หมอเทวดา นิยาย บท 6

ย้อนกลับไปในอดีตตระกูลถัง ตระกูลจู้และตระกูลอื่นๆ ที่โดดเด่นน้อยกว่าไม่กี่ตระกูลสามารถเติบโตได้เพราะว่าพวกเขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลฉิน ราวๆ สิบกว่าปีที่แล้วเมื่อตระกูลฉินถูกกำจัดมีเพียงตระกูลจู้เท่านั้นที่ได้ช่วยพวกเขาไว้ ส่วนที่เหลือทำราวกับว่าพวกเขาเป็นคนแปลกหน้าไป ไอ้พวกตระกูลฉี ตระกูลฮัว ตระกูลซู่ว และตระกูลถังที่เนรคุณ แน่นอนว่าฉินจวิ้นจะทำให้คนเหล่านี้ชดใช้ทั้งหมด เด็กหนุ่มหยิบโทรศัพท์ออกมา และเป็นครั้งแรกที่โทรหาหมายเลขที่เขาบันทึกไว้นานแล้วแต่กลับไม่เคยคิดที่จะโทรเลยสักครั้ง...

ในไม่กี่วินาทีต่อมาปลายสายก็รับสาย เสียงปลายสายดูประหม่าเล็กน้อย "รุ่นพี่ใช่รึเปล่าครับ” คนที่รับสายคือรุ่นน้องของฉินจวิ้นในตอนที่เขาฝึกงาน...

เยว่ซวนหยวนอาจารย์ของฉินจวิ้น ในช่วงแรกเริ่มเขามักจะออกเดินทางไปทั่ว แล้วเขายังรับคนเป็นศิษย์มากหลายต่อหลายคนและนำพวกเขาไปสู่ความสำเร็จอย่างเหลือเชื่อ บรรดาศิษย์ที่ได้รับการร่ำเรียนจากเขานั้นกลายเป็นผู้มีอำนาจหรือได้รับความมั่งคั่งร่ำรวยอย่างเหลือเชื่อ แต่ทว่าเนื่องจากพวกเขาไม่มีพรสวรรค์พิเศษอะไรนอกเหนือจากนี้ ทำให้อาจารย์สอนเคล็ดลับให้พวกเขาเพียงหนึ่งหรือสองอย่างเท่านั้น แต่ในทางกลับกัน ฉินจวิ้นนั้นแตกต่างออกไปมาก เขาถือว่าเป็นศิษย์หลักของเยว่ซวนหยวนเลยก็ว่าได้ ถึงแม้ว่าเขาจะเข้ามาทีหลังและอายุน้อยกว่าคนอื่น ๆ แต่เขาสามารถเรียนรู้ทักษะจากอาจารย์และพิสูจน์ตัวเองว่าเป็นศิษย์ที่มีความสามารถมากที่สุดคนหนึ่ง นี่คือสาเหตุที่คนบางกลุ่มเรียกฉินจวิ้นว่ารุ่นพี่ถึงแม้ว่าบางคนจะแก่กว่าเขาถึง 20 ปีก็ตามที แต่สำหรับพวกเขาแล้ว อำนาจและความมั่งคั่งในโลกวัตถุนิยมนั้นไม่มีค่าอะไรเลยในสายตาของพวกเขา ฉินจวิ้นสามารถเป็นเจ้าของทุกสิ่งภายใต้ดวงอาทิตย์ได้อย่างง่ายดายหากต้องการและพวกเขาอิจฉาในความสามารถ อีกทั้งเขายังเป็นคนเดียวที่ในการรับความรู้ทั้งหมดที่อาจารย์มอบให้ได้อย่างง่ายดาย...

ในตอนนั้นฉินจวิ้นสามารถเรียนรู้ได้เร็วและเข้าใจสิ่งที่อาจารย์พูดได้อย่างง่ายดายและนำไปใช้ได้อย่างดี ดังนั้นใคร ๆ ก็ต่างพากันรับรู้ได้ว่าเขาเก่งกาจแค่ไหน ราวกับเรียนรู้กับอาจารย์มานานแสนล้านปียังไงยังงั้น นอกจากความอิจฉาแล้วนั้นรุ่นน้องกลุ่มนี้กลับเคารพและเทิดทูนเขามากเช่นเดียวกับที่พวกเขาเคารพอาจารย์ของพวกเขา... บุลคลปลายสายนั้นก็คือซุนเจี้ยนหมิ่น รุ่นน้องของฉินจวิ้น ซึ่งเคยฝึกงานกับอาจารย์ด้วยกัน แถมเขายังเป็นศิษย์คนแรกที่เริ่มฝึกงานกับอาจารย์ และตอนนี้เป็นหนึ่งในบุคลสำคัญของตงไห่ แต่ฉินจวิ้นกลับดูสงบและนิ่งมากยามเมื่อเขาพูดคุยกับคนใหญ่คนโตอย่างเขา

“ใช่ ฉันกลับมาที่ตงไห่แล้ว” ซุนเจี้ยนหมิ่นนั้นงานยุ่งมากและเขาเคยพบรุ่นพี่อย่างฉินจวิ้นแค่เพียงครั้งเดียวเมื่อสิบปีก่อนเท่านั้น นี่หมายความว่ากำลังจะได้เจอกันอีกอย่างนั้นเหรอ “รุ่นพี่ครับ ไม่ว่าตอนนี้จะอยู่ที่ไหนผมจะส่งคนขับรถไปรับนะ ไม่สิ ผมจะไปรับคุณเอง!”

แน่นอนว่าซุนเจี้ยนหมิ่นจะเคารพแต่คนที่มีคุณสมบัติเพียบพร้อมเท่านั้น ซึ่งในหานตงนั้นมีไม่ถึงห้าเลยด้วยซ้ำ แต่สำหรับซุนเจี้ยนหมิ่นแล้วมันเป็นเกียรติสำหรับเขาเหลือเกิน ถ้าได้เป็นคนขับรถให้รุ่นพี่ของเขา “ไม่ต้องลำบากหรอก ตอนนี้ฉันอยู่ที่บ้านน่ะ แต่มีบางอย่างที่ฉันต้องการให้นายตรวจสอบให้หน่อย”

“เอาล่ะ รุ่นพี่กำลังมอบงานให้ผมสินะ”

ฉินจวิ้นกล่าวต่อว่า “ช่วยตรวจดูที ศพของตระกูลฉินที่ถูกฆาตกรรมเมื่อสิบปีก่อนนั้นถูกฝังอยู่ที่ไหน” ในเวลาเพียงไม่กี่นาทีต่อมา ซุนเจี้ยนหมิ่นก็ติดต่อกลับมา

“โอเค เข้าใจแล้ว” แล้วฉินจวิ้นก็วางสายไป ซุนเจี้ยนหมิ่นที่ยังไม่หายจากอาการตกใจ มันจะเป็นความโชคดีที่เขาได้ใช้ทั้งชีวิตแล้วล่ะ ฉินจวิ้นไม่เพียงแต่เชี่ยวชาญด้านการแพทย์เท่านั้นแต่ยังเชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้อีกด้วย ทำไมกันนะรุ่นพี่จึงละทิ้งโอกาสดีๆ และกลับไปที่ตงไห่แทน

ตระกูลฉินเมื่อสิบปีก่อนเหรอ... เมื่อสิบปีที่แล้ว ซุนเจี้ยนหมิ่นยังไม่ใช่บุคคลที่มีอำนาจมากที่สุดในหานตงแบบนี้ และนั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงไม่รู้เรื่องอะไรที่เกิดขึ้นที่นั่นเลย ว่าแต่รุ่นพี่น่ะ.. นามสกุลของเขาคือฉินเหมือนกันนี่ ฉินเหรอ... ซุนเจี้ยนหมิ่นตัวสั่นเล็กน้อยเมื่อเขาพยายามต่อชิ้นส่วนปริศนาเข้าด้วยกัน อย่าบอกนะว่า รุ่นพี่เป็นสมาชิกของตระกูลฉิน!!!

จู่ๆ ความหนาวเย็นก็ไหลลงมาตามไขสันหลังทำให้ขนลุกไปทั้งตัว ถ้ารุ่นพี่มาจากตระกูลฉินจริงละก็ ตงไห่......จะต้องลุกเป็นไฟอย่างแน่นอน ซุนเจี้ยนหมิ่นคิดหนักเกี่ยวกับเรื่องนี้พลางหยิบโทรศัพท์ออกมาทันทีเพื่อโทรหาเมิ่งเหวินกังรุ่นน้องของเขา และยังเป็นชายผู้มั่งคั่งที่สุดในมณฑลหานตงและยังเป็นมหาเศรษฐีของจีนอันดับที่หกอีกด้วย เขาฝึกงานช้ากว่าซุนเจี้ยนหมิ่นสองปีแต่ก็เป็นรุ่นน้องคนที่สี่ของฉินจวิ้นเช่นกัน "คุณซุนอะไรทำให้นึกถึงฉันกันล่ะ” เมิ่งเหวินกังยังคงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ซุนเจี้ยนหมิ่นพูดขึ้น "รุ่นพี่กลับมาแล้วนะ"