หนี้รัก วิวาห์จำเป็น นิยาย บท 15

เจี่ยนอี๋นั่วขมวดคิ้วมองผู้ชายคนนั้น ย่อตัวลงด้วยความฉุนเฉียว “ฉันไม่อยากให้นายมายุ่ง!”

ชายคนนั้นนั่งยองๆ ตรงหน้าเธอ แล้วพูดเสียงทุ้ม “เด็กผู้หญิงอย่างเธอ เป็นอะไรไม่พอใจ? ”

“ไม่เกี่ยวกับนาย! อย่าเข้ามาใกล้ฉัน!” เจี่ยนอี๋นั่วพูดกับผู้ชายคนนั้นอย่างฉุนเฉียวต่อ

“ดุมากอ่ะ! เด็กผู้หญิงดุๆ แบบเธอ ระวังหาสามีไม่ได้นะ” ผู้ชายคนนั้นหัวเราะขึ้นมาเบาๆ ไม่เพียงแต่ไม่โกรธ แต่ยังเข้าใกล้เจี่ยนอี๋นั่วด้วยความสนใจอีก

เจี่ยนอี๋นั่วนั่งยองๆ อยู่ที่เดิม มองผู้ชายคนนั้น จากนั้นก็ฝังศีรษะบนแขน ไม่มองผู้ชายคนนั้น ผู้ชายคนนั้นค่อยๆ เข้าไปใกล้ กดเสียงทุ้มต่ำ ถามขึ้นอย่างประหม่าเล็กน้อย “เธอเป็นอะไร? ไม่สบายเหรอ? ถ้าไม่สบาย ฉันไปส่งเธอโรงพยาบาลได้นะ”

เจี่ยนอี๋นั่วค่อยๆ เงยศีรษะขึ้น มองผู้ชายคนนั้น ทันใดนั้นก็หยิบสเปรย์กันแดดในกระเป๋าเมื่อครู่ออกมา แล้วฉีดเข้าไปในดวงตาผู้ชายคนนั้นอย่างแรง

ผู้ชายคนนั้นร้องตะโกนและปิดตา “อ๊าก……เธอฉีด นี่มันอะไร? สเปรย์พริกไทยเหรอ? ”

เจี่ยนอี๋นั่วยิ้มแล้วยืนขึ้นมา พูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชา “จัดการนายไม่ต้องใช้สเปรย์พริกไทยหรอก แค่สเปรย์กันแดดก็พอ คราวหน้าถ้าอยากจีบสาว ทางที่ดีก็ดูอารมณ์ของเธอก่อนนะ ไม่ใช่ว่าผู้หญิงทุกคนแค่ได้ยินนายพูดไม่กี่ประโยค นายก็จะทำอะไรเธอได้”

เจี่ยนอี๋นั่วพูดจบ ก็เตะชายคนนั้นอย่างแรง อ้อมตัวชายคนนั้น เดินไปที่รถประจำทางที่เพิ่งขับมา

“เฮ้……เธอจะไปแล้วเหรอ……” ผู้ชายคนนั้นปิดตายืนขึ้นมา กลับเห็นแค่แผ่นหลังของเจี่ยนอี๋นั่ว

ผู้ชายคนนั้นขยี้ตาพลางหัวเราะขมขื่น “สเปรย์กันแดดเหรอ? ผู้หญิงคนนี้โหดเหี้ยมอำมหิตจริงๆ !”

เจี่ยนอี๋นั่วนั่งรถประจำทาง เมื่อเห็นสภาพย่ำแย่ของผู้ชายคนนั้นผ่านหน้าต่างรถ ก็ยิ้มขึ้นมาอย่างสบายใจ จากนั้นเจี่ยนอี๋นั่วก็ใส่สเปรย์กันแดดไว้ในกระเป๋าเป้อย่างระมัดระวัง แล้วพึมพำเสียงเบา “จริงๆ เลย เสียสเปรย์กันแดดไปกับเขาซะเยอะเลย นี่เป็นแบรนด์เนมด้วย ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะมีเงินซื้อได้อีก……”

เจี่ยนอี๋นั่วพูดถึงตรงนี้ จู่ๆ ก็เม้มปาก อดไม่ได้ที่จะยิ้มขมขื่น เจี่ยนอี๋นั่วเริ่มทุกข์ใจกับสิ่งของเหล่านี้แล้วเหรอ?

เจี่ยนอี๋นั่วพยักหน้าเบาๆ “ขอบคุณค่ะ”

เจี่ยนอี๋นั่วพูดจบ ก็หันหลังเดินขึ้นชั้นบนไปพร้อมกับคนรับใช้ หลังจากเดินขึ้นไปถึงข้างบน เจี่ยนอี๋นั่วก็ลังเลนิดหน่อย เธอไม่รู้ว่าตัวเองควรไปที่ไหน? ควรไปที่ห้องของเหลิ่งเซ่าถิงไหม? ขณะที่เจี่ยนอี๋นั่วลังเล ประตูห้องเหลิ่งเซ่าถิงก็เปิดออกทันที

เหลิ่งเซ่าถิงเดินออกมาจากในห้อง เขาเปลี่ยนเป็นชุดสูทสีดำ แค่เห็นก็รู้ว่าเป็นสูทสั่งตัด เหมาะกับตัวเป็นพิเศษ สีหน้าเขาไม่ได้ซีดเซียวขนาดนั้นแล้ว เปล่งประกายด้วยแสงสวย ดูไม่เหมือนผักที่เพิ่งฟื้นขึ้นมาเลย

เขาเห็นเจี่ยนอี๋นั่ว มุมปากเม้มเล็กน้อย พูดขึ้นอย่างเย็นชา “คุณย่าให้เธออยู่กับฉัน เธอเข้าไปสิ”

เจี่ยนอี๋นั่วขมวดคิ้ว พูดขึ้นเสียงทุ้ม “แต่……ฉัน……ฉันต้องอาบน้ำ……และต้องเปลี่ยนชุด”

เหลิ่งเซ่าถิงติดกระดุมปลายแขนพลางพูดกับเจี่ยนอี๋นั่วด้วยเสียงเย็นชา “เธอใช้ห้องน้ำได้”