หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 127

ตอนที่ 127 พี่ชาย ฉันกลับมาแล้ว！

เอาคัตเตอร์บัตออกมาจากถุงไม่กี่อัน ทาวัตนั่งอยู่บนเตียง ระยะค่อนข้างที่จะใกล้วรินทร ก็กำลังจะไปดึงเสื้อส่วนหัวไหล่ของเธอ

“เดี๋ยวก่อน ฉันเอง”วรินทรรีบจับเสื้อของตนไว้ทันที น้ำเสียงอ่อนหวาน มีความรู้สึกอายนิดหน่อย

เธอมองหน้าทาวัตท่าทางรอเธอถอดแต่ก็ไม่ได้มีแววตาที่ทะลึ่งหรือโรคจิตอะไร รู้สึกว่าตนเองคิดมากไปจริงๆแหละ ทาวัตคงไม่ใช่คนที่ชอบโฉยโอกาสคนอื่นหรอกมั้ง？

ที่จริงแล้วคุณวรินทร คุณเชื่อผิดไปแล้วแหละ

ทาวัตเป็นคนที่ชอบโฉยโอกาสคนอื่นมากๆ แต่แค่ไม่ได้แสดงออกมาให้เห็นเท่านั้นเอง

เจ้านายคนนี้ที่ดำทั้งไส้ รู้จักปล่อยเชือกยาวตกปลาใหญ่ ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา รอมีโอกาสปุ๊ป คุณอยากจะวิ่งยังวิ่งไม่ทันเลย ก็โดนกลืนกินเข้าไปก่อนแล้ว

วรินทรหันหน้าทรงไข่ไปอีกทาง ไม่ไปมองหน้าทาวัตที่เสมือนปีศาจแต่ก็หล่อ เหมือนหัวใจกำลังตีกลอง พูธงพูธง เต้นจนเธอตั้งตัวไม่ได้

ภูมิต้านทานของเธอสามารถต้านทานผู้ชายที่หล่อเสมือนเทวดาได้ แต่ว่ากับทาวัตเธอทำอะไรไม่ได้เลย

“ทาวัต”วรินทรพูดขึ้นมากระทันหัน หันหน้าไปมองทาวัต ดวงตาประกาย เหมือนกำลังจะพูดอะไรสักอย่าง

“อื้ม？”เขาตอบไปคำหนึ่ง ยักคิ้วมองเธอ เสียงต่ำมีเสน่ห์ ท่าทางดึงดูดคนจนทนไม่ไหว

แก้มของวรินทรแดงอมชมพู ปากจู๋ ใบหน้าท่าทางอ้อนวอน“คุณนั่งทับขาฉัน ชาเลย......”

มือที่ถือคัตเตอร์บัตก็กระตุกไปที คิ้วเต้นไปไม่กี่ที เขาไม่ควรคาดหวังว่าเธอจะพูดคำโรแมนติกให้เข้ากับบรรยากาศตั้งแต่แรก!

วรินทรกระพริบตา มองทาวัตที่สีหน้าเริ่มแย่ลงลุกขึ้นยืน เธอพูดอะไรผิดหรอ?

“เรื่องที่เกิดขึ้นกับบ้านพูลสวัสดิ์ เป็นฝีมือคุณใช่ไหม？”วรินทรจัดเสื้อที่ไหล่ดีดี ทุบขาที่ชาไปด้วยแล้วถามเขาไปด้วย

แววตาทาวัตประกายเบาๆ โยนคัตเตอร์บัตเข้าไปในถังขยะ“ไม่ใช่”

ห้ะ ไม่ใช่หรอ？

วรินทรขยับมุมปากไปมา นอกจากทาวัตเธอคิดไม่ออกจริงๆว่าใครเป็นคนทำ

แต่ว่าเป็นไปไม่ได้ที่ทาวัตจะโกหก งั้นคนที่ระเบิดบ้านพูลสวัสดิ์ทิ้งคือใคร?

หรือว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ?

บาดแผลของวรินทรรักษาไปหนึ่งอาทิตย์เต็มๆถึงจะมีผลที่ชัดเจนออกมาหน่อย ถึงแม้ว่ายังคงเจ็บอยู่ แต่ก็ยังดีกว่าช่วงก่อนที่ขยับแค่นิดเดียวก็เจ็บจนต้องกัดปากกัดฟัน ดีขึ้นเยอะเลย

โชคดีนะที่งานออกแบบออกมาเป็นรูปเป็นร่างแล้ว แค่เพิ่มเติมนิดหน่อย ก็สามารถทำสำเร็จได้แล้ว

ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่แผลของวรินทรอยู่ที่ไหล่ขวา มือขวาอยากจะจับดินสอ ก็ไม่ง่ายเลยนะ

พาทา

วรินทรนั่งอยู่บนเก้าอี้อาบแดดที่ระเบียง มองดินสอที่หล่นลงพื้นซ้ำๆนับครั้งไม่ถ้วน ไม่มีอารมณ์ไปเก็บมันขึ้นมาแล้ว

เหลือระยะเวลาที่สันติกำหนดไว้ให้แค่หนึ่งอาทิตย์ วรินทรรู้ดี ถึงจะให้เวลาสองอาทิตย์ เธอก็ไม่สามารถหายดีหมด

แต่ว่า เธอก็รู้สึกไม่อยากปล่อยโอกาสครั้งนี้ไป สำหรับชุดน้ำหอมนั้น เธอก็มีความมั่นใจมากนะ