หนี้รัก วิวาห์จำเป็น นิยาย บท 14

เจี่ยนอี๋นั่วขมวดคิ้ว เว้นระยะห่างกับผู้ชายคนนั้นนิดหน่อย แล้วพูดขึ้นเสียงทุ้ม “คุณคะ ได้โปรดหลีกไป นี่มันเรื่องของฉัน……”

“ผู้หญิงเจอกับปัญหา ก็ควรรู้จักหาวิธีช่วยเหลือสิ” ผู้ชายคนนั้นหัวเราะ นั่งยองๆ ข้างท่อน้ำ คายหมากฝรั่งออกจากปาก หนีบแท่งไม้ยื่นเข้าไปในปากท่อ

เจี่ยนอี๋นั่วมองพฤติกรรมของชายคนนี้ด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย เธอไม่คิดเลยว่าจะใช้วิธีนี้หยิบเหรียญออกมาได้

ชายคนนั้นเอาเหรียญมาพร้อมโยนเสื้อผ้าให้เจี่ยนอี๋นั่ว “ใส่ไว้ เดี๋ยวเป็นหวัด”

เจี่ยนอี๋นั่วขมวดคิ้วมองเสื้อแจ็กเกตยีน อย่างไรก็ใส่ไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีเหตุผลนะ แค่เธอไม่ชินกับการสวมเสื้อผ้าของผู้ชายแปลกหน้า

ผู้ชายคนนั้นหันมามองเจี่ยนอี๋นั่ว ยิ้มแล้วพูดขึ้น “ทำไม? องค์หญิงน้อย? เธอกลัวสกปรกมีกลิ่นเหม็นเหรอ? ”

เสียงผู้ชายคนนั้นดูดีกว่ารูปลักษณ์เขามาก ฟังแล้วทุ้มต่ำมีความแหบเล็กน้อย เป็นเสียงที่ทำให้ผู้หญิงหลายคนใจเต้น

ตั้งแต่เล็กจนโต เจี่ยนอี๋นั่วถูกเฮ่อเยี่ยนหงเรียกเธอลับหลังว่า “แม่มดน้อย” ถูกลูกน้องเคยเรียกว่า “ปีศาจกระดูกขาว” ถูกเพื่อนร่วมชั้นเรียกว่า “เด็กเนิร์ด” ไม่เคยมีใครเรียกเธอว่า “องค์หญิงน้อย” อะไรนี่มาก่อน นี่มันคำเรียกอะไร? แม้แต่พ่อของเธอเจี่ยนฉางรุ่นก็ไม่เคยเรียกเธอแบบนี้

เจี่ยนอี๋นั่วอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างสงสัย “น-นายเรียกฉันเหรอ? ”

ผู้ชายคนนั้นมองสังเกตเจี่ยนอี๋นั่ว แล้วยิ้มให้เจี่ยนอี๋นั่วก่อนพยักหน้า “อืม ใช่ ไม่เคยมีใครบอกเธอเหรอว่าเธอเหมือนองค์หญิงผู้สูงส่งจริงๆ? ”

เจี่ยนอี๋นั่งทำหน้าเย็นชา ยืนขึ้นมาทันที แล้วพูดเสียงทุ้ม “ไม่มีองค์หญิงที่ไหนนั่งข้างท่อระบายน้ำเพื่อหยิบเหรียญหรอก ช่างเถอะ ฉันไม่ต้องการเงินนั้นแล้ว”

“โกรธเหรอ? อย่าโกรธเลยหน่า……” ผู้ชายคนนั้นยืนขึ้นพร้อมยื่นมือมาจับแขนเจี่ยนอี๋นั่ว มืออีกข้างของเขาก็กางออกต่อหน้าเจี่ยนอี๋นั่วจากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดขึ้น “ดูสิ เก็บเหรียญได้แล้ว”

“ขอบคุณค่ะ” เจี่ยนอี๋นั่วยื่นมือไปรับเหรียญนั้นทันที

แต่เจี่ยนอี๋นั่วยังไม่ทันได้สัมผัสเหรียญ ผู้ชายคนนั้นก็ซ่อนเหรียญไว้ด้านหลัง ยิ้มให้เจี่ยนอี๋นั่วแล้วพูดขึ้น “ยอมรับก่อนว่าเธอเป็นองค์หญิง แล้วฉันจะให้เหรียญเธอ? ”

ผู้ชายคนนั้นยิ้มแล้วหันตัวไป ขี่จักรยานยนต์ที่พิงไว้ข้างถนน ขี่จักรยานยนต์มาหาเจี่ยนอี๋นั่ว ยิ้มแล้วพูดขึ้น “จูบเธอไง ฉันชอบเธอมาก มากับฉันสิ บ้านฉันอยู่ละแวกนี้ เราไปดื่มกาแฟกัน”

เจี่ยนอี๋นั่วหลับตาอย่างแรง จากนั้นก็ลืมตาขึ้น หยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมาฟาดผู้ชายคนนั้น “นายป่วยเหรอ? นายเห็นว่าฉันเป็นผู้หญิงที่น่ารังแกใช่ไหม? ถึงกล้าหยอกล้อฉันแบบนี้? นายทำเกินไปแล้ว! นายคิดว่าฉันเป็นคนยังไง? ฉันไม่ใช่คนที่พวกนายคิดจะรังแกตามอำเภอใจนะ!”

เจี่ยนอี๋นั่วตะโกนอยู่ตรงนี้ จู่ๆ ก็สะอึกสะอื้นขึ้นมา เธออดกลั้นความรู้สึกด้านลบทั้งหมดไว้ในใจมาชั่วขณะหนึ่ง ในที่สุดตอนนี้ระเบิดออกมาอย่างทนไม่ไหวแล้ว

เจี่ยนอี๋นั่วตีผู้ชายคนนั้นพลางร้องไห้ตะโกนไปด้วย “ฉันรู้ว่าพวกนายดูถูกฉัน พวกนายกำลังดูความครึกครื้นของฉัน แต่ฉันทำอะไรได้? ฉันไม่มีทางเลือก ฉันเห็นเลือดเนื้อของพ่อสูญเปล่าไม่ได้ พวกนายทำได้แค่หัวเราะเยาะฉันอย่างเย็นชา บอกว่าฉันไร้ยางอาย บอกว่าฉันหน้าด้าน แต่ถ้าพวกนายตกต่ำเหมือนฉันจริงๆ พวกนายจะทำกันยังไง? เห็นเลือดเนื้อของพ่อหายไป เห็นพ่อนอนโรงพยาบาลโดยไม่มีค่าผ่าตัด มีไม่กี่คนหรอกที่โชคดีขนาดนั้น ที่สามารถมีศักดิ์ศรีและหยิ่งผยองได้ตลอด!”

เจี่ยนอี๋นั่วพูดถึงตรงนี้ ก็นั่งยองๆ บนพื้น กอดตัวเองแล้วร้องไห้ขึ้นมา “ฉันไม่ได้ทำร้ายใคร ทำไมเหมือนฉันไปทำเรื่องร้ายแรง ทำไม? ทำไมใครๆ ก็มารังแกฉัน คนอื่นรังแกช่างมัน แม้แต่นายที่เป็นชายแปลกหน้าที่จู่ๆ ก็โผล่มาก็ยังหลอกล้อฉันอีกเหรอ! ฉันแค่ไม่อยากให้พ่อฉันผิดหวัง ฉันจะทำยังไงได้บ้าง? ”

“คือ……” ผู้ชายคนนั้นเดินไปหาเจี่ยนอี๋นั่ว สะกิดศีรษะเจี่ยนอี๋นั่วเบาๆ พูดเสียงทุ้ม “ฉันเหมือนรังควานเธอเหรอ เธออย่าโกรธเลยนะ? และฉันไม่ได้หยอกล้อเธอจริงๆ ฉันชอบเธอมากจริงๆ อีกอย่างผู้หญิงดุๆ แบบเธอ จะถูกคนอื่นรังแกเหรอ? คนที่รังแกเธอเป็นใคร?”