หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 125

ตอนที่ 125 เวรกรรม

“คุณชายครับ ผมมาแล้ว”สเลเตอร์วิ่งขึ้นมาที่ชั้นสอง เห็นทาวัตยืนอยู่ที่หน้าประตูเหมือนกำลังรอเขา จึงเร่งความเร็วขึ้น

สงสารกระดูกแก่เขา

“รีบเข้าไป”สายตาทาวัตสว่าง จับไหล่ของสเตเตอร์แล้วหิ้วเข้าไปทางข้างใน หิ้วไปจนถึงตรงหน้าวรินทรที่ใช้มือจับไหล่นั่งอยู่บนโซฟา

“ไหล่ของเธอได้รับบาดเจ็บ และใบหน้า ลองดูให้เธอหน่อย”ทาวัตนำสเลเตอร์ปล่อยลง นำเส้นผมที่บังอยู่บนไหล่ปัดไปไว้ที่ด้านหลัง แล้วพูด

“ได้ครับได้ครับ”สเลเตอร์รีบนำแว่นที่มีขอบสีทองขึ้นมาสวมใส่ มองแก้มขวาของวรินทรซ้ำๆ ยังคงแดงและบวมเหมือนเดิม ริมฝีปากก็แตก แอบคิดในใจว่าสาวของคุณชายนี้ยุ่งยากจริงๆ สามวันสองวันก็มีปัญหา

“เอาน้ำแข็งมาให้เธอประคบหน้าไว้ก่อน ประคบเสร็จทายาพรุ่งนี้ก็หายดีแล้ว”สเลเตอร์พูดกับทาวัต หลังจากที่พูดอยู่ก็ยื่นมือไปจะเอาสายเสื้อที่อยู่บนไหล่วรินทรลง

“คุณทำอะไร？”ดวงตาทาวัตเย็นทันที ตบมือของสเลเตอร์ที่วางอยู่บนไหล่วรินทรทิ้ง มองเขาด้วยความเย็นชา

สเลเตอร์รีบเก็บมือของตนกลับ ในใจจะล่มสลายอยู่แล้ว“คุณชาย คุณไม่ให้ผมดู จะรักษาให้ยายังไง ผมมองทะลุไม่เป็นนะ”

ทาวัตออกเสียงเฮ้อเบาๆ ใช้ร่างกายบังสายตาของสเลเตอร์ไว้ ดึงสายเสื้อที่อยู่บนไหล่ของวรินทรลงนิดหน่อย แสดงแผ่นช้ำใหญ่ๆที่ทั้งม่วงทั้งช้ำในบนผิว แววตาหดแน่นลงทันที

ไม่คิดเลยว่าชยุตจะลงมือโหดขนาดนี้！

วรินทรรู้สึกเกรงแล้วจึงหันสายตาไปมองทางจุดอื่น โดนจ้องไว้แบบนี้ตลอด ถึงเธอจะไม่มีหน้าไม่มีหนังแต่ก็อายเป็น

ทาวัตหลีกที่ให้กับสเลเตอร์ แววตาที่มองวรินทรมีความเป็นห่วงอย่างเข้มข้น

บริษัทเอซิกิ อย่าคิดว่าจะอยู่ดีเป็นสุข

สเลเตอร์มองดูแผลที่อยู่บนไหล่ของวรินทร ยื่นมือไปกดรอบๆแผลที่บริเวณไหล่ของเธอ วรินทรที่เจ็บและไม่กล้าขยับหรือดิ้นไปมาตั้งแต่แรกโดนเขากดลงแบบนี้ทีหนึ่ง ยิ่งเจ็บเข้าไปใหญ่เลย กัดปากล่างกับหน้าที่ซีดอยู่ มือที่แนบไว้ข้างกายจับโซฟาไว้อย่างแน่น

สเลเตอร์มีความคิดเห็นแล้วพยักหน้า พูดกับทาวัต“คุณชาย ไหล่ของคุณหญิงค่อนข้างจะอาการหนัก ไม่ใช่แค่ทายาก็จะหายง่ายๆแล้วหล่ะ ผมแนะนำพาเธอไปเอกซเรย์ที่โรงพยาบาล ดูว่ากระดูกแตกร้าวหรือเปล่า”

กระดูกแตกร้าว ？！

ไอ่เวร！

วรินทรอยากจะนอนลงไปอย่างนี้จริงๆ แต่ว่าไม่กล้าขยับด้วยซ้ำ ได้แต่มองบนอย่างอึดอัด

“หนักขนาดนี้เลยหรอ？”เสียงของทาวัตต่ำมากๆ สีหน้าเคร่งเครียดทำให้คนหวาดกลัว

“ครับ ใช่ครับ”สเลเตอร์กลืนน้ำลาย ไม่กล้ามองเขาโดยตรง

ทาวัตไม่ได้พูดอะไรอีก แต่กลับเดินไปตรงหน้าวรินทร อุ้มเธอขึ้นอย่างอ่อนโยน ผ่านสเลเตอร์เดินไปทางข้างนอก

วรินทรคิดไม่ถึง ตนกับโรงพยาบาลก็เชี้ยแมร่งมีพรมลิขิตต่อกัน นี้เพิ่งออกมาไม่นาน จุดแดงที่แพ้ตามร่างกายก็ยังไม่หายดี ก็มาเกิดเรื่องแบบนี้อีก

พอแล้วจริงๆ！

วรินทรนั่งอยู่ที่เก้าอี้ที่เป็นแถวของโรงบาล รอทาวัตเอายาออกมาให้เธอ

แต่ที่โชคดีคือ กระดูกไม่เป็นไร ถึงแม้ว่าสภาพจะดูสยองไปหน่อย ขอแค่กระดูกไม่เป็นไรก็ดีแล้ว

วรินทรมองโคมไฟที่อยู่เหนือศีรษะ เบะปากด้วยความทรมานนิดหน่อย เริ่มนับแกะบนเพดาน

พอตอนที่นับได้ตัวที่ยี่สิบแปด ทาวัตเดินออกมาจากข้างใน ในมือไม่มีอะไรเลย

“ยาของฉันหล่ะ？ฉันไม่ต้องนอนโรงบาลหรอ？”วรินทรมองเขาอุ้มตนขึ้น งงมากหรือว่าแผลของเธอไม่ได้เป็นอะไรมากจึงไม่ต้องทายา？