หนี้รัก วิวาห์จำเป็น นิยาย บท 19

เจี่ยนอี๋นั่วมึนงงอยู่นานสักพักก่อนจะตอบสนอง เธอรีบยกมือขึ้นปิดร่างกายตัวเอง รีบถอยไปที่มุม เจี่ยนอี๋นั่วปิดหน้าอกตัวเอง ทั้งอายทั้งร้อนรนใจ หน้าแดงก่ำจ้องมองเหลิ่งเซ่าถิง เจี่ยนอี๋นั่วที่ปกติสงบนิ่งและมีความสามารถในตอนนี้สับสนไปหมด ไม่รู้ว่าตัวเองควรพูดหรือทำอะไร

เหลิ่งเซ่าถิงมองเจี่ยนอี๋นั่วแล้วหรี่ตาลง จากนั้นก็หันไปหยิบเดรสสีดำตัวหนึ่งออกมาจากตู้เสื้อผ้า โยนให้เจี่ยนอี๋นั่ว “ใส่ตัวนี้สิ”

เจี่ยนอี๋นั่วหยิบเสื้อผ้ามาแล้วรีบใส่ ขณะที่เจี่ยนอี๋นั่วเตรียมจะดึงซิป มือเธอก็ถูกเหลิ่งเซ่าถิงสะบัดออกทันที

“ทำไม? ” เจี่ยนอี๋นั่วยังคงหน้าแดง ถามขึ้นเสียงเบา

เหลิ่งเซ่าถิงเหลือบมองเจี่ยนอี๋นั่ว พูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชา “เธออยากทำลายเสื้อผ้าตัวที่สองเหรอ? ตอนนี้ในตู้เสื้อผ้าไม่มีเดรสสีดำแล้วนะ”

เหลิ่งเซ่าถิงพูดจบ ก็ไม่สนว่าเจี่ยนอี๋นั่วจะมีการตอบสนองอะไร ยกผมเจี่ยนอี๋นั่วขึ้นมาแล้วดึงซิปด้านหลังเจี่ยนอี๋นั่ว จากนั้นเหลิ่งเซ่าถิงก็ถอยหลังสองสามก้าว

รู้สึกว่าเหลิ่งเซ่าถิงออกไปแล้ว เจี่ยนอี๋นั่วก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจยาว เสียงหอบหายใจของเจี่ยนอี๋นั่วทำให้เหลิ่งเซ่าถิงหันหน้ากลับไปมองเจี่ยนอี๋นั่วอีกครั้ง เขามองเจี่ยนอี๋นั่วในกระจก

เมื่อครู่นี้เจี่ยนอี๋นั่วประสบเหตุการณ์น่าอาย ตอนนี้กำลังจัดทรงผมอย่างจริงจัง พยายามทำให้อารมณ์ตัวเองสงบลง ไม่ได้สนใจว่าเหลิ่งเซ่าถิงกำลังมองมาทางเธอ

เจี่ยนอี๋นั่วไม่ถือว่าหน้าตาสวย เมื่อพูดถึงสิ่งเดียวที่ควรยกย่องคือผิวขาวกระจ่างใสตามธรรมชาติ แต่เธอพยายามอย่างมาก ไม่ว่าจะเป็นหน้าที่การงานหรือรูปลักษณ์ของตัวเอง เจี่ยนอี๋นั่วเชื่อว่าทุกคนบนโลกสนใจแต่รูปลักษณ์ภายนอก สามารถทำให้คนประทับใจรูปลักษณ์ภายนอกได้ก็จะสำเร็จไปครึ่งหนึ่ง

เจี่ยนอี๋นั่วไม่เพียงแต่ออกกำลังกายบ่อย แม้แต่เส้นผมก็บำรุงดีมาก ไม่ผ่านความร้อนและไม่ย้อมสีมาตลอด สระผมและบำรุงด้วยสูตรยาจีน ตอนที่เส้นผมคลายออก มันดำขลับชุ่มชื้น ขับให้ผิวเธอขาวกระจ่างใสขึ้น

ภายใต้การโจมตีของวิสัยทัศน์ขาวดำ มันยากที่จะทำให้คนไม่สังเกตเห็นความงามของเจี่ยนอี๋นั่ว ยิ่งไปกว่านั้น หุ่นเจี่ยนอี๋นั่วดีมาก ถึงจะเป็นแค่เดรสสีดำเรียบๆ แต่เมื่อห่อด้วยหุ่นวิจิตรงดงามของเจี่ยนอี๋นั่วแล้ว และเดรสมีส่วนโค้งเว้าสง่างามเป็นเอกลักษณ์ของผู้หญิง ทำให้กระโปรงที่เดิมทีดูธรรมดา เปล่งประกายเสน่ห์ของผู้หญิงออกมา เจี่ยนอี๋นั่วที่หน้าตาค่อนข้างธรรมดา ก็ดูสดใสและมีสีสันขึ้น

เหลิ่งเซ่าถิงเหมือนเพิ่งรู้จักเจี่ยนอี๋นั่วเลย มองเจี่ยนอี๋นั่วนานสักพัก เมื่อเจี่ยนอี๋นั่วหันหน้ากลับมา เหลิ่งเซ่าถิงก็หันหน้าทันที ไปหยิบสร้อยเพชรธรรมดาออกมาจากกล่องเครื่องประดับ จากนั้นก็พูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชา “เธอยังมีเวลาแต่งหน้าสิบนาที”

เวลาจำกัดแบบนี้ ทำให้เจี่ยนอี๋นั่วประหม่าขึ้นมาอีกครั้ง เธอรีบหยิบสร้อยจากมือเหลิ่งเซ่าถิงมา รีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ เจี่ยนอี๋นั่วแต่งหน้าเรียบๆ แล้วเดินออกมาจากห้องน้ำทันที

เหลิ่งเซ่าถิงมองเจี่ยนอี๋นั่ว ไม่ได้แสดงความเห็นใดๆ แค่ยื่นมือออกไปแล้วพูดเสียงทุ้ม “ควงแขนฉัน เราจะลงข้างล่างกัน”