สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 696

หลังจากลิฟต์หยุด มองดูโจวฉือเซินพาหร่วนซิงหว่านออกไป พวกเขาสองคนถอนหายใจด้วยความโล่งอก แม้แต่แผ่นหลังก็เปียกไปด้วยเหงื่อ

ดูเหมือนว่างานเลี้ยงครบรอบคืนนี้ คงจะนองเลือดจริงๆ

เดินเข้ามาในห้องโถง หร่วนซิงหว่านควงแขนโจวฉือเซินแล้วยิ้มอย่างแผ่วเบา

เขาเป็นแบบนี้ตลอด น่ากลัวตลอด

สองคนเมื่อกี้นี้ เกรงว่าต่อไปถ้าได้ยินคำว่า "โจว" ก็คงจะกลัวจนตัวสั่น

เพราะว่าคนที่มาร่วมงานเลี้ยงครบรอบวันนี้เยอะมากจริงๆ ห้องโถงที่ใหญ่ที่สุดของโรงแรมก็ยังรองรับไม่พอ จึงต้องแบ่งเป็นสองชั้น

ชั้นหนึ่งคือพนักงานของโจวซื่อกรุ๊ปและบริษัทในเครือ อีกชั้นหนึ่งคนที่มีชื่อเสียงในแวดวงธุรกิจและเหล่าดารา

ในห้องโถง ผู้คนมากันพอสมควรแล้ว พากันถือแก้วไวน์แล้วทักทายกัน

เมื่อพวกเขาเห็นหร่วนซิงหว่านควงแขนโจวฉือเซินเดินเข้ามา พวกเขาก็เงียบแล้วมองไปที่เธอด้วยสายตาที่แตกต่างกันไป

นี่เป็นครั้งแรกที่โจวฉือเซินปรากฏตัวหลังจากที่ลาออกจากโจวซื่อกรุ๊ปไปหนึ่งเดือน

โจวฉือเซินเหลือบมองอย่างแผ่วเบา พวกเขาก็หันหน้าหนี แสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หร่วนซิงหว่านมองไปรอบๆ ท่ามกลางฝูงชน เธอมองเห็นฉินหยู่ฮุยที่กำลังพูดคุยกับใครบางคน

เธอเลิกคิ้วด้วยความตกใจ

โจวฉือเซินมองออกไปตามสายตาของเธอ "ทำไมเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านพูด "เขาออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่?"

"สองสามวันที่แล้ว"

"ผ่านมาเดือนกว่าแล้ว ตามหลักแล้วแผลก็น่าจะหายดีแล้ว แต่...ทำไม ยังมีแผลตกสะเก็ดบนใบหน้าของเขา?"

โจวฉือเซินพูด "น่าจะโดนค่อยอีกครั้งมั้ง"

หร่วนซิงหว่าน "..."

เธอหันหน้ากลับมาสบตากับโจวฉือเซินแล้วเอียงหัวถามเงียบๆ

โจวฉือเซินพูดช้าๆ "คุณเดาถูกแล้ว นอกจากน้องชายของคุณ ก็ไม่มีใครมีความสามารถนั้น"

"เขาไปหาเรื่องสวี่วานอีกแล้วเหรอ?"

"คุณไม่เคยได้ยินประโยคที่ว่า ผู้ชายจะนิ่งได้ก็ต่อเมื่อตายไปแขวนรูปไว้บนผนังเหรอ?" เขาหยุดชะงักไปพักหนึ่งแล้วพูดอีกว่า "แน่นอนว่ายกเว้นผม"

"ไม่ต้องยกเว้นคุณ คุณนั่นแหละตัวดี"

โจวฉือเซิน "?"

ในตอนนี้เอง ฉินหยู่ฮุยน่าจะสังเกตเห็นสายตาของพวกเขา เขาหันหน้ามา จากนั้นรอยยิ้มก็แข็งทื่อ สีหน้าของเขาเย็นชาแล้วยังผสมกับความเกลียดชัง จากนั้นเขาก็หันหน้ากลับไปคุยกับคนที่อยู่ตรงข้ามเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว

หร่วนซิงหว่านพูด "งานเลี้ยงเพื่อการกุศลเริ่มกี่โมงคะ?"

"สามทุ่ม"

"งั้นก็คงต้องรอ"

เมื่อพวกเขากำลังจะไปหาที่นั่ง เจียงหยุนจู๋ก็ถือแก้วไวน์เดินเข้ามา "ประธานโจว คุณหร่วนครับ"

โจวฉือเซินไม่มีปฏิกิริยาอะไร แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาทำให้เขาหน้าแตก หร่วนซิงหว่านจึงพยักหน้าตอบกลับอย่างมีมารยาท

สำหรับท่าทีของโจวฉือเซิน เจียงหยุนจู๋ไม่ได้แปลกใจอะไร เขาพูดกับหร่วนซิงหว่าน "มีเรื่องหนึ่ง ที่ผมต้องขอโทษคุณหร่วนครับ"

หร่วนซิงหว่านพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน "คุณเจียงเกรงใจเกินไปแล้วค่ะ"

เจียงหยุนจู๋พูดต่อว่า "แหวนที่ผมซื้อมาจากประธานฉินก่อนหน้านี้ เดิมทีผมอยากจะเอาไปให้คุณหร่วน แต่คุณหร่วนปฏิเสธ ช่วงก่อนผมได้ข่าวว่างานเลี้ยงครบรอบขอโจวซื่อกรุ๊ปครั้งนี้จะมีการจัดงานเลี้ยงเพื่อการกุศล ผมเก็บแหวนวงนั้นไว้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร จึงคิดว่า ให้มันได้ไปช่วยคนที่ต้องการความช่วยเหลือดีกว่า จะได้ทำตามเจตนาเดิมของเจ้าของแหวนวงนั้นด้วย"

หร่วนซิงหว่านตอบกลับไปส่งๆ "วิธีของคุณเจียงน่าชื่นชมจริงๆค่ะ"

"ก็แค่เลียนแบบคนรุ่นก่อนครับ"

พูดคุยกับเขาสองสามประโยค หร่วนซิงหว่านกำลังจะขอตัวออกไป ก็ได้ยินเสียงความโกลาหลดังมาจากทางประตู