หนี้รักหมอสาว นิยาย บท 23

ชายหนุ่มค่อยๆใช้ผ้าผืนเล็ก เช็ดเครื่องสำอางนั้นออกจากหน้าของหมอสาว อย่างละเมียดละไมและเบามือ เมื่อพลาดแตะลงไปยังผิวหน้าของหมอพุฒตาล สัมผัสที่เย็นของผ้าชุบน้ำนั้น ทำให้เธอรู้สึกตัวแล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ทั้งสองสบตากันซึ่งภายใต้แววตานั้นมีเรื่องราวมากมายซ่อนเอาไว้ หมอสาวจ้องมองยังใบหน้าอันคมคาย และหล่อเหลาของชายหนุ่มด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เขาเป็นคนยังไงกันแน่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เธอตามไม่ทันแล้ว และไม่คิดที่จะตามด้วย เมื่อหมอสาวรู้สึกเหนื่อยล้าเต็มที กับการที่พยายามจะให้เขาหันมามอง และใส่ใจเธอบ้างสักเล็กน้อยก็ยังดี

“ลุกไหวไหมไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด แล้วชุดนี้ก็ทิ้งไปเลยนะชุดบ้าอะไรก็ไม่รู้” เขาพูดพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดตัวยื่นให้หมอสาว พร้อมกับชุดนอนตัวใหญ่ไซส์บิ๊กของเขารวมอยู่ในนั้นด้วย

"ไปส่งฉันที่บ้านได้ไหม ฉันจะไปอาบน้ำที่บ้าน" หมอสาวพูดออกมา เพราะเธอไม่ชอบสถานที่แบบนี้ และไม่รู้ว่าเขาเอาใครมานอนที่นี่บ้าง เธอไม่อยากทับรอยใคร แม้ในใจจะรู้ว่าไม่มีสิทธิ์เลือกก็ตาม

"มันดึกแล้ว ไปอาบน้ำจะได้ทานข้าว ที่นี่เป็นห้องส่วนตัว ผมไม่เคยพาใครมานอน ไม่ต้องกลัวว่าจะติดโรค" เขารู้ทันความคิดของหมอสาวอย่างกับมีญาณวิเศษ เตชินมีห้องนอนอยู่สองห้อง อีกห้องจะเรียกง่ายๆว่าห้องเชือดก็ได้ เพราะที่นั่นเขาจะพาผู้หญิงไปนอนไม่ซ้ำหน้า หมอพุฒตาลจำใจเดินเข้าไปอาบน้ำตามที่เขาบอก เมื่อเธอถอดชุดนั้นออกรู้สึกโล่งและสดชื่นขึ้น เพราะชุดที่ใส่นั่นมันแน่นเปรี๊ยะ ทำให้หมอสาวรู้สึกอึดอัดไม่น้อยดีที่เธอตั้งครรภ์เพียงแค่สี่สัปดาห์ มันจึงยังไม่โผล่ให้เห็นชัดเจน เมื่ออาบน้ำเสร็จหมอพุฒตาลยังคงลังเล กับชุดชั้นในที่ใส่มาทั้งวัน แน่นอนความสะอาดของมันไม่มีหลงเหลืออยู่แล้ว ยังไงเธอก็ไม่มีอะไรจะเสีย เมื่อเขาได้เธอเป็นภรรยาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องอายในเรื่องนี้ หมอสาวตัดสินใจซักมันแขวนไว้ในห้องน้ำ ก่อนจะเดินออกมาด้วยท่าทางที่เก้ๆ กังๆ

"เป็นอะไรทำไมถึงเดินช้าแบบนั้น กลัวพื้นมันจะทรุดหรือไงรีบมากินข้าวได้แล้ว" เตชินพูดพร้อมกับตักข้าวใส่ปาก เขาสั่งให้เด็กที่อยู่ข้างล่างนำอาหารขึ้นมาให้ ช่วงที่หมอสาวไปอาบน้ำ อาหารสองสามอย่างถูกจัดขึ้นบนโต๊ะไม้เล็กๆ ที่เขาสั่งช่างเฟอร์นิเจอร์ให้ทำไว้ สำหรับรับประทานอาหารในห้องนี้ที่ไม่กว้างมาก หมอสาวเลื่อนเก้าอี้ลงนั่ง โดยมีผ้าเช็ดตัวคุมที่ไหล่เอาไว้ เพื่อปกปิดบังหน้าอกของเธอ ในยามนี้ที่มันไร้บราสวมใส่ อาหารที่เขาสั่งมามีแต่น่าทานทั้งนั้นเลย หรือเป็นเพราะว่าเธอหิวก็ไม่รู้ หมอสาวจึงตั้งหน้าตั้งตากิน เพราะรู้สึกหิวตั้งแต่ตอนเย็นแล้ว ปกติเลิกงานเธอจะต้องแวะทานข้าวก่อนถึงจะเข้าบ้าน แม้จะเพิ่งกินข้าวไปไม่กี่ชั่วโมงก็ตาม ช่วงนี้เธอจะหิวบ่อยขึ้น ซึ่งสาเหตุมาจากการที่เธอกำลังจะมีเจ้าตัวเล็กนั่นเอง

"คราวหน้าถ้าจะมาที่นี่ก็บอก ไม่ต้องมากับพี่เตชิตและพี่นีน่าอีกแล้วนะ” เตชินพูดขณะที่วางช้อนลงเพราะเขารับประทานก่อนหมอพุฒตาลจึงรู้สึกอิ่มแล้ว

"มันคงจะเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวของฉัน เพราะฉันไม่คิดที่จะมาตั้งแต่แรก ไม่รู้ว่าพี่นีน่าจะพามาที่นี่ด้วยซ้ำ!" หมอพุฒตาลพูดออกมาตามความเป็นจริง อีกอย่างที่แบบนี้มันไม่ใช่ที่ที่เธอชอบมา และไม่คิดจะมาอย่างที่บอกเขาไปตั้งแต่แรก

"ทานเสร็จแล้วก็วางไว้ตรงนี้นะ เดี๋ยวจะมีเด็กขึ้นมาเก็บ ผมออกไปทำธุระก่อนแป๊บหนึ่ง" พูดจบเตชินก็เปิดประตูเดินออกจากห้องไป หมอสาวก็ทานข้าวต่อด้วยใจที่คิดไปต่างๆ นานา เธอไม่รู้ว่าเขาออกไปไหน และจะทิ้งเธอไว้ที่นี่ในห้องนี้คนเดียวแบบนี้หรือเปล่า เมื่อหมอสาวทานข้าวเสร็จไม่รู้จะทำอะไร เธอจึงนั่งดูทีวีห้องนี้เป็นห้องเก็บเสียงไม่ว่าข้างนอกจะเสียงดังแค่ไหนก็ตาม มันก็ไม่เล็ดลอดเข้ามาให้รำคาญใจ อย่างน้อยมันก็ดีสำหรับเธอในเวลานี้

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนจะมีเด็กสาวสวยเดินเข้ามาในห้องด้วยชุดเสิร์ฟอาหาร