หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 136

ตอนที่ 136 เจ้าชายขี่ม้าขาว

กวินยืนงงไปชั่วขณะหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้มีเสียงร้องเล็ดลอดออกมา ได้เเต่ยืนมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า

" ผีอ่ะ ！" ยังไม่ทันให้กวินได้ร้องบ้างเลย หญิงผู้นั้นก็รีบหันกลับไปวิ่งขึ้นบันไดไปอย่างเร็ว จนเกือบจะตกบันได

อะไรนะ ？เขาเนี่ยนะผี ?

กวินมองตามขึ้นไปตรงบันไดที่เธอวิ่งขึ้นไป แต่กลับไม่รู้ตัวเลยว่าบันไดลายฉลุเกี่ยวเข้ากับกระโปรงของตัวเอง ต่อให้ออกเเรงวิ่งจนหน้าดำหน้าแดง ก็ไม่ยอมขยับ

กวินยังไม่ทันได้อ้าปากร้อง " เฮ้ยยย ผี " แต่กลับกลายเป็นว่า " ผี " กลับร้องตะโกนใส่เขา เเล้วก็วิ่งเผ่นไปแบบนี้ก็ได้เหรอ ？？

กวินเอามือบลูบๆใบหน้าหล่อเหลาคมคายของตัวเอง ใช้เงาสะท้อนของตู้เย็นมาส่องทำเป็นกระจก หล่อขนาดนี้ จะเป็นผีไปได้ไงกัน ？ตาถั่วจริงๆ ！

คิดๆดู กวินหยิบเอานมเปรี้ยวเเล้วก็ค่อยๆเดินขึ้นบันไดไป เเล้วก็ได้เห็นหญิงคนนั้นพยายามดิ้นรนกระเสือกระสนตัวเองไปข้างหน้า ในขณะที่กระโปรงยังเกี่ยวอยู่กับบันไดไม้ลายฉลุนั้น เห็นได้ชัดว่ามันๆไปต่อไม่ได้ ก็ยังจะดันทุรังอยู่อย่างนั้น ฉากนี้มันช่างน่าขบขันซะจริงๆ

กวิน ซึ่งเข้าใจว่าตัวเองก็เป็นหนุ่มน้อยตัวกลมน่ารักจิตใจดี มีความกล้าหาญ เสมือนดั่งเจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วยเจ้าหญิง ！

ถึงเเม้ว่า คนที่จะไปช่วยนั้นกลับเป็นผีสาวจอมเพี้ยนก็เหอะ ……

กวินก้มตัวลงไปดึงกระโปรงของเธอออกจากไม้ลายฉลุที่เกี่ยวกระโปรงเธออยู่ หญิงคนนั้นไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เเต่ก็ยังคงไม่หยุด แล้วเธอก็ล้มลงไปข้างหน้าเสียงดังตุ๊บ

" เธอไม่ใช่ …… " ใบหน้ากลมๆน่ารักเปื้อนยิ้มของกวิน กำลังจะอ้าปากพูดกับหญิงสาวคนนั้น เเต่ยังไม่ทันได้พูดจบก็ถูกเธอขัดจังหวะไว้ซะก่อน

" อย่าเข้ามานะ ！ผี ผี ！" ผู้หญิงคนนั้นไม่รู้ตัวเลยว่าแผ่นแปะมาส์กหน้าของตัวเองหลุดออกไปตั้งเเต่เมื่อไหร่ เป็นทีนาร์นั่นเอง

ตอนที่ทีนาร์เห็นกวินมาโผล่อยู่ตรงหน้า ก็รู้สึกกลัวจะเเย่อยู่เเล้ว ยิ่งกวินยื่นหน้ามาใกล้ๆก็ยิ่งกลัวหนักกว่าเก่า ก่อนจะหวีดร้องด้วยความตกใจวิ่งกระโจนขึ้นบันได้ไป

รีบวิ่งจนแทบจะสะดุดล้ม

กวินเอามือลูบๆจมูกตัวเอง เริ่มรู้สึกไม่ปกติละ วิญญาณดวงน้อยๆของเขาถูกรังเเก เขาต้องการคนปลอบใจ ！

หลังจากสงบจิตสงบใจลงได้เเล้ว กวินวางนมเปรี้ยวลง ก่อนจะรีบวิ่งหน้าตื่นไปเปิดประตูห้องของทาวัต พาขาสั้นๆของตัวเองวิ่งเข้าไปในห้อง

" หม่ามี้ ！หม่ามี้ ！" เขาวิ่งไปตะโกนเรียกไป ราวกับคนกำลังตกใจวิ่งหนีมาอะไรยังไงยังงั้น

ถึงเเม้ว่าทาวัตกับวรินทรจะนอนบนเตียงเดียวกัน เเต่กลับนอนแยกกันคนละฝั่ง โดยตรงกลางมีผ้าห่มกั้นเอาไว้

ทาวัตกำลังจะลุกจากเตียงพอดี หันไปเห็นเงาเล็กๆตะคุ่มๆค่อยๆมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มของวรินทร เสียงคลานกระดึ้บๆๆค่อยเคลื่อนตัวจากปลายเตียงขึ้นมายังหัวเตียง ก่อนจะมุดเข้าไปอยู่ในวงเเขนของวรินทร

" หม่ามี้ หนูเห็นผีผู้หญิงด้วยอ่า ！" กวินเเทรกตัวเข้าไปซุกอยู่ในอ้อมเเขนของวรินทร กอดเธอแน่น กระพริบตาปริบๆท่าทางขวัญหนีดีฝ่อ มองไปที่วรินทรอย่างน่าสงสาร ร้องไห้แงๆแบบพูดไปร้องไห้ไป

" ผีผู้หญิง ？ผีที่ไหนกัน ？" พอวรินทรได้ยิน ก็ทำหน้ายู่ คิ้วยิ่งขมวดแน่น เห็นทาวัตที่อยู่ตรงหน้า กำลังมองมาที่ตัวเอง วรินทรก็พูดกับเขาว่า " ผีที่ไหนกันล่ะเนี่ย ？”

" หนูเห็นจริงๆนะ ผู้หญิงชุดสีขาวผมยาวๆ ！จะมาจับตัวหนู ！" กวินเขยิบตัวเข้าไปในอ้อมเเขนของวรินทร กอดเธอแน่นอนไม่ยอมปล่อย

ในมุมที่ทาวัตกับวรินทรมองไม่เห็น เด็กน้อยแอบยิ้มที่มุมปาก ดูท่าทางเจ้าเล่ห์เยี่ยงจิ้งจอกน้อยไม่มีผิด

" ผีที่ไหนกัน ？ตอนกลางคืนในคฤหาสน์ก็มีคนคอยลาดตระเวนอยู่เเล้ว ฉันเองก็อยู่ที่นี่มาตั้งห้าปีเเล้วนะ มันจะมีผีไปได้ยังไงกัน ？" ทาวัตขมวดคิ้ว เขานั่งลงก่อนเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์

" บอกว่ามีก็ต้องมีสิ ไม่รู้ล่ะ คืนนี้หนูจะนอนกับหม่ามี๊ ！" กวินมองวรินทรน้ำตาคลอเบ้า ทำให้วรินทรปฏิเสธสายตาเว้าวอนนั้นไม่ได้