หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 124

ตอนที่ 124 คุณกล้าแตะต้องเธอหรอ？

ณัฐพิชาเดินไปข้างๆของชยุต มืออีกข้างรองมืออีกข้างที่เกือบโดนนวรินทรหักทิ้งไว้ สีหน้าที่เจ็บเบี้ยวบูดไปหมด “เฮียคะ เฮียต้องช่วยฉันนะ！”

“เห้อะ！”ชยุตเห็นวรินทรเจ็บอย่างนั้น ก็ไม่ได้มีความสงสารเลยแม้แต่นิด สีหน้าที่แย่แล้วก็สะบัดมือของณัฐพิชาทิ้ง เดินไปตรงหน้าวรินทร“แกอวดดีดีนัก แกดูว่านิสัยของแกแข็ง หรือว่าไม้เท้าในมือของฉันแข็ง”

วรินทรเมมปาก หน้าผากที่ใสสะอาดเหงื่อเย็นออกเพราะเจ็บเกิน มองชยุตที่อยู่ตรงหน้ายิ้มอ่อนที่มุมปาก “แน่จริงคุณก็ตีฉันให้ตายไปเลยสิ่”

“แก！”ดวงตาที่คมชัดของชยุตมีความเจ็บปวดและความวุ่นวายประกายผ่าน

“ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าไม้เท้าของคุณแข็งทนหรือว่าชีวิตของฉันทนกว่า”วรินทรทนความเจ็บที่ไหล่ ทำตัวตรง จ้องตาชยุต มีความไม่ยอมแพ้ออกมาจากส่วนลึกในกระดูก

เหมือนจริงๆ！

สายตาของชยุตไฟลุกกระพือ แววตาที่มองวรินทรจากความวุ่นวายก็กลายเป็นความเจ็บปวด วรินทรที่อยู่หน้าสายตาก็เหมือนจะกำลังซ้อนเงาของทมยันตีตอนสาวๆ ทำให้เขาทนไม่ได้ที่จะยกไม้เท้าขึ้น อีกครั้งที่ใช้แรงตีลงไป

ตีเธอให้ตายตีเธอให้ตาย！นี้เป็นความคิดเดียวที่อยู่ในหัวของชยุต

วรินทรปิดตาลง มากสุดก็โดนตีเข้าโรงบาลอีกครั้ง ถ้าเธอจากไปแบบนี้ ตายก็จะไม่ปล่อยเขาไปเด็ดขาด！

ความเจ็บปวดที่คิดไว้ในใจก็ไม่ได้เกิดขึ้น วรินทรเปิดตาดูสถานการณ์ เสียงที่ต่ำเย็นชาพุ่งเข้ามาในหูของเธอ ผสมความโมโหที่เข้มข้นและความเยือกเย็นที่น่ากลัว “คุณกล้าแตะต้องเธอหรอ?”

ดวงตาวรินทรหดลง มองดูทาวัตที่ทั้งตัวแพร่กระจายความแข็งแกร่งและดุที่ใช้ร่างกายปกป้องตนไว้ข้างหลัง มือขวาของเขาจับไม้เท้าของชยุตไว้อย่างแน่น รู้สึกอุ่นใจ

“คุณกล้าดียังไงมาแตะต้องเธอใครอนุญาต？”ทาวัตใช้แรงปล่อยไม้เท้าในมือออก ออกแรงหนักไปจนทำให้ชยุตถอยหลังไปไม่กี่ก้าวถึงจะยืนนิ่งมั่นคงได้

สีหน้าของชยุตแย่มาก เหมือนคิดไม่ถึงว่าทาวัตจะมาปรากฏตัวที่นี้กระทันหัน รู้สึกไม่พอใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้“ประธานทาวัตเข้าใจผิดแล้ว ผมแค่กำลังสั่งสอนลูกสาว”

“สั่งสอน?”ทาวัตมองเขาด้วยตาที่เย็นชา รู้จักวรินทรนานแค่ไหน เขาก็รู้นานเท่านั้น ชยุตไม่ชอบวรินทรลูกสาวคนนี้ แต่ว่าลงมือตีเธอแบบนี้ ทาวัตกลับไม่ค่อยเห็น

ตอนแรกคิดว่าชยุตก็แค่ลำเอียงวาดฝัน จึงไม่ค่อยสนใจและมองข้ามวรินทรไปเท่านั้น แต่ว่าตอนนี้ ไม่ใช่อย่างนั้นด้วยซ้ำ

เมื่อกี้ชยุต อยากจะตีวรินทรตายจริงๆแหละ

วาดฝันเป็นลูกสาวของเขาวรินทรไม่ใช่หรือไง？ความแตกต่างนี้ก็มากจริงๆ

ทาวัตรู้สึกเอ็นดูวรินทร มีพ่อแบบนี้ ในใจเธอไม่สบายแน่นอน

แต่ที่จริงแล้ววรินทรไม่ได้แคร์และสนใจอะไรด้วยซ้ำ เพราะชยุตไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับเธอ ไม่ได้เกี่ยวข้องกัน งั้นจะรู้สึกไม่สบายใจทำไมหล่ะ ？

“งั้นวิธีสั่งสอนลูกสาวของคุณก็มีหนึ่งเดียวในโลกสิ้นะ คนที่ไม่รู้ ก็คงคิดว่ารินรินไม่ใช่ลูกสาวของคุณแล้วแหละ”ทาวัตใช้สายตาที่ดูถูกรังเกียจกวาดผ่านณัฐพิชาที่อยู่ข้างหลังชยุต แล้วมองกลับมาที่ชยุต ดวงตาที่เยือกเย็น ทำให้คนไม่กล้าสบตา

วรินทร BOSSใหญ่ เดาถูกจริงๆ เธอไม่ใช่ลูกของเขาจริงๆ

ชยุตรู้สึกเกรงๆ เพราะตำแหน่งของทาวัตจึงไม่กล้าพูดอะไรมาก ได้แต่ฟังอย่างสงบ

แต่ว่าถึงจะเป็นแบบนี้ ทาวัตจะเมฆตาปล่อยเขาไปหรอ？

“ได้ข่าวว่าช่วงนี้บริษัทคุณกำลังแย่งโปรเจคหนึ่ง”ทาวัตหันตัว พูดอย่างประมาท

“ทาวัตคุณช้าหน่อยสิ่ ฉันเจ็บ”วรินทรนั่งอยู่บนรถ สีหน้าซีดจนไม่มีสีเลือดอยู่เลยแม้แต่นิด ความเร็วของเขาเร็วเกินไป ทำให้เกิดผลกระแทกและสั่น จึงทำให้วรินทรไม่ค่อยโอเคร

“ใครให้คุณไปบ้านพูลสวัสดิ์？รู้ท้งรู้ว่าเขาไม่ได้ต้อนรับคุณคุณจะไปทำไม？หาเรื่องหรอ？”น้ำเสียงของทาวัตแย่มาก จ้องผู้หญิงที่อยู่ข้างๆไปแวบหนึ่ง ความเร็วของรถก็ค่อยๆช้าลง

วรินทรขยับที่ด้วยความเสียใจ น้ำตาคลอ“ถ้ารู้ว่าต้องเจอพวกเขา ตีให้ตายฉันก็ไม่ไปหรอก”

เพราะฉะนั้นถึงได้บอกไง คนถ้าจะซวยขึ้นมานะ ดื่มน้ำเย็นยังเสียวฟันเลย

ครั้งนี้วรินทรคิดไม่ถึงจริงๆ ไม่คิดว่าชยุตจะร้ายกาจขนาดนี้ ไม้นั้นที่ตีลงมา จือจือ ก็ยังดีที่เธอไม่ได้ร้องออกมา ไม่งั้นขายหน้ามาก

แต่ว่าแขนของณัฐพิชาก็ดีไม่ถึงไหนหรอก ไม่ถึงเดือนสองเดือน อย่าคิดว่าจะขยับได้อิสระ

หนี้นี้ของชยุต ไม่ช้าก็เร็วเธอจะมาทวงคืนแน่นอน！

“……”ทาวัตไม่ได้พูดอะไร สีหน้ามืดแล้วกวาดผ่านไหล่ขวาของวรินทรที่ใช้มือจับไว้ ความโกรธในก้นบึ้งหัวใจก็เพิ่มขึ้นอีกชั้น

กลับถึงคฤหาสน์ เวลาก็เที่ยงคืนแล้ว สเลเตอร์ยังคงนอนหลับฝันอย่างฝันดี ถึงจะเป็นอย่างนั้น สายจากทาวัตหนึ่งสายก็ดึงเขาตื่นขึ้นมาจากฝัน

เสียงของทาวัตมีความรีบร้อนและต่ำ ทำให้สเลเตอร์ตกใจอย่างไม่กล้าล้าช้าแม้แต่ครึ่งนาที ผลักแฟนที่อยู่ในอ้อมกอดออก เปลี่ยนเสื้อผ้ารองเท้าหยิบกล่องปฐมพยาบาลแล้ววิ่งออกนอกประตู

เขาสงสัยจริงๆ ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป เขาจะติดนิสัยโดยอัตโนมัติ พอมีสายโทรเข้าจากทาวัตเขาก็จะรีบพุ่งออกไปข้างนอก

สเลเตอร์ก็อาศัยในคฤหาสน์ แต่ไม่ได้อาศัยในคฤหาสน์ที่ทาวัตอยู่ ทาวัตมีที่พักอาศัยให้เขาพิเศษ เช่นนี้ สเลเตอร์ก็ยังคงต้องนั่งรถของลาดตระเวนโดยใช้เวลาห้านาทีจึงจะถึงคฤหาสน์