หมอเทวดา หวางเฟยร้ายร้อยเล่ห์ นิยาย บท 12

ทุกคนกลัว แต่บางคนยังคงมองผ่านช่องว่างระหว่างนิ้วมือที่ปิดตาของพวกเขาไว้ สักครู่หนึ่ง พวกเขาเห็นนางวางกริชลง แล้วเอื้อมมือไปดึงสักเล็กน้อย จากนั้นก็ประคองศีรษะเล็ก ๆ ไว้บนฝ่ามือ ตามด้วยอุ้มตัวเด็กคนนั้นออกมา

นางใช้กริชตัดสายสะดือออก และอุ้มเด็กที่ซูบผอมและเนื้อตัวเปื้อนเลือดไว้ในมือ นางยกตัวเด็กขึ้นสูง แล้วยื่นไปที่ตรงหน้าของเหลียงเฟย "เป็นเด็กผู้หญิง!"

เหลียงเฟยกรีดร้องด้วยความตกใจ นางจะกล้ามองเด็กที่เนื้อตัวเปื้อนเลือดคนนี้ได้อย่างไร?

“ท่านเสียสติไปแล้ว ท่านเสียสติไปแล้วจริง ๆ ”

หงจวี๋ปล่อยมือแล้วล้มลงบนพื้น นางมองดูเลือดสดที่ไหลออกมา และเอ่อนองเป็นแอ่งเลือดอยู่เต็มบริเวณใกล้ ๆ เท้าของนาง

"ทารกไม่ร้อง!" มีคนตะโกน

หลงชีชีพลิกตัวเด็กให้คว่ำลง ก่อนตบเบา ๆ สองสามที จากนั้นก็ตบที่ฝ่าเท้าอีกเล็กน้อย ในที่สุดก็ได้ยินเสียงร้องไห้อันแผ่วเบา

"หายใจแล้ว ๆ !"

"จริงด้วย ช่างน่าทึ่งเหลือเกิน"

หลงชีชีที่เปื้อนเลือดไปทั้งตัวห่อร่างอันบอบบางของเด็กน้อยไว้ในผ้าห่มผืนบาง แล้วอุ้มเด็กน้อยเดินกลับไปพลางพูดสั่งว่า "จัดการทำความสะอาดเลือดที่สวนเสีย สวมเสื้อผ้าให้ศพและวางไว้ในสวนของข้าก่อน พรุ่งนี้ค่อยไปแจ้งให้สกุลฉีทราบ เพื่อให้คนสกุลฉีมาเอาศพกลับไป”

เหลียงเฟยขมวดคิ้วด้วยความตื่นตกใจ "ให้สกุลฉีเอาศพกลับไปงั้นหรือ? นังคนชั้นต่ำไร้ยางอายเช่นนี้ เอาไปโยนทิ้งที่สุสานไร้ญาติให้หมาป่ากินเสียก็จบ"

“ถ้างั้นเหลียงเฟยก็เอาศพนางไปทิ้งเองสิ!” เสียงอันเย็นชาของหวางเฟยดังมาจากในห้อง และประตูก็ได้ปิดลงแล้ว

สีหน้าของเหลียงเฟยเปลี่ยนไปมาหลายต่อหลายครั้ง และในที่สุดนางก็พาสาวใช้ของนางกลับไปอย่าเชิดหน้าชูคอ

ภายในหอหรงหวา นางได้ไปรับเอาเด็กน้อยที่เพิ่งคลอดมาในกลางดึก ไม่นานก็มีคนไปต้มนมแพะสดที่ร้อนปุด ๆ และยกเข้ามาแล้ว

หลงชีชีอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว นางเห็นต่งหมัวหมัวให้นมเด็กอยู่ จึงพูดว่า "จัดการศพเรียบร้อนแล้วหรือ?"

ต่งหมัวหมัวตอบว่า "หวางเฟย หม่อมฉันเป็นคนช่วยแต่งตัวให้ฉีเฟยเองกับมือ และตอนนี้ศพก็ถูกวางอยู่ในสวนเพคะ"