สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 697

ไม่มีใครเคยพูดแบบนี้กับเจียงชูหนิง เธอโมโหจนอดไม่ได้ที่จะพูดว่า "น้าชายประสาอะไรของคุณ คุณ... ทำตัวไม่น่าเคารพ!"

"คุณเห็นผมเป็นน้าตั้งแต่เมื่อไหร่"

"คุณ..."

ในที่สุดหร่วนซิงหว่านก็ทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว เธอจับมือเจียงชูหนิง "เอาล่ะ ที่นี่น่าเบื่อ ออกไปเดินเล่นกับฉันดีกว่า"

เจียงชูหนิงจึงลากเธอออกไปจากที่นี่

หลังจากที่พวกเธอออกไปแล้ว เจียงหยุนจู๋ก็พูดช้าๆ "ผมไม่เคยคิดว่าเราสามคนจะได้เจอกันแบบนี้ที่นี่ จะว่าไปแล้วก็รู้สึกผิด"

โจวฉือเซินพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน "นี่คือสิ่งที่คุณอยากเห็นไม่ใช่เหรอ?"

เจียงหยุนจู๋ยิ้มแต่ก็ไม่พูดอะไร เขามองไปข้างหน้า

โจวจู้นเหนียนมาแล้ว

ผู้ช่วยเข็นรถเข็นเข้ามายืนอยู่หน้าพวกเขา

โจวจู้นเหนียนพูด "ฉือเซิน ประธานเจียงครับ"

พูดจบ เขาก็มองไปที่เจียงซ่างหานแล้วถามว่า "คนนี้คือ?"

เจียงหยุนจู๋ไม่ได้เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเขา แต่กลับพูดว่า "เขาคือน้องชายของผมครับ"

โจวจู้นเหนียนยิ้มอย่างอ่อนโยน "ตระกูลของประธานเจียงมีแต่คนมีความสามารถจริงๆ"

ในขณะที่พูด เขาก็พูดกับโจวฉือเซิน "ซิงหว่านไม่มาเหรอ?"

"มา พึ่งออกไปเมื่อกี้"

โจวจู้นเหนียนพูด "ตอนที่มา ฉันได้ยินประธานเจียงบอกว่า แหวนในงานประมูลครั้งนี้เป็นแหวนของพ่อแม่ซิงหว่าน เดี๋ยวฉันให้คนประมูลแหวนวงนั้นมา นายเอาไปให้ซิงหว่านเถอะ"

โจวฉือเซินพูด "ไม่เป็นไร ผมประมูลเอง"

โจวจู้นเหนียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ "งั้นก็ได้ มันเป็นน้ำใจของนาย"

จากนั้นก็พูดอีกว่า "ยังมีเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงก่อนงานเลี้ยงเพื่อการกุศลเริ่ม ที่นี่เอะอะโวยวาย ฉือเซิน ประธานเจียง แล้วยังมีคุณ...คุณเจียง เราไปนั่งที่ห้องพักผ่อนกันเถอะครับ"

เจียงหยุนจู๋พยักหน้า "ขอบคุณครับ"

ผู้ช่วยเข็นรถเข็นโจวจู้นเหนียนออกไปข้างหน้า เจียงหยุนจู๋เดินอยู่ข้างๆเขา

โจวฉือเซินและเจียงซ่างหานก็เดินตามไปข้างหลัง

โจวฉือเซินพูด "เห็นอะไรรึยัง?"

เจียงซ่างหาน "คุณหมายถึงใคร?"

โจวฉือเซินเม้มปากแล้วไม่พูดอะไร

เจียงซ่างหานพูด "ตั้งแต่เจียงหยุนจู๋ออกไปจากเมืองเจียงโจว สองสามปีนี้เขาอยู่ที่ลู่เฉิง ไม่ได้ติดต่อกับตระกูลเจียงอีกเลย"

"ทำไมตอนนั้นเขาถึงออกไปจากตระกูลเจียง?"

......

ออกมาจากห้องโถง เจียงชูหนิงก็ถามต่อว่า "พี่ซิงหว่านคะ พี่ซานซานเป็นยังไงบ้างคะ?"

หร่วนซิงหว่านเงียบไปพักหนึ่ง มองดูดวงตาที่สดใสของเธอ จู่ๆเธอก็ไม่รู้จะตอบยังไง

เห็นเธอไม่พูด รอยยิ้มบนใบหน้าของเจียงชูหนิงก็ค่อยๆหายไป เธอเริ่มมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี เธอถาม "พี่ซานซาน เป็นอะไร...เหรอคะ?"

ในตอนนี้เอง ก็มีคนเดินผ่านมา

หร่วนซิงหว่านพูด "รอกลับไปแล้วฉันค่อยบอกเธอดีกว่า"

สายตาที่สดใสของเจียงชูหนิงก็มืดมนลงทันที

พี่ซานซานต้องเป็นอะไรแน่นอน