ตอนที่ 90 ทำความสะอาดห้องทำงาน
เป้ยฉายเวยมองดวงตาของหนานฉิงแล้วรู้สึกว่าเหตุผลในคำพูดของเขาคือตัวเธอเอง
พอนึกถึงข้อสรุปที่งมงายเช่นนี้ ก็อดที่จะตีตัวเองไม่ได้ มือที่ซ่อนอยู่ในเสื้อหยิกฝ่ามือตัวเองอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องถูกผู้ชายใจดำตรงหน้าดึงสติออกไป
"ในเมื่อทนายฉูอยู่ในห้องทำงาน งั้นเดี๋ยวฉันมาใหม่ละกัน"
"ไม่ต้อง ทำธุระของเธอต่อไปเถอะ" ฉูเจ๋อหยางกลอกตากลับไม่มองเป้ยฉายเวย และทำท่าทำงานต่อ
เป้ยฉายเวยเบะปากด้วยความไม่เต็มใจทำความสะอาดห้อง เหมือนที่หลินไห่บอกเลย ห้องทำงานของฉูเจ๋อหยางสะอาดจนน่าโมโห
กระจกหน้าโซฟาไม่มีฝุ่นเกาะ จริงๆแล้วอย่างอื่นก็ไม่มีอะไรต้องเก็บแล้ว แต่ยังต้องทำทีว่าเก็บต่อไปจัดที่เขี่ยบุหรี่ให้เข้าที่ เปลี่ยนน้ำใจแจกันดอกไม้บนโต๊ะ
ดอกไม้ นิ้วมือเป้ยฉายเวยหยุดชะงัก
เธอจำไม่ได้ว่าครั้งที่แล้วที่เธอมามีดอกไม้ด้วย ถึงว่าตอนที่เข้ามาได้กลิ่นแรงของดอกทิวลิปสีขาวด้วย
คนที่ชอบดอกไม้นี้เป็นคนที่โรแมนติกมาก ในบรรดาคนที่เธอรู้จักมีแค่คนเดียว นั่นคือเพื่อนรักของเธอ หนานฉิงนั่นเอง
หนานฉิงน่าจะเอาดอกไม้มาหาทุกวัน เปลี่ยนให้เขาหน่อยละกัน
ดอกไม้สวยมาก หนานฉิงเอาใจใส่ฉูเจ๋อหยางอย่างดี การกระทำของหนานฉิงทำให้เธอรู้สึกละอายใจ
แม้ฉูเจ๋อหยางแม้กำลังยุ่ง แต่หางตายังมองเป้ยฉายเวยอย่างตั้งใจมาตลอด เห็นเธอมองดอกทิวลิปบรโต๊ะอยู่นานโดยที่พูดอะไรเลย
"เธอชอบดอกทิวลิปหรอ"
"มันสวยมาก" เป้ยฉายเวยพูดตอบไม่ตรงคำถาม จริงๆแล้วเธอไม่ได้ชอบดอกทิวลิปสักนิดเลย และก็ดอกกุหลาบด้วย เธอชอบดอกยิปโซฟีลามากกว่า
น้ำเสียงของฉูเจ๋อหยางเหมือนจะบอกว่าอากาศเปลี่ยนตามใจนะ "ชอบก็หยิบกลับไปเถอะ"
เพราะคำพูดของเขาเป้ยฉายเวยจึงนิ่งไปพักหนึ่ง "นี่ไม่ใช่มีคนให้คุณหรอกหรอ"
เขาจะส่งต่อให้คนอื่นง่ายแบบนี้ ทำร้ายคนที่ให้เกินไปแล้ว
หรือในสายตาของฉูเจ๋อหยางไม่แบ่งแยกว่าอันไหนสำคัญหรือไม่สำคัญ ยิ่งกว่านั้นเขาอาจไม่เก็บเอามาใส่ใจเสียด้วยซ้ำ
สำหรับเขาคงเป็นแค่ดอกไม้ช่อหนึ่ง แต่สำหรับผู้หญิงเป็นการแสดงออกถึงความรักทั้งหมดที่มี
แค่ดอกไม้ ทำไมเป้ยฉายเวยต้องแสดงออกว่าเจ็บปวดขนาดนี้ด้วย ฉูเจ๋อหยางขมวดคิ้วเล็กน้อย "แล้วยังไง"
"ฉันไม่ชอบ คุณเอาเก็บไว้เถอะ" จู่ๆน้ำเสียงเวยเวยก็เย็นชา แล้วเริ่มทำความสะอาดต่อ
ใบหน้าฉูเจ๋อหยางนิ่ง และไม่พูดอะไรต่อ
ความเงียบช่วงหนึ่งทำลายบรรยากาศอึดอัดออกไป
เป้ยฉายเวยตั้งใจนั่งอยู่ที่โซฟารับแขกเป็นเวลานาน แต่คนที่นั่งหมุนเก้าอี้หนังอยู่ไม่มีวี่แววที่จะออกไปเลย
เธอมองไปที่เข็มนาฬิกาบนผนัง อีกสิบนาทีจะเลิกงานแล้ว วันนี้เธอยังรับปากกับรุ่ยรุ่ยด้วยว่าจะไปรับหลังเลิกเรียน
เป้ยฉายเวยมองไปที่โต๊ะสะอาดของเขาอย่างำลบากใจ หรือว่าพรุ่งนี้เข้ามาเก็บตอนเช้าๆหน่อยดีไหมนะ
ประตูห้องทำงานถูกเปิดออกอีกครั้ง "เวยเวย ทำความสะอาดเสร็จรึยัง อยากใช่ฉันช่วย…. .."
หลินไห่มองเห็นเงาที่นั่งอยู่หลังโต๊ะ ก็กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว พูดอย่างเก้อเขิน "ทนายฉูทำไมยังอยู่ล่ะครับ"
เป้ยฉายเวยกระโดดออกห่าง ยื่นมือชี้ไปที่เขา และชี้ที่ริมฝีปากของตัวเอง ไม่รู้จะพูดคำไหนออกมา
"ฉูเจ๋อหยาง นาย ฉัน นาย ทำไมเธอไม่พูดสักหน่อยล่ะ"
ฉูเจ๋อหยางพยายามเก็บอารมณ์ และพูดด้วยเสียงเรียบ "ฉันจะทำอะไรต้องคอยรายงานเธอด้วยหรอ"
เป้ยฉายเวยมองหน้าบนใบหน้าของฉูเจ๋อหยางที่ทำเหมือนกำลังถูกเอาเปรียบอยู่ ก็โกรธจนมือไม้สั่นไปหมด หน้าไม่อายจริงๆ คนที่เสียเปรียบคือเธอต่างล่ะ
ไม่ต้องทำหน้าเหมือนถูกล่วงเกินจะได้ไหม
ประตูห้องถูกเปิดออก คนที่เข้าเห็นทั้งสองคนหันหน้าเข้าหากัน บรรยากาศแปลกๆ
แกล้งถามอย่างไม่ตั้งใจว่า "เวยเวย อาเจ๋อ พวกเธอทำอะไรกันอยู่หรอ"
ได้ยินเสียงของหนานฉิง ใจของเวยเวยก็ร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม โชคดีที่เธอหันหลังให้หนานฉิง ใบหน้าที่สับสนของเธอจึงมีแต่ฉูเจ๋อหยางที่เห็น
เธอรีบหมุนตัวกลับอย่างรวดเร็ว พูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น "หนานฉิงเธอลืมไปแล้วหรอ ฉันเป็นผู้ช่วยของคุณฉู ทำความสะอาดเสร็จแล้วกำลังจะออกไปน่ะ"
"อ๋อ ถึงว่าฉันไปหาเธอที่โต๊ะทำงาน ถึงไม่เจอคน" สายตาของหนานฉิงยังมีความสงสัยอยู่
" ถ้างั้น ฉันไม่รบกวนพวกเธอแล้ว ไปก่อนนะ" เป้ยฉายเวยถืออ่างน้ำจากไป
หนานฉิงมองสีหน้าไร้ความรู้สึกของฉูเจ๋อหยาง ถามด้วยความหวังดี "เวยเวย เธอจะไปกินข้าวกับพวกเราไหม ฉันกับอาเจ๋อไม่ว่าอะไรหรอก"
"ไม่เป็นไรหนานฉิง วันนี้ฉันนัดกับซือซือไว้ พวกเธอสองคนไปเถอะ" เป้ยฉายเวยเดินออกไปโดยไม่หยุด เดินไปถึงห้องน้ำ ถึงจะรู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อย
คราวหลังเธอต้องระวังเรื่องระยะห่างระหว่างเธอกับฉูเจ๋อหยางแล้ว ไม่ใช่ทุกครั้งที่จะโชคดีไม่โดนเห็นเสมอไปนะ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หลงรักทนายคนเลว
ตอนที่ 291-460 หายไปไหน...