หมอหญิงยอดดวงใจของท่านอ๋องเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 10

เมื่อมู่หนิงเอ๋อร์เห็นว่ามีคนมา ก็ตกใจรีบมุดเข้าในอ้อมกอดของซือจ้านเหยียน

ไม่ว่าใครถูกขัดขังหวะในตอนที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มต่างก็ต้องอารมณ์เสียทั้งนั้น

ซือจ้านเหยียนมองไปยังหญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยสีหน้านึกรำคาญ เอ่ยพูดขึ้นมาว่า "หนิงอวิ้นหยูว ต่อไปนี้เจ้าต้องมาเป็นคนรับใช้ของหนิงเอ๋อร์ คอยดูแลบาดแผลบนขานางจนกว่าจะหายดี"

จนกว่าจะหายดี?

เศษกระเบื้องแค่นั้น บาดขามู่หนิงเอ๋อร์จนพิการเลยหรือ?

แน่นอนว่าหนิงอวิ้นหยูวไม่กล้าพูดคำพูดเหล่านี้ออกไป

นางพยักหน้า เอ่ยพูดอย่างเชื่อฟังว่า "ข้ากับน้องหนิงเอ๋อร์เป็นพี่น้องกัน ข้าสมควรดูแลนางอยู่แล้ว"

นางพูดพร้อมกับเดินเข้าไป เพื่อที่จะไปเฝ้าข้างเตียง

"หยุด เจ้ายืนเฝ้าตรงหน้าประตูนั่นแหละ ถ้าข้าไม่ได้สั่งก็อย่าเข้ามาใกล้เตียงแม้แต่ก้าวเดียว" ซือจ้านเหยียนบอกให้นางหยุด เขาปกป้องคนรักในอ้อมกอดด้วยท่าทีระแวดระวัง ราวกับหนิงอวิ้นหยูวที่ยืนอยู่หน้าประตูคือตัวหายนะและภัยพิบัติอย่างไรอย่างนั้น

หนิงอวิ้นหยูวก้าวถอยหลังไปยืนอยู่หน้าประตูอย่างเชื่อฟัง

ตั้งแต่ที่นางเข้ามาข้างใน นางก็เอาแต่สังเกตสิ่งของต่าง ๆ ภายในห้องไม่หยุด

โดยเฉพาะดาบยาวเล่มนั้น

จ้านอ๋องคือท่านแม่ทัพที่มีชื่อเสียงในแคว้นหนาน สู้รบในสนามมาแล้วหลายสิบปี ขยับขยายอาณาเขตให้แคว้นหนานมาแล้วนับไม่ถ้วน ด้วยเหตุนี้ฝ่าบาทจึงทรงอนุญาตให้เขาพกดาบติดตัว

แม้นจะอยู่ไกล แต่นางก็ยังสัมผัสกลิ่นอายสังหารจากคมดาบเล่มนั้นได้

หากในชีวิตนี้ นางได้จับดาบที่เคยปกป้องบ้านเมืองมาแล้วหลายครั้ง ก็คงไม่มีอะไรให้รู้สึกเสียดาย

อีกด้าน ซือจ้านเหยียนที่อยู่บนเตียงมองเห็นหญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าประตูผ่านม่านคลุมเตียงราง ๆ

หลังจากที่ใบหน้ากลับมาเป็นเหมือนเดิม บุคลิกของนางก็เปลี่ยนไปอย่างมาก เมื่อก่อนนางขี้ขลาด เดินไปไหนก็เอาแต่ก้มหน้าไม่กล้ามองผู้คน แต่ว่าตอนนี้นางไม่เพียงแต่เดินเชิดหน้าหลังตรง แต่ความมั่นใจที่เหมือนกลั่นออกมาจากข้างใน ยิ่งทำให้นางดูน่าหลงใหล

น่าเสียดาย ที่นางคือบุตรสาวของตระกูลหนิง

เมื่อมู่หนิงเอ๋อร์เงยหน้าขี้นมาแล้วเห็นชายหนุ่มมองผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าตน ก็รู้สึกหึงหวงขึ้นมาทันที

นางส่งเสียงออดอ้อนออกมาว่า "พี่เหยียน ข้าเจ็บขาเหลือเกิน แล้วก็ปวดหัวด้วย เจ้าช่วยดูหน่อยสิ"

ซือจ้านเหยียนก้มหน้าลง ลูบหัวนางไปพลาง ก้มมองบริเวณขาของนางไปพลาง เอ่ยถามเสียงอ่อนโยนว่า "เป็นอะไรไป?"

"ฮึ ข้าเจ็บไปหมดเลย" นางจงใจส่งเสียงดังออกมา

แค่อยากให้หนิงอวิ้นหยูวที่ยืนอยู่หน้าประตูรู้เอาไว้ว่า พี่เหยียนดีกับนางและใส่ใจนางมากเพียงใด