หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 88

ตอนที่ 88 กินข้าวที่โรงอาหาร

เป้ยฉายเวยมองโต๊ะทำงานตรงหน้าอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ​ เห็นทีเธอคงต้องทำงานอยู่ในสายตาของฉูเจ๋อหยางจริงๆซะแล้ว

หวังว่าฉูเจ๋อหยางจะโผล่มาแวบๆเหมือนที่หลินไห่พูดนะ​ ทุกคนอยู่ด้วยกันอย่างสงบก็พอ​

ตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้​เธอถูกกลุ่มคนมารุมดูเหมือนลิงก็ไม่ปาน เธอรู้สึกว่าตัวเองยิ้มจนหน้าแข็งหมดแล้ว​ โชคดีที่ใกล้ถึงเวลาพักแล้ว

เธอนัดเจอกับซือซือที่โรงอาหารของพนักงาน

"เวยเวย​ ใกล้ถึงเวลากินข้าวเที่ยงแล้วนะ​ จะไปโรงอาหารด้วยกันไหม" หลินไห่เดินยิ้มหวานมาถาม  

เป้ยฉายเวยปฏิเสธ​อ้อมๆ​ "ไม่เป็นไรค่ะพี่ไห่​ ฉันนัดกับเพื่อนไว้แล้ว"

" เพื่อน? เวยเวยทำไมมีเพื่อนใหม่เร็วจัง​" แค่ช่วงเวลาตอนเช้ามีคนมาพยายามตีสนิทกับเธอแล้วหรือ​ เขาต้องการเห็นไอ้คนชั่วนั่น​  

" ไม่ใช่ค่ะ​ เป็นเพื่อนที่ทำงานอยู่บริษัท​นิตยาสารชั้นบนค่ะ" เป้ยฉายเวยมองหลินไห่แบบไม่เข้าใจ​ ทำไมเธอรู้สึกว่าน้ำเสียงของพี่ไห่ดูเหมือนโกรธ  

"อ๋อๆ​ อย่างนี้นี่เอง​ งั้นเจอกันตอนบ่ายนะ​ วันนี้ทุกคนค่อนข้างยุ่ง​ หลังเวลาพักเที่ยงฉันจะพาเธอไปรู้จักกับเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ" หลินไห่มองเป้ยฉายเวยที่ออกปากมาขนาดนี้แล้ว​ ก็ไม่อยากตามไปอีก

"ค่ะ​ ได้ค่ะ" เป้ยฉายเวยพยักหน้า

หลินไห่ถูกคนอื่นลากตัวไปแล้ว

เป้ยฉายเวยเก็บของบนโต๊ะแล้วขึ้นลิฟท์​ไปโรงอาหารชั้นสอง​ ไม่ว่าจะเป็นบริษัท​ไหน​ โรงอาหารของพนักงานล้วนอยู่ชั้นสองทั้งสิ้น

เพื่อสะดวกในการติดต่อสื่อสารและเพื่อให้เน็ตเสถียร​ ทุกคนจะมีอินเทอร์เน็ต​ของตัวเอง ทุกคนสามารถใช้คอมพิวเตอร์​ลงทะเบียนในระบบได้คนละบัญชี​ และสามารถเปลี่ยนชื่อได้ตามใจชอบ

โดยภาพรวมแล้วค่อนข้างจะทันสมัยเลยทีเดียว

โดยเฉพาะกลุ่มชายหญิงที่ยังไม่ได้แต่งงานจะดูกระตือรือร้นเป็นพิเศษ​

วัฏจักร​ของสิ่งมีชีวิตล้วนเป็นเช่นนี้​ ต้องขยายพันธุ์​ก่อน​ ถึงมีชีวิตอยู่ได้

บนคอของอวี๋ซือซือมีป้ายชื่อห้อยอยู่​ เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงปนเบื่อ​หน่าย​ "เวยเวย  เธอช้าจัง"

"มาแล้วๆ" เป้ยฉายเวยยิ้มแล้วเดินมา

สาวสวยคนละแบบสองคนเดินอยู่ด้วยกัน ดึงดูดสายตาของใครหลายคนเป็นอย่างมาก​ มีทั้งสายตาตกตะลึง​ อิจฉา​ มองดู​ มีคำถามและสายตาอยากรู้อยากลองปะปนอยู่ด้วยกัน

เป้ยฉายเวยรู้สึกไม่ชินเป็นที่สุด

"เฮอะ​ นี่ฉันเข้ามาในสวนสัตว์​หรือนี่​ หรือพวกเราเป็นสัตว์เลี้ยง​เอาไว้โชว์​ มองอะไรนักหนา" อวี๋ซือซือพูดด้วยเสียงที่ไม่ดังและไม่เบาไปในโรงอาหาร​ พริบตาเดียวเสียงทั้งหมดก็เงียบไป

แล้วมองพวกเธอตรงๆเหมือนเห็นสัตว์​สายพันธุ์​ใหม่อย่างนั้น

"ซือซือช่างเถอะ​ พวกเราเพิ่งมาคนอื่นยังไม่เคยเห็นเป็นเรื่องปกติ​ นานๆไปเดี๋ยว​ก็ชินเองแหล่ะ" เป้ยฉายเวยพยายามไกล่เกลี่ยและดึงชายเสื้ออวี๋ซือซือ

อวี๋ซือซือถอนหายใจฟึดฟัด​ แล้วลากเป้ยฉายเวยไปต่อแถวสั่งอาหาร

การปฏิบัติ​ต่อสาวสวยไม่เหมือนกัน​ คุณลุงร้านข้าวมือไม้หยุดสั่น​ และดูกระฉับกระเฉง​ขค้นมาทันที​ ตักข้าวให้พวกเธอสองคนเต็มจาน

"ขอบคุณ​ค่ะลุง" อวี๋ซือซือกล่าวขอบคุณสำหรับความใจดี​

"พวกหนูผอมเกินไปแล้ว​ กินเยอะๆหน่อย" คุณ​ลุงพูดไปหน้าแดงไป

เป้ยฉายเวยก็ก้มหัวขอบคุณ​อย่างมีมารยาท​

คนอยู่ด้านหลังก็เริ่มบ่นอุบอิบ