หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 89

ตอนที่ 89โซ่ทองเส้นใหญ่ กับนาฬิกาเล็ก

อวี๋ซือซือรู้สึกเหมือนยังพูดไม่จบ เลยตีไหล่เธอแล้วถาม​ " เธอได้พูดกับหญิงสารเลวนั่นบ้างไหม​ ว่าเธอมาทำงานกับฉูเจ๋อหยาง" 

ตั้งแต่เมืาอวายเป็นต้นมาเธอก็เนียกหนานฉิงว่า​ 'หญิงสารเลว'​ เป้ยฉายเวยก็ปรามเธอไว้หลายครั้ง​ แต่ก็ไร้ผล​ ทำได้แค่จำใจตอบไป​" ยังเลย​ ฉันคิดว่าผ่านไปสักพักถึงจะบอก" 

"ทำอย่างกับตัวเองเป็นนักเรียนประถม​ ที่จะไปเข้าห้องน้ำก็ต้องบอกแบบนั้นน่ะ"

อวี๋ซือซือหยิบตะเกียบมาเขี่ยข้าวในจาน​ ตามความหมายเธอคือ​ แบ่งเส้นให้ชัดเจนระหว่างเธอกับหญิงสารเลวคนนั้นดีที่สุด​

" กินข้าวกันก่อนเถอะ​" เป้ยฉายเวยไม่อยากพูดเรื่องนี้ต่อ​ เธอมีเรื่องที่จะให้หนานฉิงทำต่อ

อวี๋ซือซือยักไหล่ไม่แยแส มองข้าวที่เต็มจาน​ เธอยังให้คุณลุงตักข้าวสั่นสองครั้งก่อนให้เธอ​

เป้ยฉายเวยกินเยอะมาก​ หลังจากพวกเธอกินอิ่มาแล้ว​ อาหารก็ยังคงอยู่เหมือนเดิม

"รู้สึกสิ้นเปลืองมากเลยอ่ะ….  .."

"แต่ไปกันเถอะ​ ครั้งหน้าไม่กินเปลืองแบบนี้แล้ว"

อวี๋ซือซือเพิ่งมาทำงานยังทำตัวโจ่งแจ้งไม่ได้พอถึงที่ทำงานแล้ว​ ทั้งสองคนก็แยกกัน

เป้ยฉายเวยกลับมาถึงห้องทำงาน​ เห็นหลายคนกำลังนอนคว่ำหน้าพิงเก้าอี้เพื่อพักผ่อน​ และคนที่ไม่ได้พักก็อ่านหนังสืออยู่เงียบ​ๆ​ เล่นคอมพิวเตอร์​

เป้ยฉายเวยหยิบโทรศัพท์​เดินไปที่โล่งแล้วโทรศัพท์​

หลังสายต่อติดสิบกว่าวินาที​ ถึงมีคนรับ​ "ฮัลโหล​ เวยเวย  มีธุระกับฉันหรอ"

" ใช่​ หนานฉิงเธอทำอะไรอยู่หรอ"

ไม่รู้ว่าเมื่อวานฉูเจ๋อหยางพูดอะไรกับหนานฉิง​ หนานฉิงถึงไม่ได้ถามถึงดรื่องที่ฉูเจ๋อหยางพูดกับเธอเมื่อวาน​ แต่แบบนี้ก็ดีแล้ว​ ได้ลดการที่เธอต้องโกหกลง​ ก็พูดโกหกกลบเกลื่อน​นับครั้งไม่ถ้วนแล้ว 

"นอนมาส์กหน้าอยู่บนโซฟา​ เวยเวยทำไมเธอมีเวลาโทรหาฉันนะ" บนหน้าหนานฉิงมีมาส์กอยู่​ เวลาพูดต้องระวังกลัวว่าหน้าตัวเองจะบิดเบี้ยว  

เป้ยฉายเวยชะงักแล้วพูดว่า​ "ฉันมีเรื่องหนึ่งที่อยากพูดกับเธอ"

" เวยเวย  ใช่เรื่องเมื่อวานไหม​ เธอไม่ต้องใส่ใจ​ ฉันไม่ได้โกรธอะไรแล้ว" หนานฉิงพูดอย่างใจกว้าง  

เรื่องเมื่อวานเป็นความผิดของเธอจริงหรอ​ ไม่รู้ว่าทำไมฟังน้ำเสียงใจดีของหนานฉิง​แล้ว​ เป้ยฉายเวยถึงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

" หนานฉิงฉันไม่ได้จะพูดถึงเรื่องเมื่อวานนะ"

"งั้นเธอจะพูดอะไรล่ะ" หนานฉิงถามอย่างสงสัย

ในที่สุดก็ต้องพูดแล้วสินะ​ เป้ยฉายเวยบีบมือแน่นโดยไม่รู้ตัว​ พยายามทำน้ำเสียงให้ฟังดูแล้วปกติที่สุด​" ฉันมาทำงานที่บริษัท​ของคุณฉู"

"หา​ เวยเวย  เธอไม่ใช่บอกว่าจะไปทำงานที่บริษัท​ของพี่อวี๋เฮ่าหรอ​ ทำไมถึงไปบริษัท​อาเจ๋อ" พอได้ยินเรื่องที่เกี่ยวกับฉูเจ๋อหยาง หนานฉิงที่เฉยชาคนเดิมก็เปลี่ยนเป็นอยู่ไม่สุขแล้ว  

เวยเวยเป็นแบบนี้ได้ยังไง​ เธอไม่ใช่คนที่จะเปลี่ยนใจอะไรได้ง่ายๆนะ

"เพราะอวี๋ซือซือทำงานที่นิตยสาร​เฉนซี​ ฉันอยากทำงานอยู่ใกล้เธอ​ เลยตอบตกลงไป" นี่เป็นแผนรับมือที่เธอได้คุยกับอวี๋ซือซือไว้ก่อนหน้านี้​ ขอเอาเพื่อนมาเป็นโล่กำบังก่อนเถอะ​

"ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เอง" หนานฉิงรู้สึกสบายใจขึ้นแม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจตัวเองว่าพอรู้ว่าเวยเวยไปทำงานกับอาเจ๋อแล้วทำไมเธอต้องกังวลขนาดนั้น"

แต่ว่าเวยเวยอยู่ที่บริษัท​ นั่นไม่ใช่การที่เธอจะมีข้ออ้างไปหาอาเจ๋อมากขึ้นหรือ

ภาพที่สวยงามในสมองหนานฉิง​ปรากฏ​ และน้ำเสียงก็ดูรีบร้นจนรอไม่ไหว​" เวยเวย  เพื่อฉลองที่เธอหางานใหม่ได้​ ตอนเย็นฉันไปหานะ"

เสียดายที่วันนี้หนานฉิงคงมาเสียเที่ยว

เพราะหลินไห่บอกว่าฉูเจ๋อหยางไม่อยู่​ เพราะ​ฉะนั้น​เป้ยฉายเวยเลยไม่ได้เคาะประตู​ เธอบิดกลอนประตูแล้วเดินเข้าไปเลย  แม้จะเป็นการมาห้องทำงานเขาเป็นครั้งที่สอง​ แต่ในใจยังรู้สึกกล้าๆกลัวๆอยู่​

เธอบอกกับตัวเองว่า  ฉูเจ๋อหยางไม่อยู่​ จะกลัวทำไมเล่า

พอเตรียมใจสักพัก​ เป้ยฉายเวยตัวแข็งไปหมด​ หัวก็ก้มไม่ได้ เดินเข้าไปข้างในต่อ

"ดูแล้วเธอปรับตัวได้ดีนะ"

เสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นมาจากห้องทำงานที่เงียบสงบ

เป้ยฉายเวยกระโดดด้วยความตกใจ​ ตั้งใจมอง​ เป็นผู้ชายที่ไม่ควรปรากฏ​ตัวออกมา​ กำลังก้มลงมองตัวเองด้วยรอยยิ้ม

"นาย​ นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง" ถามจบเป้ยฉายเวยเกือบจะกัดลิ้นของตัวเอง​ เธอพูดประโยคไร้สาระจริงๆเลย  

เขาเป็นเจ้าของบริษัทนะ​ เขาอยากจะอยู่ตรงไหนก็ได้

เธอเปลี่ยนคำพูดใหม่​ "พี่ไห่บอกว่านายไม่อยู่ห้องทำงานไม่ใช่หรอ"

หลินไห่ชักจะกล้าขึ้นทุกวัน​ ดวงตาสีดำสนิทมองต่ำลง "ปกติฉันไม่อยู่​ แต่ช่วงนี้จะอยู่ที่นี่"

เป้ยฉายเวยถามกลับ​ "ทำไมล่ะ"

ดวงตาลึกเข้มของฉูเจ๋อหยางเหมือนกับหมึกสีดำเข้มที่ยังไม่ละลาย​ ​มองตรงเข้าไปในดวงตาใสของเป้ยฉายเวย​ เสียงทุ้มลึกพูดเบา ๆ​ " แน่นอนว่าเพราะเรื่องงาน"

ทุกอย่างหยุดชะงัก​ เขามองเธอด้วยสายตามีความหมาย​ "ไม่งั้นเธอคิดว่าเพราะอะไรล่ะ"