หมอเทวดา หวางเฟยร้ายร้อยเล่ห์ นิยาย บท 5

เขาผลักนางลงจากหลังม้า และนางก็ลงสู่พื้นด้วยการต้านแรงลม นางรีบถอยหลังไปสามก้าว ก่อนเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าอาฆาตของเขา รอยประทับดอกบัวบนหน้าผากของนางวาบขึ้นมาชั่วครู่ แต่แล้วก็จางหายไป นางพูดอย่างแดกดันว่า "ยุ่งไม่เข้าเรื่อง!"

เซ่อเจิ้งหวางมองนางอย่างเฉยเมย "เจ้ามันพวกขัดต่อประเพณีและศีลธรรม!"

เมื่อเห็นเขาหลบสายตาเล็กน้อย หลงชีชีจึงก้มมองตัวเองอย่างไม่รู้ตัว เป็นเพราะพวกอันธพาลสองคนนั้นแท้ๆ มิน่านางถึงมักจะรู้สึกเย็นที่หน้าอกและต้นขาอยู่เป็นเนืองๆ ที่แท้นางถูกฉุดกระชากจนเสื้อผ้าฉีกขาดตั้งแต่ต้นคอลงมาจนถึงที่บนหน้าอก เผยให้เห็นผิวที่มีรอยฟกช้ำดำเขียว และชิ้นส่วนของกระโปรงก็ขาดไปชิ้นหนึ่ง รวมถึงกางเกงที่ถูกดึงจนขาด จึงไม่มีอะไรปกปิดต้นขาขาวๆของนางแล้ว!

นักฆ่าผู้ยิงธนูได้ถูกสังหารแล้ว หนิงอ๋องลงจากหลังม้าและเดินมายังที่ตรงหน้าของหลงชีชี

เขามีใบหน้าที่หล่อเหลา ริมฝีปากบางโค้งขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสีดำของเขาเปี่ยมด้วยรอยยิ้ม รูปลักษณ์เช่นนี้ด้อยกว่าเซ่อเจิ้งหวางเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้พวกผู้หญิงแห่แหนมาหาเขา

เขาถอดเสื้อนอกออก แล้วส่งให้หลงชีชี ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน "เสื้อผ้าของแม่นางบางมาก และตอนนี้ก็อากาศหนาวด้วย เจ้าควรระวังไว้หน่อย"

ใส่ใจปานนี้เชียว? นี่มันไม่ใช่คนเดียวกับในความทรงจำของเจ้าของร่างคนเดิมเลย

หลงชีชีหยิบเสื้อตัวนั้นมาห่มเรือนร่างของตนไว้ เสื้อของเขามีขนาดใหญ่มากจนห่อหุ้มร่างของนางได้อย่างเหลือเฟือ

"ขอบคุณ!" นางพูดอย่างราบเรียบ

ฮ่องเต้น้อยถูกเซ่อเจิ้งหวางโยนขึ้นหลังม้า ฮ่องเต้น้อยก้มศีรษะลงและมองไปที่หลงชีชีด้วยดวงตาสีเข้มทั้งสองข้าง นึกไม่ถึงว่าจะเผยร่องรอยของความรู้สึกผิดออกมาที่ดวงตาของเขา จะเห็นได้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำเป็นลืมบุณคุณของผู้ที่ช่วยชีวิตเขาไว้ แต่ความจริงเป็นเพราะเซ่อเจิ้งหวางได้สร้างรอยแผลเป็นทางจิตใจไว้ให้เขามากจนเกินไปต่างหาก

ก่อนที่เซ่อเจิ้งหวางจะขึ้นขี่ม้า จู่ๆ เขาก็หันมามองหลงชีชี สายตานั้นดูเหมือนดวงดาวอันเย็นชาที่อยู่แสนไกล ซึ่งมีความหมายเป็นการเตือนที่รุนแรง หลงชีชีจึงอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นขึ้นมาด้วยความตกใจกลัว

เหลียงเฟย!

ก่อนที่นางจะขึ้นหลังม้า นางท่องชื่อนี้อยู่ในใจ ดวงตาของนางจึงเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมา

ในหอหรงหวาของจวนหนิงอ๋องมีเสียงกรีดร้องอย่างตกใจของสาวใช้ตั้งแต่ฟ้าสาง

"หวางเฟย? ท่าน......ทำไมท่านถึงได้......?"