หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 121

ตอนที่ 121 เต้นรำด้วยได้ไหมครับ？

นรชัยก็ลุกขึ้นมา ยื่นมือไปทางคาร่าอย่างสุภาพบุรุษ “เต้นรำด้วยได้ไหมครับ？”

“อืม”คาร่าพยายามกดความตื่นเต้นลงไป บังคับให้ใจเย็นแล้วนำมือวางบนมือที่เขายื่นมาทางตน เดินจับมือเข้าไปตามเขาที่ฟลอร์เต้นรำ

“เห้ยเห้ยเห้ย พวกนายไปหมดแล้วงั้นฉันจะทำไงหล่ะ?”ธรรศมองไปรอบๆวงก็เหลือแค่เขากับประภาพแล้ว อีกอย่างวันนี้เพราะทาวัตไม่ชอบให้เขาอยู่กับผู้หญิงพวกนั้น จึงไม่ได้พาสาวๆมาด้วย โดดเดี่ยวมากมายน่าสงสารจริงๆ

คิดอยู่ ธรรศก็มองประภาพที่อยู่ข้างๆไปแวบหนึ่ง ไปอยู่กับเขาดีป่ะ?

พอเกิดความคิดแบบนี้ขึ้นมาธรรศก็อยากจะตบหน้าตัวเองสักทีหนึ่ง ความคิดบ้าๆอะไรเนี่ย！จะขาดผู้หญิงขนาดไหนก็ไปหาผู้ชายไม่ได้ป่าววะ！

ธรรศลุกขึ้นด้วยความโมโห เขาไม่เชื่อ หน้าตาอย่างเขา จะหาคู่ที่เหมาะสมไม่ได้！

ทันใดนั้น เขามองไปทางหนึ่ง เห็นร่างที่คุ้นเคยหนึ่งร่าง ดีใจทันที ก้าวเดินตามร่างนั้นไปอย่างไม่รู้ตัว

คนมากมายล้อมรอบทาวัตกับวรินทรเป็นวงกลม ในวงทาวัตกับวรินทรเต้นรำได้อย่างคล่องแคล่ว ทุกการหมุนตัวยกขาถอยหลังก้าวไปข้างหน้าก็พร้อมเพียงและตรงจังหวะ ทำให้คนต้องตะลึง

แต่ก็นะ ถ้าใจไม่ตรงกัน ก็ไม่สามารถเต้นรำออกมาได้สวยและพร้อมกันอีกทั้งยังเป็นการเต้นที่สวยจนน่าทึ่ง

ชุดสีขาวของวรินทรกับชุดสูทสีดำของทาวัตสลับกันสะดุดตา ชุดกระโปรงสีขาวของวรินทรหมุนไปตามการหมุนตัวของเธอทุกครั้งเป็นชั้นๆเสมือนคลื่นดอกไม้ ดำขาวสลับกัน ไปตามจังหวะของเพลง

เต้นเสร็จเรียบร้อย วรินทรเอามือออกจากไหล่ของทาวัต เพิ่งจะพบว่าฝ่ามือของตนมีเหงื่อออกเพราะความตื่นเต้น ถึงแม้เมื่อกี้จะเต้นคู่กันได้อย่างสง่างาม แต่เธอก็ทนความตื่นเต้นไม่ได้

การเต้นเปิดงานได้จบลง ต่อไปก็เป็นเวลาการขอเชิญเต้นรำกันตามสบาย วรินทรเพิ่งเอามือที่วางอยู่บนหัวไหล่ของทาวัตออก ก็โดนผู้หญิงหนึ่งฝูงเบียดเข้ามาจนเธอโดนเบียดออกไป เกือบเหยียบโดนปลายกระโปรงแล้วล้มลงไป

วรินทรตั้งหลักให้มั่นคง หันหน้าไปดูแวบหนึ่ง ผู้หญิงพวกนั้นก็ล้อมรอบทาวัตจีจีจาจาไม่รู้ว่าพูดอะไรบ้าง แต่ว่าก็ไม่กล้าเข้าใกล้จนเกินไป จึงยืนห่างจากทาวัตประมาณครึ่งเมตรแล้วกรี๊ดกร๊าดกัน

กลับกันทาวัต ใบหน้าที่หล่อเฉยเมยไม่มีความคึกใดๆ เหมือนปกติธรรมดาทั่วไป บุคลิกดูแพงหยิ่งๆ ถ้าจ้องทั้งวัน ใจก็จะเต้นเร็วโดยไม่รู้ตัว

ดูจากภาพแล้วก็คึกคักดี เหมือนสุนัขน้อยฝูงหนึ่งที่กำลังอ้อนเจ้าของอยู่ อยากเข้าใกล้ ก็ต้องระมัดระวัง

วรินทรขมวดคิ้วซ้ำๆ นวดแขนที่โดนผลักดันออกมาเมื่อกี้แล้วเดินไปทางที่พักผ่อนอย่างช้าๆ

ผู้หญิงเยอะขนาดนี้ แน่จริงคุณก็เตะออกทีละคนสิ่！

วรินทรเดินกลับไปมุมที่พักผ่อน ประภาพยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ศอกวางไว้บนต้นขา นิ้วสองนิ้วรองไว้ที่คาง ดวงตาที่ประกายแสงสีความอบอุ่น แต่แค่ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

“คิดอะไรอยู่?”วรินทรหยิบน้ำผลไม้มาหนึ่งแก้วแล้วเดินไปนั่งลง นั่งข้างๆประภาพ ทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก วรินทรไม่ได้คิดอะไรมาก ประภาพกลับใจเต้นกระวนกระวาย

เขารู้สึกเกรงแล้วจับหลังคอของตน ไม่ใช่ครั้งแรกที่นั่งใกล้วรินทรขนาดนี้ แต่ว่าครั้งนี้เป็นครั้งที่ใจเต้นแรงที่สุด

สภาพที่เขาเห็นวรินทรมากสุด เสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงยีนต์รองเท้าหนัง ผมที่ปล่อยไว้อย่างสง่างามหรือบางทีก็มัดหางม้า สะพายกระเป๋าหนังรุ่นเดียวกันกับกวิน แค่มองอยู่ไกลๆ ก็สามารถสัมผัสได้ถึงความ วัยรุ่น งดงาม รู้สึกสบายชิวๆจากก้นบึ้งของหัวใจ

ทันทีที่เธอยิ้ม พบลูกแพร์สองลูก หวานๆนิ่มๆ

ในใจเขา นี่เป็นเอกลักษณ์อย่างแท้จริงของวรินทร