หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 87

ตอนที่ 87 พี่ใหญ่คือคำเรียกด้วยความเคารพ

"เวลาทำงานของพวกคุณ​คือแปดโมงครึ่ง​ แต่ฉันแนะนำว่าให้มาถึงก่อนเวลาสักหน่อย​ เพราะแปดโมงครึ่งทนายฉูก็นั่งอยู่ในห้องทำงานแล้ว ดังนั้นก่อนหน้านั้นห้านาทีต้องชงกาแฟไว้บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว​ ตอนเลิกงานก็อย่าลืมเก็บกวาดห้องทำงานของทนายฉูก่อนกลับ"

หูวี่เหมยพูดจ้อต่อ​ " ทนายฉูค่อนข้างจะรักความเรียบร้อย​ เวลาเก็บของต้องระวังให้มากๆ​ เรื่องขอบหน้าต่าง​พื้นโต๊ะจะตกหล่นไม่ได้เลย"  

เป้ยฉายเวยคิดว่าตำแหน่งผู้ช่วยเป็นงานง่ายๆ​ ไม่คิดว่าจะมีอะไรมาก​ ช่วยไม่ได้ที่ต้องหยิบสมุดในกระเป๋าออกมา​一一จดสักหน่อย

พอได้ยินว่าฉูเจ๋อหยางรักความเรียบร้อย​ เธอก็อดที่จะเบะปากไม่ได้​ เป็นโรครักความสะอาดหรอ

"จริงๆแล้วเธอไม่ต้องไปช่วยงานของทนายฉูเท่าไรหรอ​ก​ ทำงานพวกนี้เสร็จก็ไปช่วยเลขาหลินได้เลย  บริษัทมีกฎอยู่12ข้อท่องให้ขึ้นใจล่ะ​ พวกเธอเลิกงานตอน5โมงครึ่ง​ ปกติจะไม่ทำงานล่วงเวลา​ สิบเอ็ดโมงเช้าถึงบ่ายโมงคือเวลาพัก"

" โอเค​ ฉันพูดจบหมดแล้ว​ เธอมีข้อสงสัยอะไรเกี่ยวกับงานของเธอไหม"

เป้ยฉายเวยมองสมุดจดที่เขียนเต็มหน้าแล้วส่ายหัว​ " ไม่มีแล้วค่ะ​ พี่เหมย"  

เธอรู้สึกชื่มชมที่พี่เหมยพูดนานๆได้โดยไม่หยุดพัก ไม่มีใครมีความสามารถแบบนี้อีกแล้ว

"ใช่​ อีกสักพักเธอต้องไปรายงานตัวที่ห้องเลขาหลิน ตอนพักเที่ยงไปวัดขนาดตัวที่แผนกโลจิสติกส์​ด้วย ช่วงนี้เธอก็ใส่ชุดนี้ไปก่อนแล้วกัน" หูวี่เหมยพูดจบก็พาเป้ยฉายเวยตามเธอไปเอาของใช้ส่วนตัว 

เป้ยฉายเวยมองกฎระเบียบ​ตรงหมายเหตุจะทำความเข้าใจเรื่องพวกนี้คงต้องใช้เวลาอีกสักพักหนึ่ง  

หยิบของจากแผนกบุคคล​แล้ว​ เป้ยฉายเวยถือกล่องกระดาษตรงไปที่ห้องเลขาหลิน  หาไม่ยากเลย​ อยู่ข้างห้องทำงานของฉูเจ๋อหยางนั่นเอง

หลินไห่กำลังหัวหมุนอยู่กับงาน​ ฉับพลันก็มีเสียงอ่อนโยนดังขึ้นตรงหน้า​ "สวัสดีค่ะ​ ใช่เลขาหลินไหมคะ"

"เธอคือผู้ช่วยที่มาใหม่ใช่ไหม" หลินไห่มองผู้หญิงตรงหน้าที่พยักหน้าให้ก็รู้สึกแปลกใจนิดหน่อย  

ฝ่ายบุคคลทำไมไม่บอกล่วงหน้าสักหน่อยนะ​ คนที่มาคือหญิงสวยหนึ่งคน​ ถ้าฉันรู้แต่แรกว่าผู้หญิงที่มาเป็นอ่อนโยนขนาดนี้มา เขาคงจะใส่เจลจัดทรงผมมาแล้ว

"เอ่อ​ เลขาหลิน  สวัสดีค่ะ​ ฉันชื่อเป้ยฉายเวย  ต่อจากนี้ให้คำแนะนำด้วยนะคะ"เธอพูดอย่างสุภาพและยื่นมือออกไปทักทายตามมารยาท​

หลินไห่มองมือเล็กสะอาดที่ยื่นมาตรงหน้า​ เล็บมือโค้งมีแป้งจางๆติดอยู่ หัวใจเต้นตึกตักๆไม่หยุด

แม่​ ลูกแม่วัยยี่สิบเก้าในที่สุดก็เจอรักแท้แล้ว​ ต้องปกป้องเธอจากพวกฝูงหมาป่าที่หิวโหยให้ได้

"สวัสดี​ สวัสดี​ ไม่ต้องเรียกห่างเหินขนาดนั้น​ เรียกผมว่าพี่ไห่ก็พอ"

หลินไห่ยื่นมือออกไปคิดว่าจะได้จับมือของเป้ยฉายเวย คิดพลางยกมือขึ้นเช็ดบนตัวสองครั้งแล้วจึงยื่นมือออกไปจับมือเธอ​

" ค่ะ​ พี่ไห่ก็เรียกฉันว่าเวยเวยก็ได้ค่ะ​ ทุกคนจะได้เรียกง่ายๆด้วยค่ะ"  เป้ยฉายเวยไม่ได้เคอะเขินมากมาย  

"อืมอืม  เวยเวย งั้นฉันจะพาเธอไปที่โต๊ะทำงานเธอก่อน​ ต้องการอะไรก็มาบอกกับพี่ได้นะ" ตอนที่เวยเวยเรียกเขาว่าพี่ไห่มันช่างแสนหวาน​ หลินไห่ดีใจสุดชีวิต

ความคิดทั้งหมดเป็นความพอใจของหลินไห่คนเดียว​ เป้ยฉายเวยแค่เรียกพอเป็นพิธี

" รบกวนพี่ไห่หน่อยนะคะ" เป้ยฉายเวยคิดว่าหลินไห่เป็นคนที่น่าคบหา​ จากนี้บรรยากาศ​การทำงานคงจะไม่แย่มาก  

"ไม่รบกวน​ ไม่รบกวน" หลินไห่รู้สึกเขินจนต้องจับหน้าผากอยู่หลายครั้ง​ พาเป้ยฉายเวยเดินเข้าไปข้างใน

"พี่ไห่​ ด้านข้างคือห้องทำงานของทนายฉูไม่ใช่หรือคะ" เป้ยฉายเวยกระพริบตา​ ไม่ใช่มั้ง​ ห้องทำงานของเธอทำไมอยู่ใกล้กับห้องฉูเจ๋อหยางขนาดนี้

"ใช่แล้ว​ เธอไม่ต้องกลัว​ ทนายฉูปกติจะไม่อยู่ห้องทำงานหรอก​ โต๊ะของเธออยู่ตรงด้านข้างนั่น​" หลินไห่ชี้ไปที่โต๊ะว่างที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้

"คือว่าพี่ไห่​ ผู้ช่วยทุกคนต้องนั่งตรงนั้นหรอคะ" เป้ยฉายเวยมองโต๊ะว่างเปล่า​ด้วยความไม่เต็มใจ​ ถ้าหากว่าฉูเจ๋อหยางมาทุกวัน​ ก็ต้องผ่านที่นั่งเธอตรงนี้ด้วยสิ