หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 123

ตอนที่ 123 ตบเพี้ยะ

“อย่าขยับ”ธรรศก็ไม่รู้ว่าตนเป็นอะไร จับมือของมษยาที่ยกขึ้น วางไว้หน้าจมูกแล้วดม สองตาสว่างสดใส กลิ่นแบบนี้แหละ ไม่มีร่องรอยของกลิ่นน้ำหอม เสมือนเป็นกลิ่นตัว

มษยาหัวเราะฮ่าฮ่า แล้วงอเข่า ใช้แรงถีบไปข้างล่างของธรรศ

“โอ้ย！”ธรรศไม่ทันป้องกันตัว โดนเธอถีบจนเหงื่อเย็นไหลกลางหน้าผากเลย เจ็บจนก้มตัวลง

อีผู้หญิงบ้านี้？ถีบโดนตรงไหนรู้ไหม！

“เสียงอะไร？”

เสียงที่สงสัยของผู้หญิงข้างนอก

ธรรศเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าตนยังอยู่ในห้องน้ำหญิง รีบเอามือหุบปากตนไว้ ไม่ให้ตนร้องเสียงที่เจ็บปวดออกมา

ธรรศเจ็บจนสงสัยชีวิตัวเองแล้ว ณ ตอนนี้เขาอยากจะบีบคอมษยาให้ตายตายไปเลย！

“ไอ่โรคจิต กินเต้าหู้ธรรมดายังไม่พอหรอ ห้ะ ยังอยากจะกินของฉันอีก？หื้ม”มษยาเริ่มเบลอๆมึน แต่ก็ยังสามารถรับรู้ได้ถึงการกระทำของคนตรงหน้า

อยากกินเต้าหู้เธอ？สงสัยมีชีวิตอยู่จนเบื่อแล้วสิ่

“มีเสียงอะไรหรือเปล่า？ฟังผิดป่ะ？”

“หรอ？งั้นไปกันเถอะ”

ธรรศปิดปากของมษยาไว้อย่างแน่น พบว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างนอกไปไกลแล้ว จึงจะปล่อยมือลง บีบคอของมษยา สองตาคมลึก ผสมความโมโหที่เข้มข้น “อีผู้หญิงบ้า คุณชายอย่างฉันอุส่าพามาอ้วก ไม่คิดว่าเธอยังจะกล้าทำแบบนี้กับฉัน？”

มษยาเมาจนไม่รู้เรื่อง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาพูดอะไรอยู่ แต่แค่อ้าปากแล้วหัวเราะ ถ้าเป็นตอนปกติ เกรงว่าคงจะบีบคอกลับตั้งนานแล้ว สภาพแกะน้อยนี้ กลับทำให้ธรรศที่แรกๆโมโหโกรธแค้นดับลงนิดหน่อย

ธรรศจ้องเธอด้วยความโหดร้าย“อย่าคิดว่าเธอเมาแล้วจะไม่สนฟ้าสนดินก็ได้！กล้าทำแบบนี้กับฉัน วันนี้เธอตายแน่！”

พูดอยู่ ก็นำมษยาอุ้มขึ้นไว้ที่ไหล่อย่างชิว หยิบมือถือออกมาโทรหนึ่งสาย เดินออกไปทางข้างนอก

“ฮาโหล？พี่ชาย ผมมีธุระกระทันหัน กลับก่อนนะ พวกพี่เล่นกันเลย ไม่ต้องสนใจผมละ......”

หลังจากที่วรินทรเดินออกมาจากห้องน้ำก็เดินไปมาทั่วบ้านธัมรุจินันท์อย่างไร้จุดหมาย ไม่ได้มาตั้งหลายปี ที่นี้ยังคงเหมือนกับเมื่อก่อน ไม่มีความเปลี่ยนแปลงเลย

วรินทรเดินไปถึงลาน เงยหน้ามองคฤหาสน์บ้านพูลสวัสดิ์ที่ไม่ได้เปิดไฟจากตรงนี้ มืดไปหมด เทียบกับความคึกคักของบ้านธัมรุจินันท์ ก็เงียบเหงามากเลยแหละ

ได้ข่าวว่าชยุตก็ได้การ์ดรับเชิญอยู่ แต่ว่ายังหาลูกสาวไม่เจอ ถ้าชยุตยังกล้ามาร่วมงานฉลอง งั้นก็ไม่ใช่คนจริงๆแล้วแหละ

วรินทรยิ้มอ่อนอย่างเยือกเย็น ดวงตาที่ส่องเข้าไปในบ้านส่องแสง แสงไฟที่หนาวเย็น ใบหน้าที่สวยงามก็ไม่มีสีหน้าอาการใดใด เหยียบบนพื้นดินที่นุ่มแล้วเดินไปข้างหน้า

เดินไปนานมาก วรินทรก็เดินมาถึงหน้าประตูใหญ่อย่างไม่รู้ตัว เธอคิดในใจ ดันประตูแล้วออก

ข้างๆก็คือบ้านพูลสวัสดิ์

วรินทรเมมปากที่เป็นสีชมพูซ้ำๆ ยกปลายกระโปรงขึ้นแล้วเดินไปอย่างช้าๆ ใกล้มาก เพราะฉะนั้นใช้เวลาในการเดินไปไม่นานก็ถึงที่หน้าประตูของบ้านพูลสวัสดิ์แล้ว

ประตูล็อคไว้ มองไม่เห็นแสงข้างในแม้แต่เสี่ยวเดียว

วรินทรพึ่งแสงไฟจากบ้านธัมรุจินันท์พบเห็นสวนดอกไม้แปลงนั้น ได้ดัดแปลงจนสวยงามเหมือนก่อนแล้ว แต่ก็เป็นแนวที่ณัฐพิชากับวาดฝันชอบ สวยงามดูแพง

ที่นี้เนี่ย จริงๆเป็นที่ที่เธอกับแม่มีความทรงจำมากที่สุด ทำไมตอนนี้ก็เปลี่ยนไปหมดเลย

วรินทรนำมือน้อยๆวางบนประตูเหล็กสีดำที่เย็นนั้น ลมหนาวก็พัดมา พัดกระโปรงของเธอขึ้น กระโปรงสีขาวที่เบิกบานในค่ำคืน กลับไม่ดูแปลก สะดุดตานิดหน่อย สง่างามเสมือนดอกไม้ที่ดึงดูดใจคน

จือ————