หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 32

ตอนที่ 32 ไม่ต้องขอบคุณฉันนะคะ

เวลาที่คนเราตั้งใจทำอะไรมากๆเข้าก็มักจะละเลยอะไรบางอย่างไป อย่างเช่นเวลานี้เป็นต้น

“พวกคุณนี่ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ ผมยืนอยู่ตรงนี้ตั้งนานแต่ไม่มีใครมองเห็นผมเลยสักคน” น้ำเสียงเล็กๆที่ดังมาจากทาง

ด้านหลังทำให้ทุกคนในห้องสะดุ้งเฮือกรีบหันหน้าไปมองต้นเสียงทันที

เด็กชายกวินยกนิ้วชี้ขึ้นปัดซ้ายทีขวาที ใบหน้ากลมเล็กผุดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์และเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจราวกับต้องการ

ยั่วยุอีกฝ่าย

เด็กชายตัวน้อยยืนอยู่ต่อหน้าคนทั้งห้า มีชายสี่หญิงหนึ่ง ด้วยความที่ห้องนี้ค่อนข้างมืดจึงมีเพียงสายไฟจากหน้าจอที่ส่อง

ไปทางพวกเขา แม้จะเห็นไม่ชัดเจนนักแต่ก็พอบอกได้ว่าอายุอานามประมาณยี่สิบโดยประมาณสวมใส่เสื้อผ้าสบายๆ

หญิงสาวคนเดียวในกลุ่มที่ชื่อเอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเด็กชายกวิน ก่อนจะนั่งยองๆตรงหน้าเด็กและส่งยิ้มให้ “น้องชาย

พี่สาวมีลูกอมเยอะมากเลย ออกไปกินกับพี่สาวดีไหมจ้ะ?”

เด็กชายกวินมองหญิงสาวด้วยความรังเกียจพร้อมเบ้ปากน้อยๆ“คุณป้ารู้ไหมฮะว่าตัวเองยิ้มได้เสแสร้งมากเลยฮะและอีก

อย่างหนึ่งการเอาขนมมาล่อเด็กนะเป็นเรื่องที่น่ารังเกียจมากเลยด้วยฮะ”

เอขบเม้มริมฝีปากแน่น เธอเพิ่งจะอายุยี่สิบสามเองนะ! แต่เด็กนี่มาเรียกเธอว่าป้า?! ทำไมเด็กคนนี้ปากคอเราะรายนักนะ?

ริมฝีปากของคนที่เหลือกระตุก

“เจ้าเด็กคนนี้ไม่น่ารักเอาเสียเลย”เอยื่นมือไปขยำใบหน้ากลมๆของเด็กชายอย่างมั่นเขี้ยวก่อนที่ดวงตาจะเป็นประกาย

วาบลดมือลงไปที่ลำคอเล็กๆนั่น

ใบหน้าของเด็กชายกวินยังคงยิ้มอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง ริมฝีปากน้อยๆของเขายกยิ้มเจ้าเล่ห์จนดูไปดูมามีส่วนคล้ายกับวริ

นทรมาก“คุณป้าจะทำร้ายร่างกายผมไม่ได้นะฮะ”

มือของเอที่กำลังจะบีบคอเด็กน้อยชะงักกึกก่อนที่ตาของเธอจะฉายแววประหลาดใจออกมา คิดไม่ถึงเลยว่าเด็กน้อยตัว

แค่นี้กลับกล้าหาญถึงขนาดนี้ กลับกันถ้าในสถานการณ์นี้เป็นเด็กคนอื่นคงร้องไห้จ้าออกมาแล้ว แต่เด็กคนนี้ยังนิ่งสงบไม่มีแม้แต่

ความกลัวฉายออกมา

“เธอพูดอย่างนี้หมายความว่าอย่างไรจ้ะ?” เธอหลุดปากถามออกมาเมื่อเห็นท่าทางน่ารักๆของเด็กน้อยตรงหน้า

เด็กชายกวินเหล่ตามองเธอเล็กน้อย“คุณป้าถามกวินหรือฮะ”

เด็กชายกวินรู้ว่าเมื่อกี้เธอจะทำอะไรกับเขาแต่ก็ไม่ได้รู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย

อืม สงสัยว่าตอนคลอดเขาออกมามามี้จะให้ความกล้ากับเขามากไปหน่อย

“ที่แท้หนูชื่อว่ากวินหรือจ้ะ แหม ใบหน้ากลมอย่างกับซาลาเปาเลยนะ”เอเอื้อมมือไปบีบนวดใบหน้ากลมไปมา ยิ่งมองยิ่ง

เล่นก็ยิ่งชอบ

“มามี้ของผมก็ชอบทำแบบนี้กับผมเหมือนกันฮะ มามี้ชอบใบหน้ากลมๆของผมที่สุดเลย”ใบหน้าของเด็กชายกวินฉายชัด

ถึงความภาคภูมิใจในใบหน้ากลมๆนั่น ใบหน้ากลมๆนี่ดูน่ารักและนุ่มนิ่มจะตายไป

“กวินดูท่าจะรักมามี้มากเลยนะเนี่ย”ในที่สุดเอก็ตกหลุมรักเด็กชายตัวน้อยอย่างกวินเข้าเต็มเปาก่อนจะส่งสายตาปราม

พวกที่เหลือในห้องที่มองมาที่ทั้งคู่ตาปริบๆ

เอ เดี๋ยวก่อนสิ แล้วตอนนี้จะให้พวกเขาทำอย่างไรต่อไปดี ไม่ใช่ว่าควรลากเจ้าเด็กคนนี้ออกไปโยนทิ้งหรือไงกัน ยังจะมา

คุยอะไรกันอยู่อีก? ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อนคงคิดว่าสองคนนี้สนิทกันมาก่อนอยู่แล้วด้วยซ้ำ!

“แน่นอนอยู่แล้วฮะ มามี้ของผมเป็นผู้หญิงที่สวยและอ่อนโยนที่สุดในโลก”ใบหน้ากลมยิ้มแป้นและเต็มไปด้วยความ

ภาคภูมิใจ ใบหน้ากลมป้อมพยายามปั้นสีหน้าและแสดงท่าทางแก่แดดราวกับว่าตัวเองโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว

เอกำลังนึกจะพูดอะไรต่ออีกแต่คราวนี้เอฟที่ยืนมองอยู่นานกลับส่งเสียงกระแอมไอสองสามครั้งพร้อมส่งสายตาเตือน

“เลิกเล่นได้แล้วเอ”

เอเม้มริมฝีปากอย่างขัดใจไม่กล้าหยอกล้อกับกวินอีก

ใบหน้ายิ้มแย้มของกวินเปลี่ยนไปเล็กน้อยใบหน้ากลมป้อมเงยหน้ามองพวกเขาก่อนจะรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย รูปร่างกลม

ป้อมและส่วนสูงของเขาเตี้ยกว่าคนพวกนี้ไม่รู้ตั้งกี่เท่า

“ก่อนอื่นผมขอแนะนำตัวก่อนละกันฮะ” เด็กชายกวินโค้งคำนับอย่างงดงามราวกับว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษเต็มตัว“ผมชื่อ

เด็กชายกวินฮะ ที่ผมมาวันนี้ก็เพราะเรื่องความลับบางอย่าง”

สีหน้าของคนทั้งห้าเปลี่ยนไปทันทีก่อนหน้านี้พวกเขาไม่รู้สึกถึงภัยคุกคามจากเด็กชายตรงหน้าแม้แต่น้อย แต่เวลานี้พวก

เขาเริ่มไม่คิดอย่างนั้นเสียแล้ว

เมื่อลองคิดดูให้ดีจะมีเด็กชายวัยสี่ขวบที่ไหนสามารถวางท่าทางกล้าหาญและเฉลียวฉลาดแบบนี้ได้กันล่ะ

เด็กชายกวินหยิบแหวนลับที่เขาพบในจี้ยื่นมาตรงหน้าพวกเขา หลังจากนั้นหน้าของพวกเขาทุกคนก็เปลี่ยนไป

พวกเขารู้ดีว่าแหวนลับนี้คืออะไรและเป็นของใคร มันเป็นสิ่งของแทนกายของหัวหน้าวงศ์ตระกูลศรีภักดีที่พวกเขารับใช้

และให้ความนับถือมาโดยตลอดไม่ผิดแน่

“ของชิ้นนี้หนูได้มาจากที่ไหนกัน?”เอฟเม้มริมฝีปากแน่นพลางมองดูใบหน้าของเด็กชายกวิน

“เป็นของที่มามี้ของมามี้มอบให้ฮะ หรือจะบอกว่าผมได้มาจากคุณยายที่เป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลศรีภักดีที่มีชื่อว่าทม

ยันตีก็ได้ฮะ”

ในห้องอาหารของทาวัตยามนี้มีเพียงเสียงกระทบกันของส้อมมีดและตะเกียบดังกระทบกันไปมา วรินทรก็ก้มหน้าก้มตาใส่

อาหารเข้าของตัวเองเงียบๆ

ทันใดนั้นปกเกศก็เดินเข้ามาในห้องด้วยสภาพที่เปียกโชกไปทั้งร่างก่อนจะคำนับทั้งสองคนด้วยความนับถือ “คุณชาย คุณว

รินทรครับ ปลาพวกนั้นผมจับมาได้ครบหมดแล้ว เชิญคุณวรินทรไปตรวจสอบดูได้เลยครับ”

วรินทรเงยหน้ามองปกเกศก่อนจะผุดยิ้มเจ้าเล่ห์“ไม่ต้องไปตรวจฉันก็มั่นใจว่าคุณผ่านอยู่แล้วล่ะค่ะ ไม่ต้องขอบคุณฉันนะ

คะ”

ใบหน้าของปกเกศแข็งค้าง

มือที่ถือมีดของทาวัตสั่นเล็กน้อย ดวงตาคมเหลือบมองใบหน้าของวรินทร ราวกับว่ามีกองไฟเล็กๆสุมอยู่ในใจ

เขามองวรินทรเขม็งราวกับจับได้ว่าภรรยาของตนเองกำลังนอกใจ

เคร้ง!

เสียงมีดและส้อมกระแทกลงบนจานอย่างแรงทำให้วรินทรหันมามองทันที ตอนนี้ใบหน้าของทาวัตมืดครึ้มและเย็นชาจน

เธอสับสน

“ผมขอตัวนะครับ”ปกเกสเห็นท่าไม่ดีในใจก็รู้สึกว่าดูท่าแล้วเขาคงถูกปีศาจน้อยอย่างวรินทรเล่นงานเข้าจนได้

ทาวัตไม่ได้พูดอะไร ดวงตาคมจับจ้องมาทางวรินทรนิ่งๆ

แม้ว่าในใจของชายหนุ่มจะเต็มไปด้วยความโกรธเคืองแค่ไหนแต่เขาก็ไม่ได้ใส่อารมณ์กับเธอแม้แต่น้อย ปกเกศและวริ

นทรจึงไม่ได้พูดอะไร

แต่มันก็ไม่ได้หมายความเขาจะไม่รู้สึกอะไรหรอกนะ

บอสอารมณ์ไม่ดี คนอื่นก็อย่างหวังจะได้อยู่อย่างสงบสุขเลย

วรินทรไม่รู้จะวางมือไม้ไว้ที่ไหนดี ดวงตากลมมองไปรอบๆอย่างหวาดระแวง เธอกลัวว่าทาวัตจะมาระเบิดอารมณ์

หงุดหงิดใส่เธอขึ้นมา ใจพลางคิดว่าคนตัวโตข้างกายทำตัวไม่น่ารักเลยจริงๆ แหย่นิดแหย่หน่อยก็ไม่ได้

“พรุ่งนี้คุณก็กลับไปได้แล้ว”จู่ๆทาวัตก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาหลังจากนิ่งเงียบไปนาน

ฉับพลันใจในของวรินทรก็รู้สึกว่างเปล่าขึ้นมา ใบหน้าของหญิงสาวเหี่ยวเฉาลงทันที

แต่สักพักก็มีใบหน้าน่ารักของกวินลอยเข้ามาในหัว เธอจึงกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว กวินเองก็คงรอเธอกลับไปหาเขา

อยู่แน่นอน

“ขอบคุณค่ะท่านประธาน”วรินทรพยักหน้าอย่างว่าง่าย หญิงสาวทำตัวราวกับกระต่ายน้อยที่น่ารักว่าง่ายตัวหนึ่ง

“ศูนย์ห้าสองสี่”ทาวัตเอ่ยปากพูดขึ้น โดยไม่รอให้วรินทรเอ่ยปากถามเขาว่ามันคืออะไรชายหนุ่มก็เอ่ยต่อ“รหัสผ่านเข้า

ออกของคฤหาสน์นี้”

ศูนย์ห้าสองสี่

เลขพวกนี้ตรงกับวันเกิดของเธอเลยนี่นา

แต่ที่นอกเหนือความหมายของเธอที่สุกคือทำไมทาวัตถึงนำตัวเลขวันเกิดเธอมาตั้งรหัสผ่านเข้าออกที่อยู่ของเขากัน เขา

หมายความว่าอย่างไรกันแน่?

ในเช้าวันที่สองวรินทรและทาวัตก็เดินทางออกมาจากคฤหาสน์พร้อมกันโดยที่หญิงสาวนั่งหาวตลอดเวลา

เมื่อกลับมาถึงคอนโดวรินทรก็เห็นกวินนอนแก้มกลมน่ารักอยู่บนที่นอนของตัวเอง หญิงสาวจึงออกมาทำอาหารเช้าเตรียม

ไว้สำหรับให้เขากินก่อนไปเรียนหนังสือ

วรินทรปิดปากหาวออกมาอีกครั้งตอนยืนอยู่หน้าประตูบริษัท CR กรุ๊ปก่อนจะสังเกตเห็นคนรอบๆกายซุบซิบและชี้มาทาง

เธอ วรินทรอดสงสัยไม่ได้หญิงสาวก้มลงมองการแต่งกายของตัวเองเล็กน้อย วันนี้เธอใส่ชุดสีดำทั้งตัวต่อให้ประจำเดือนจะเลอะ

ออกมาคนอื่นก็คงสังเกตไม่เห็นอยู่แล้ว แล้วคนรอบข้างเขามองเธอทำไมกัน?

วรินทรเพิ่งจะเดินมาถึงและนั่งลงประจำที่ของตน หญิงสาวก็ได้ยินเสียงฮึขึ้นจมูกของอมันด้าดังเข้ามาในหูเสียก่อน