หมอหญิงยอดดวงใจของท่านอ๋องเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 8

เมื่อหยุนเอ๋อร์ได้ยินคำพูดนี้ ก็กระทืบเท้าอย่างกรุ่นโกรธอยู่ภายในห้อง

ด้านหนิงอวิ้นหยูวกลับนั่งบนเตียงอย่างสงบนิ่ง เหลือบมองบ่าวชราที่เดินเตร่ไปเตร่มานอกหน้าต่างอย่างเย็นชาราวกับว่าตนเองไม่ได้กำลังถูกพูดถึงอย่างไรอย่างนั้น

นางมองแวบแรกก็จำได้ในทันทีว่าคนที่กำลังพูดอยู่นั้นคือแม่นมหลิว

นางจะจดบัญชีแค้นในวันนี้เอาไว้ในใจก่อน

วันเวลายังอีกยาวไกล กับแม่นมน่ะ ค่อยมาคิดบัญชีทีหลังก็ได้!

ณ พิธีแต่งงาน

หลังจากที่หนิงอวิ้นหยูวเดินออกไปแล้ว ซือจ้านเหยียนก็โอบมู่หนิงเอ๋อร์เดินกลับไปอย่างระมัดระวังต่อหน้าธารกำนัลทุกคน

มู่หนิงเอ๋อร์อิงแอบอยู่ในอ้อมแขนของเขา สะอึกสะอื้นเสียงเล็กเสียงน้อย "ท่านพี่นาง.... เข้าใจอะไรข้าผิดไปหรือเปล่า เหตุใดวันนี้นางต้องเหยียดหยามข้าถึงเพียงนี้?"

"หนิงเอ๋อร์ เจ้าไม่ต้องไปสนใจนางหรอก เจ้าจะเป็นหนึ่งเดียวในใจของข้าตลอดไป" ซือจ้านเหยียนโอบกอดนางไว้ พร้อมกับตบหลังปลอบประโลนเบา ๆ เอ่ยพูดเสียงอ่อนโยนว่า "หลังจากนี้ เจ้าต่างหากคือนายหญิงที่แท้จริงของจวนแห่งนี้"

มู่หนิงเอ๋อร์หยุดร้องไห้อย่างได้จังหวะ นางเงยหน้าขึ้นเอ่ยถามอย่างเอียงอายว่า "จริงหรือ?"

ซือจ้านเหยียนพยักหน้าอย่างจริงจัง

"พี่เหยียน ข้าเจ็บขามากเลย เจ้าว่าข้าจะยังเดินได้อยู่ไหม?" มู่หนิงเอ๋อร์ลูบขาตัวเอง แค่คิดถึงเรื่องในวันนี้ นางก็แทบจะร้องไห้ออกมาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจอยู่รอมร่อ

ซือจ้านเหยียนหยิบยาที่เตรียมไว้ออกมาราวกับเสกได้ จากนั้นก็เลิกกระโปรงของมู่หนิงเอ๋อร์ขึ้นอย่างระวังแล้วทำการทายาให้นาง

เมื่อเห็นแผลที่มีทั้งลึกและตื้นบนขาของนาง สายตาของมู่จ้านเหยียนพลันแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนอย่างหาที่เปรียบมิได้

เขาเอ่ยพูดกับมู่หนิงเอ๋อร์เสียงนุ่ม "หนิงเอ๋อร์ ต่อไปนี้ข้าจะดูแลเจ้าให้ดี จะไม่ให้เจ้าถูกกระทำอีกแล้ว"

ในตอนนี้เอง มู่หนิงเอ๋อร์ก็เอนซบซือจ้านเหยียนด้วยใบหน้าเขินอาย

"พี่เหยียน ข้าเชื่อใจเจ้า"

นางลุ่มหลงอยู่ในสายตาอันรักใคร่ของซือจ้านเหยียน ทันใดนั้นในหัวของนางก็มีภาพที่หนิงอวิ้นหยูวกับซือจ้านเหยียนสบตากัน และภาพใบหน้างามล่มเมืองของหนิงอวิ้นหยูวปรากฏขึ้นมา

ชั่วขณะ นางพลันรู้สึกคันยิบ ๆ ในใจ

"พี่เหยียน ข้าได้ยินมาว่าท่านพี่หน้าตาอัปลักษณ์หาใดเปรียบ แต่พอได้เจอวันนี้ ไม่คิดเลยว่านางจะงดงามปานนั้น!"

“สามวันก่อน นางยังน่าเกลียดจนพาลทำให้ไม่เจริญอาหารอยู่เลย ไม่รู้จู่ ๆ ทำไมวันนี้ถึงได้สวยขึ้นขนาดนี้" ซือจ้านเหยียนเอ่ยพูดอย่างเรียบนิ่ง

จู่ ๆ ก็สวยขึ้น?

มู่หนิงเอ๋อร์สงสัยเป็นอย่างมาก นางอยากจะรู้จริง ๆ ว่าบนโลกนี้มียาวิเศษที่ทำให้คนเราสวยขึ้นได้จริง ๆ หรือ?

แต่ที่น่าเป็นห่วงมากไปกว่านั้นก็คือบุรุษตรงหน้า

นางกอดเอวซือจ้านเหยียนเอ่ยออดอ้อนว่า "ท่านพี่สวยขึ้นแล้ว เจ้าจะหันไปชอบนาง แล้วเลิกชอบข้าหรือไม่?"

"แน่นอนว่าไม่มีทาง!" ซือจ้านเหยียนเอ่ยพูดอย่างมั่นใจ

"พี่เหยียน เจ้าคือสามีของข้ากับท่านพี่ ถึงเจ้าจะชอบนาง ข้าก็ไม่ควรพูดอะไรมาก หนิงเอ๋อร์เกิดมามีสถานะต่ำต้อย ได้แต่งงานกับเจ้าก็ถือเป็นเรื่องโชคดีอันใหญ่หลวงแล้ว หนิงเอ๋อร์รู้ตัวเองดีว่าไม่ควรหวังอะไรมากมาย..." มู่หนิงเอ๋อร์พูดมาถึงตรงนี้ นัยน์ตาฉ่ำน้ำก็วาววับไปด้วยหยาดน้ำตา