ทันระวังเลยชนถ้วยเข้าค่ะ"

หน้าเป้ยฉายเวยมีแต่ของระเกะระกะเพื่อจะปิดบังความตกใจของตัวเอง​ เธอรีบร้อนดึงกระดาษทิชชูออกมาสองสามแผ่น​ เช็ดแบบลวกๆ​ โดยที่น้ำชายังไหลลงพื้น  

เขารู้อยู่แล้วว่าตัวเองกินเผ็ดไม่ได้

มองไปที่อาหารเสฉวนบนโต๊ะ​ เธอไม่ค่อยได้ขยับตะเกียบสักเท่าไร​ เพราะเพื่อนๆและจื่อเชียนสามารถกินได้​ ดังนั้นเธอจึงไม่ได้พูดอะไร​

มือเรียวสะอาดอีกข้างวางกระดาษทิชชู​กองไว้หน้าเป้ยฉายเวย เสียงที่อ่อนโยนพูดขึ้นอย่างร้อนรน​ "เวยเวย  ไม่เป็นไร​ใช่ไหม"

"ฉันไม่เป็นไร​ ฉันไม่เป็นไร"  เป้ยฉ่ายเวยเงยหน้าขึ้น​ จึงเห็นสายตาทุกคนกำลังมองมาที่เธอ และเงียบสนิทไปพักหนึ่ง 

หนางฉิงมองฉูเจ๋อหยาง แล้วพูดปนอิจฉา​" เวยเวย  ฉันน่ะอิจฉาเธอจริงๆ​ จื่อเชียนใส่ใจเธอดีจริงๆ"

เป้ยฉ่ายเวยคิดถึงเรื่องที่ฉูเจ๋อหยางบังคับให้เธอสัญญาบนโซฟาเมื่อวานก่อน​ เลยยิ้มแห้งกลับไปและไม่ตอบ​ ชำเลืองมองไปที่มุมปากของชายตรงข้ามที่เหมือนจะกระตุกขึ้นเล็กน้อย

แค่รอให้เขาตั้งใจไปดู เขายังดูเย็นชาและไม่กระตือรือร้น

เธอเข้าใจผิดเองจริงๆ

อวี๋ซือซือกลับทำท่าเบะปากดูถูก​ ความเสแสร้งของผู้หญิงคนนี้ไม่มีปิดบังเลยแม้แต่น้อย​ คงเป็นความสามารถอีกอย่าง​ของเธอ ​ สายตาฉูเจ๋อหยางสุดจะเอือมระอา 

"ทำไมไม่เปลี่ยนที่นั่งที่ใหญ่กว่านี้ล่ะ"  หลี่จื่อเชียนมองที่นั่งเป้ยฉายเวยที่นั่งไม่ได้​ เลยพูดเสนอขึ้น​

"อืม  เปลี่ยนเป็นที่กว้างหน่อยก็ดีเหมือนกัน" ถังฉีตงเห็นด้วย

เธอไม่สามารถจะถามต่อหน้าผู้คนมากๆได้จริงๆ

"เวยเวย  เธอเห็นฉันเป็นเพื่อนไหม" หนานฉิงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง 

" เป็นสิ" แต่เพราะคำว่าเพื่อนนี่หรือ​ จึงมาเรียกร้องเรื่องลำบากใจโดยไม่คำนึงถึงความรู้สึกของเธอ

" ไหนๆเธอก็นับว่าฉันเป็นเพื่อน​ เรื่องเล็กๆที่เพื่อนขอให้ช่วย​ เธอก็ไม่ควรปฏิเสธ​นะ​ เวยเวย  ฉันรู้ว่าฉันรีบร้อนไปหน่อย​ แต่เพราะว่าฉันห่วงความรู้สึกอาเจ๋อมาก​ ฉันจะเสียเขาไปไม่ได้"

หนานฉิงคว้ามือเวยเวยขึ้นมา  แล้วพูดอย่างยากลำบาก​" เวยเวย​ เธอเข้าใจความรู้สึกของฉันใช่ไหม"​

ใช่สิ​ เธอควรเข้าใจ​ แต่ใครจะมาเข้าใจความไม่สบายใจของเธอบ้างเป้ยฉายเวยมองหนานฉิงอีกครั้ง​ เธอพยักหน้าแล้วพูดว่า​ "ได้​ ฉันจะช่วยถามให้"

"เวยเวย  ฉันรู้ว่าเธอต้องไม่ปฏิเสธ​ฉัน ขอบคุณเธอมากนะ"  หนานฉิงพูดอย่างมีความสุข​ แล้วลากมือเวยเวยกลับไปยังห้องอาหาร  

เป้ยฉ่ายเวยฝืนยิ้มแล้วเดินตามไป​ เธอต้องไปถามผู้ชายคนนั้นจริงๆหรือ​ 

พอนึกถึงคำตอบที่เขาอาจจะตอบมา​ หัวใจของเธอก็รู้สึกบีบรัดแน่นขึ้นมา

"พวกเรากลับมาแล้ว"  หนานฉิงผลักประตู​ พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม  

 "เวยเวย รีบมานั่งเร็ว" อวี๋ซือซือไม่สนใจหนานฉิง​ ยื่นมือออกไปดึงเวยเวยกลับมา  

"อืม" เป้ยฉายเวยปล่อยมือหนานฉิง​ นั่งก้มหน้าบนเก้าอี้ที่อวี๋ซือซือบอกให้นั่ง​

พอเงยหน้าขึ้นถึงรู้ว่าซ้ายมือคือซือซือ  ขวามือกลับเป็นฉูเจ๋อหยาง จื่อเชียนกลับไปนั่งข้างถังฉีตง

พอมองสายตาที่จนปัญญาของจื่อเชียน เป้ยฉายเวยก็อดไม่ได้ที่จะใช้สายตาถามเพื่อนข้างๆ  ทำอะไรเนี่ย​ ทำไมฉูเจ๋อหยางมานั่งข้างเธอได้ล่ะ

อวี๋ซือซือทำเป็นไม่เข้าใจสิ่งที่เวยเวยกำลังถาม​ แหะแหะ​ เธอตั้งใจให้เป็นแบบนี้