หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 122

ตอนที่ 122 ปัญญาอ่อนกว่านี้อีกได้ป่ะ

ถ้าทาวัตปล่อยมือตอนนี้ละก็ งั้นเขายังใช่ทาวัตอยู่หรอ?

BOSSทาวัตเงยหน้าขึ้น ยักคิ้วเบาๆ ท่าทางหยาบคายและดุ “ฝันไปเถอะ”

ทันใดนั้นบรรยากาศก็เปลี่ยนไปดุเดือดทันที ก็ยังโชคดีที่ตำแหน่งตรงนี้ค่อนข้างไม่มีคนเลยไม่ได้ดึงดูดความสนใจใคร ไม่งั้นข่าวเด็ดพรุ่งนี้คงมีวรินทรเป็นนางเอกแล้วก็ความแค้นระหว่างเศรษฐีสองคน

วรินทรมองมือซ้ายขวาของตนที่โดนผู้ชายสองคนจับไว้ในมือ มองบน นี้เหมือนเด็กสองคนกำลังแย่งของกัน ทะเลาะแข่งกัน ภาพบรรยากาศที่แย่งชิงลูกอม

สองคนนี้ปัญญาอ่อนกว่านี้อีกได้ป่ะ?

“คุณประภาพปล่อยมือดีกว่า”ทาวัตยิ้มอ่อนเบาๆ ในดวงตาดำมีความกดดันแฝงอยู่ มองประภาพที่อยู่ตรงข้าม ความหนาวเย็นล้อมรอบรอบกายของทาวัต

“ออ？เรื่องอะไรจะยอมปล่อย？”ถึงแม้ประภาพจะจับมือวรินทรไว้ แต่ใช้แรงที่เธอจะไม่เจ็บ คำพูดเย็นชา ผสมคำถามและความประชดประชันอย่างเข้มข้น นี้เป็นประภาพที่วรินทรเห็นเป็นน้อยครั้งมาก

“เพราะผมเป็นพ่อของลูกชายเธอ”ทาวัตไม่ควบคุมคำพูดคำจาเลยแม้แต่น้อย และก็ไม่เป็นห่วงความรู้สึกคนอื่น ท่าทางโอ้อวดดุเดือดนิดหน่อย มีความมั่นใจทะลุออกมาจากในกระดุก

“แค่พวกคุณไม่ได้แต่งงานกัน งั้นผมก็ยังมีโอกาส อีกอย่างผมก็เป็นพ่อบุญธรรมของกวิน ช่วงเวลาที่ผมอยู่กับเขามากกว่าคุณอีก”

ใช่ นี้เป็นที่ที่ประภาพมีต้นทุนมากกว่า วรินทรไว้วางใจเขาและเป็นเพื่อนซี๊รู้ใจ กวินยิ่งชอบเขา ถ้าทาวัตยังไม่ค้นพบกวิน เป็นไปได้มาก......

ใครจะไปรู้ว่าทาวัตจะพูดอย่างไม่ย่อยไปหนึ่งประโยค “แล้วไง?”

บุญธรรมหรือจะสู้ของจริงหล่ะ?เพราะฉะนั้นตรงนี้ทาวัตไม่เป็นห่วงเลยสักนิด

“พวกคุณจะจบไม่จบเนี่ย？กวินไม่ใช่สิ่งของ พวกคุณมีสิทธิ์อะไรมากำหนดค่าของลูกชายฉัน？”？วรินทรได้ยินพวกเขาพูดถึงกวินก็รู้สึกไม่พอใจแล้ว เอาลูกชายของเธอมาวัดค่าตีราคากันนี้หมายความว่ายังไง

ปัญญาอ่อนไร้สาระไหม?

เธอฟังจนหูชาไปหมดแล้ว!

ผู้ชายโตๆสองคนมาทะเลาะแย่งกันเพราะลูกชายของเธอ？พูดออกไปเธอยังรู้สึกขายหน้า！

“ฉันไปห้องน้ำ พวกคุณจะตีจะด่าก็เคลียร์กันเอง จะเป็นจะตายไม่เกี่ยวกับฉันนะ......”วรินทรใช้แรงสบัดมือพวกเขาทิ้ง จับปลายกระโปรงขึ้นแล้ววิ่งไปข้างหน้า เลี้ยว หายยไปในพริบตา

“คุณไม่ใช่คนพิเศษของเขา”ประภาพนั่งลง มองทาวัตที่อยู่ตรงหน้าแล้วกล่าว

พูดแบบนี้ เพราะประภาพพบว่า แววตาที่ทาวัตมองวรินทรเต็มไปด้วยความหยาบและความเอาเปรียบ แต่ว่าขาดความรู้สึกที่ดี ที่เขาโมโห อาจจะเป็นเพราะว่าเขาใกล้วรินทรมากไป เขารู้สึกว่าของของเขาโดนคนอื่นเล็งไว้หรือคิดมากกว่านั้น รู้สึกเสียศักดิ์ศรีเท่านั้นเอง

ทาวัตมีทุกอย่าง แต่ว่าถ้าเขาไม่สามารถให้ความสุขแก่วรินทรได้ ถึงจะต้องแย่ง ประภาพก็จะแย่งเธอมาให้ได้

“งั้นเป็นคุณหรอ？”ทาวัตก็ยังคงไม่แคร์ นิ้วเคาะอยู่ที่ข้างโซฟา ดวงตาที่ดำมืด

“……”ประภาพเมมปากด้วยความเจ็บใจ

แต่เขา มีความรู้สึกที่ทาวัตไม่มี แต่ว่าเขาก็ไม่ใช่คนพิเศษของวรินทร