หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 123
สรุปบท ตอนที่ 123 ตบเพี้ยะ: หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์
ตอน ตอนที่ 123 ตบเพี้ยะ จาก หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
ตอนที่ 123 ตบเพี้ยะ คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายโรแมนซ์ หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ ที่เขียนโดย เมียวเมียว เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
ตอนที่ 123 ตบเพี้ยะ
“อย่าขยับ”ธรรศก็ไม่รู้ว่าตนเป็นอะไร จับมือของมษยาที่ยกขึ้น วางไว้หน้าจมูกแล้วดม สองตาสว่างสดใส กลิ่นแบบนี้แหละ ไม่มีร่องรอยของกลิ่นน้ำหอม เสมือนเป็นกลิ่นตัว
มษยาหัวเราะฮ่าฮ่า แล้วงอเข่า ใช้แรงถีบไปข้างล่างของธรรศ
“โอ้ย！”ธรรศไม่ทันป้องกันตัว โดนเธอถีบจนเหงื่อเย็นไหลกลางหน้าผากเลย เจ็บจนก้มตัวลง
อีผู้หญิงบ้านี้？ถีบโดนตรงไหนรู้ไหม！
“เสียงอะไร？”
เสียงที่สงสัยของผู้หญิงข้างนอก
ธรรศเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าตนยังอยู่ในห้องน้ำหญิง รีบเอามือหุบปากตนไว้ ไม่ให้ตนร้องเสียงที่เจ็บปวดออกมา
ธรรศเจ็บจนสงสัยชีวิตัวเองแล้ว ณ ตอนนี้เขาอยากจะบีบคอมษยาให้ตายตายไปเลย！
“ไอ่โรคจิต กินเต้าหู้ธรรมดายังไม่พอหรอ ห้ะ ยังอยากจะกินของฉันอีก？หื้ม”มษยาเริ่มเบลอๆมึน แต่ก็ยังสามารถรับรู้ได้ถึงการกระทำของคนตรงหน้า
อยากกินเต้าหู้เธอ？สงสัยมีชีวิตอยู่จนเบื่อแล้วสิ่
“มีเสียงอะไรหรือเปล่า？ฟังผิดป่ะ？”
“หรอ？งั้นไปกันเถอะ”
ธรรศปิดปากของมษยาไว้อย่างแน่น พบว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างนอกไปไกลแล้ว จึงจะปล่อยมือลง บีบคอของมษยา สองตาคมลึก ผสมความโมโหที่เข้มข้น “อีผู้หญิงบ้า คุณชายอย่างฉันอุส่าพามาอ้วก ไม่คิดว่าเธอยังจะกล้าทำแบบนี้กับฉัน？”
มษยาเมาจนไม่รู้เรื่อง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาพูดอะไรอยู่ แต่แค่อ้าปากแล้วหัวเราะ ถ้าเป็นตอนปกติ เกรงว่าคงจะบีบคอกลับตั้งนานแล้ว สภาพแกะน้อยนี้ กลับทำให้ธรรศที่แรกๆโมโหโกรธแค้นดับลงนิดหน่อย
ธรรศจ้องเธอด้วยความโหดร้าย“อย่าคิดว่าเธอเมาแล้วจะไม่สนฟ้าสนดินก็ได้！กล้าทำแบบนี้กับฉัน วันนี้เธอตายแน่！”
พูดอยู่ ก็นำมษยาอุ้มขึ้นไว้ที่ไหล่อย่างชิว หยิบมือถือออกมาโทรหนึ่งสาย เดินออกไปทางข้างนอก
“ฮาโหล？พี่ชาย ผมมีธุระกระทันหัน กลับก่อนนะ พวกพี่เล่นกันเลย ไม่ต้องสนใจผมละ......”
หลังจากที่วรินทรเดินออกมาจากห้องน้ำก็เดินไปมาทั่วบ้านธัมรุจินันท์อย่างไร้จุดหมาย ไม่ได้มาตั้งหลายปี ที่นี้ยังคงเหมือนกับเมื่อก่อน ไม่มีความเปลี่ยนแปลงเลย
วรินทรเดินไปถึงลาน เงยหน้ามองคฤหาสน์บ้านพูลสวัสดิ์ที่ไม่ได้เปิดไฟจากตรงนี้ มืดไปหมด เทียบกับความคึกคักของบ้านธัมรุจินันท์ ก็เงียบเหงามากเลยแหละ
ได้ข่าวว่าชยุตก็ได้การ์ดรับเชิญอยู่ แต่ว่ายังหาลูกสาวไม่เจอ ถ้าชยุตยังกล้ามาร่วมงานฉลอง งั้นก็ไม่ใช่คนจริงๆแล้วแหละ
วรินทรยิ้มอ่อนอย่างเยือกเย็น ดวงตาที่ส่องเข้าไปในบ้านส่องแสง แสงไฟที่หนาวเย็น ใบหน้าที่สวยงามก็ไม่มีสีหน้าอาการใดใด เหยียบบนพื้นดินที่นุ่มแล้วเดินไปข้างหน้า
เดินไปนานมาก วรินทรก็เดินมาถึงหน้าประตูใหญ่อย่างไม่รู้ตัว เธอคิดในใจ ดันประตูแล้วออก
ข้างๆก็คือบ้านพูลสวัสดิ์
วรินทรเมมปากที่เป็นสีชมพูซ้ำๆ ยกปลายกระโปรงขึ้นแล้วเดินไปอย่างช้าๆ ใกล้มาก เพราะฉะนั้นใช้เวลาในการเดินไปไม่นานก็ถึงที่หน้าประตูของบ้านพูลสวัสดิ์แล้ว
ประตูล็อคไว้ มองไม่เห็นแสงข้างในแม้แต่เสี่ยวเดียว
วรินทรพึ่งแสงไฟจากบ้านธัมรุจินันท์พบเห็นสวนดอกไม้แปลงนั้น ได้ดัดแปลงจนสวยงามเหมือนก่อนแล้ว แต่ก็เป็นแนวที่ณัฐพิชากับวาดฝันชอบ สวยงามดูแพง
ที่นี้เนี่ย จริงๆเป็นที่ที่เธอกับแม่มีความทรงจำมากที่สุด ทำไมตอนนี้ก็เปลี่ยนไปหมดเลย
วรินทรนำมือน้อยๆวางบนประตูเหล็กสีดำที่เย็นนั้น ลมหนาวก็พัดมา พัดกระโปรงของเธอขึ้น กระโปรงสีขาวที่เบิกบานในค่ำคืน กลับไม่ดูแปลก สะดุดตานิดหน่อย สง่างามเสมือนดอกไม้ที่ดึงดูดใจคน
จือ————
“อี อีกระหรี่ หยุดเดี๋ยวนี้นะ——”ณัฐพิชาเจ็บจนหน้าซีด แขนที่โดนวรินทรล็อคไว้แน่นเหมือนจะหักเลย เจ็บจนเธอก้มตัวลงเพื่อลงความเจ็บ
“เมื่อกี้ที่คุณตบฉันทำไมไม่รู้จักหยุดบ้างหล่ะ？คุณรู้สึกว่าฉันรังแกง่ายหรือรู้สึกว่าคุณมีทางสู้ฉันงั้นหรอ？”วรินทรยักคิ้วด้วยความเย้าะเย้ย ไม่ได้ออกแรงเลยที่หักแขนของณัฐพิชา ท่าทางชิวมากกับสีหน้าที่เจ็บปวดแล้วเอะอะโวยวายของณัฐพิชาแตกต่างกันมาก
“พอแล้ว!วรินทร ปล่อยเธอ”เสียงที่หนักแน่นของชยุตดังขึ้นมาจากข้างหลังของณัฐพิชา
วรินทรชักตาขว้างแล้วมอง พอแล้ว?ทำไมเมื่อกี้เขามองณัฐพิชาตบเธอแล้วทำไมไม่รู้จักบอกว่าพอแล้ว？
แค่พวกเขาเท่านั้นหรอที่สามารถรังแกเธอได้ เธอไม่สามารถรังแกพวกเขาได้หรอ ?
“ได้ยินไหม?ฉันบอกให้แกปล่อยเธอ!”เสียงของชยุตมีความโกรธ เขาใช้ไม้เท้าที่อยู่บนมือเขาตีที่พื้น ท่าทางโมโหไม่ไหวแล้ว
“ทำไม?”น้ำตาคลอตาวรินทร มือที่ล็อคณัฐพิชาไว้แน่นแล้วแน่นอีก เสียงร้องของณัฐพิชาก็ยิ่งดัง
ชยุตเคร่งเครียดจนใจร้อน ยกไม้เท้าที่อยู่ในมือขึ้นตีลงไปที่วรินทรอย่างแรง
ไม้เท้าตีลงที่ไหล่ของวรินทร มีเสียงที่อึดๆออกมา
แปลกดี
ทันใดนั้นสีหน้าวรินทรก็ซีดทันที มือที่จับแขนของณัฐพิชาไว้ก็ผ่อนออกอย่างไม่รู้ตัว จับไหล่ของตนไว้แล้วถอยหลังไปไม่กี่ก้าว
ขอแค่สะกิดโดนไหล่ ก็จะเจ็บจนเหมือนกระดูกหักร้าวไปหมด ขนาดขยับยังยากเลย
กับที่โดนตบเทียบกับอันนี้แล้ว ก็แค่อนุบาล
ความเจ็บปวดที่มาจากหัวไหล่เกือบจะทำให้วรินทรตะโกนออกมาแล้ว เธอได้แต่ใช้ฟันกัดที่ปลายลิ้นแน่นๆ ให้ตนเองไม่ต้องร้องออกมาให้เสียหน้า
เจ็บก็ส่วนเจ็บ แต่ว่าวรินทรไม่มีทางให้ตนเองมาแสดงอาการที่อ่อนแอให้คนที่เธอเกลียดที่สุดเห็นเด็ดขาด
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์
ก็รู้นี่นาว่าตอนที่หายไปกำลังท้อง ทำไมไม่ถามถึงเด็ก...