หนี้รักหมอสาว นิยาย บท 56

เตชินลากหมอสาวไปที่รถของเขา แม้ว่าเธอจะพยายามขัดขืนแค่ไหนก็ตาม เธอก็ไม่มีทางสู้แรงเขาได้แม้ว่าหมอพุฒตาลจะโกหกเรื่องระหว่างหมอต้นกับเธอ เตชินนั้นไม่ได้รู้สึกโกรธแม้แต่น้อย กลับดีใจด้วยซ้ำที่ความสัมพันธ์ของเธอ กับหมอหนุ่มมีแค่ความเป็นเพื่อนให้กันเท่านั้น

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! ฉันบอกให้ปล่อย ไม่อย่างนั้นฉันจะร้องให้คนช่วยจริงๆ ด้วย!” หมอพุฒตาลพูดตะคอกออกมาอย่างเหลืออด เมื่อเธอสู้แรงเขาไม่ได้

“ร้องให้ตาย! ใครเขาจะมาช่วยเรื่องของผัวเมีย อีกอย่างผมก็ไม่ได้ทำร้ายคุณสักหน่อย” เตชินยังคงพูดขณะที่ยังจับที่ข้อมือเล็กเรียวนั่นไม่ยอมปล่อย

“ใครเป็นเมียของคุณ ฉันหย่ากับคุณตั้งแต่ห้าปีที่แล้วอย่ามโน”

“คนที่มโนคือคุณไม่ใช่ผมพุฒตาล ผมไม่เคยเซ็นใบหย่าให้คุณ ที่สำคัญทุกวันนี้คุณก็ยังคงใช้นามสกุลจิรายุพาณิชย์ แม้แต่เกี๊ยวน้ำก็ใช้นามสกุลนี้ ชื่อในใบเกิดของลูก บิดาก็ชื่อผมนามสกุลผม คุณมันร้ายพุฒตาล” สิ่งที่เตชินพูดมานั้นถูกทั้งหมด ความจริงแล้วเธอก็ใช้นามสกุลเขามาโดยตลอด เพียงแค่เธอปิดกั้นตัวเองเอาไว้ ไม่ยอมรับเขาเข้ามาในชีวิต ไม่อยากให้เขาเดินเข้ามาหาเธอ ทั้งที่ใจจริงนั้นก็รอให้เขาเข้ามาทุกวันทุกคืน

“ขึ้นรถแล้วนั่งนิ่งๆ ไม่อย่างนั้นเราจะได้เห็นดีกัน” เตชินพูดพร้อมกับจับหมอพุฒตาลยัดเข้าไปในรถก่อนจะปิดประตู แล้วเดินอ้อมมาฝั่งคนขับสตาร์ทรถขับออกไปจากผับทันที หมอสาวยังคงนั่งนิ่งไม่พูดไม่จา ภายในใจของเธอเวลานี้ก็ไม่ได้ปฏิเสธผู้ชายข้างๆ นี่เลยสักนิด มันกลับเต็มใจที่จะขึ้นรถมากับเขา มีเพียงแค่สมองที่สั่งการให้ปากพูดออกไป และผลักไสให้เขาไปไกลๆ จากเธอ

“นี่ไม่ใช่ทางไปบ้านของฉัน คุณจะพาฉันไปไหน” หมอสาวตวาดออกไป เมื่อเธอแน่ใจแล้วว่าทางที่เขาจะพาไปนั้น คือบ้านของเตชินไม่ใช่บ้านของเธอ

“ก็จะพากลับบ้านไง”

“แต่นี่มันไม่ใช่ทางไปบ้านของฉัน!” หมอสาวเริ่มโวยวายเสียงดังขึ้น

“ใช่มันไม่ใช่ทางไปบ้านของคุณ แต่มันคือทางไปบ้านของเราต่างหาก” เตชินพูดออกมาอย่างน่าตาย และหน้าตาเฉย เวลานี้หมอสาวรู้สึกเป็นห่วงเกี๊ยวน้ำ เพราะก่อนที่เธอจะออกมาเด็กน้อยมีไข้ตัวร้อนนิดหน่อยเธอให้กินยาลดไข้ไปแล้ว หลังจากที่เธอเอาไปฝากมารดาเอาไว้ และได้ฝากกำชับให้มารดาเช็กดูอาการหลานบ่อยๆ

“พาฉันไปส่งที่บ้านแม่ เกี๊ยวน้ำไม่ค่อยสบาย ฉันต้องกลับไปดูแลลูก” หมอสาวพยายามยกเอาลูกขึ้นมาเป็นข้ออ้าง เผื่อเตชินนั้นจะเปลี่ยนใจ

“เกี๊ยวน้ำสบายดี ตอนนี้ไข้ลดแล้ว หรืออาจจะไม่มีไข้เลย” หมอสาวยังคงไม่เข้าใจ กับสิ่งที่เขาพูดมาเขารู้ได้ยังไงว่าเกี๊ยวน้ำสบายดี

“คุณรู้ได้ยังไง..คุณจะรู้ดีไปกว่าฉันได้ยังไง ฉันเพิ่งให้ลูกทานยา ก่อนออกมาที่ผับไม่กี่ชั่วโมงนี้เอง เกี๊ยวน้ำตัวร้อนมาก พาฉันกลับบ้าน”

“ป่านนี้เกี๊ยวน้ำคงนอนกับคุณย่าเขาเรียบร้อยแล้ว”

“ความรักเหรอ คนรักกันเขาทำร้ายกันแบบนี้เหรอ!” หมอพุฒตาลเริ่มมีน้ำตาไหลออกมาจากตาคู่สวย ถ้าจำไม่ผิดเขาไม่เคยบอกรักเธอเลยสักครั้ง แล้วรักภาษาอะไร ถึงไม่เคยบอกกล่าวออกมาให้ได้ยิน

เอี๊ยดด!! เตชินหักพวงมาลัยเข้าข้างทาง พร้อมทั้งเบรกกะทันหันจนหมอสาวนั้นตกใจ

“ทำบ้าอะไรของคุณอีก หรือจะจอดให้ฉันลงได้!” หมอสาวพูด และพยายามเปิดประตูรถออก แต่เธอก็ทำมันไม่สำเร็จ เพราะเตชินได้ล็อกมันเอาไว้ การกระทำของชายหนุ่ม กำลังทำให้เหตุการณ์ครั้งนั้นแวบเข้ามาในหัวของหมอสาว ที่เขาเคยทิ้งเธอไว้บนทางด่วน จนไปรักษาคนป่วยไม่ทัน ภาพเหล่านั้นกลับเข้ามาทิ่มแทงหัวใจเธออีกครั้ง น้ำตาจึงร่วงไหลรินออกมานองแก้มสองข้างราวเขื่อนแตก

“อย่าร้องผมขอโทษ... หยุดร้องนะ” เตชินพูดพร้อมกับเอามือมาปาดน้ำตาที่แก้มของภรรยาสาว เขารอไม่ไหวแล้วที่จะปลอบเธอ หากรอให้ถึงบ้านเขาคงใจขาดตายพอดี ที่เห็นน้ำตาเธอไหลออกมาอยู่อย่างนี้ ทำให้เขารู้สึกสะเทือนใจไม่น้อย ใช่เขาผิดเขายอมรับ แต่จะทำยังไงได้เมื่อเหตุการณ์นั้นมันผ่านไปแล้ว เขาไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขอดีตได้ แต่เวลานี้เขาสามารถแก้ไขทุกอย่างได้ เขาจะกลับมาทำทุกอย่างให้มันดีขึ้น และดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งได้

“ต่อไปนี้ผมจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด ผมสัญญาว่าคุณจะเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลก” เตชินพูดพร้อมกับโน้มตัวเข้าไปจุมพิตที่ปอยผมของภรรยาสาวเบาๆ อย่างอ่อนโยนและนุ่มนวล

“ไม่ต้องมายุ่งกับฉันเลย ฉันคิดถึงเกี๊ยวน้ำรีบพาฉันกลับบ้าน” คำพูดของหมอสาวทำให้เตชินถึงกับหลับตาลง ก่อนจะหายใจเข้าลึกๆ เธอจะพยศและทรยศหัวใจตัวเองไปถึงไหน ดูก็รู้ว่าเธอยังมีใจให้เขาอยู่ไม่อย่างนั้นเธอก็คงไม่ใช้นามสกุลเขาอยู่จนถึงทุกวันนี้หรอก หมอสาวก็ไม่เข้าใจตัวเอง ทั้งที่มีผู้ชายบนโลกใบนี้มีตั้งมากมาย ที่พร้อมจะเข้ามาในชีวิตเธอ แต่เธอเองต่างหากที่ปิดกั้น ไม่ยอมให้ผู้ชายเหล่านั้นได้เดินเข้ามาทำลายกำแพงในใจของเธอลงได้นอกจากเตชิน