หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 137

ตอนที่ 137 มุ่งมั่นไม่ย่อท้อ

ทาวัตกับกวินไม่ยอมปลุกวรินทร เเต่สองพ่อลูกพากันเดินลงไปกินอาหารเช้าข้างล่าง

" ป่ะป๊า หม่ามี๊ชอบขี้เกียจ ป่ะป๊าอย่าถือสาหม่ามี๊เลยนะ " กวินสะพายกระเป๋าเดินลงมาข้างล่างกับทาวัต ตอนที่เห็นวรินทรกำลังนอนหลับลึกอยู่อย่างงั้น ก็ทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่า ต่อให้เเผ่นดินไหวก็คงปลุกเธอไม่ตื่นล่ะมั๊ง

ที่กวินบอกว่าอย่าถือสา จริงๆเเล้วก็หมายถึงว่า ถ้าเกิดปลุกวรินทรเเล้วเธอไม่ตื่นก็ปล่อยให้เธอนอนหลับไปเรื่อยๆจนตื่นขึ้นมาเอง ไม่งั้นเธอก็คงไม่ตื่นง่ายๆเเน่

ถ้าเกิดวรินทรได้ยินเข้า ต้องหอมแก้มกวินหลายๆฟอดเป็นเเน่ พอมีลูกแล้วเธอจะยังต้องการอะไรอีกล่ะ ？

" หม่ามี๊ของลูก ไม่ต้องให้ใครไปปลุกหรอก " ทาวัตจูงมือน้อยๆของกวินเดินลงบันไดมาด้วยกัน ก่อนจะเดินไปที่ห้องอาหาร

" อ๋าาา ？หมายความว่ายังไงอ่า ？"

" เดี๋ยวพอหม่ามี๊เธอหิว เดี๋ยวก็ตื่นเองเเหละ " พอพูดถึงตรงนี้ มุมปากของทาวัตกระตุกเเล้วกระตุกอีก

อย่าถามว่าทำให้เขาถึงได้รู้ใจเธอได้ขนาดนั้น

ก็เป็นเพราะว่าสมัยที่วรินทรเด็กๆ เเล้วไปยึดเตียงนอนเขาในตอนนั้น เเน่นอนว่าไม่มีใครสามารถปลุกเธอให้ตื่นได้ เว้นเเต่ว่าเธอจะหิว

จำได้ว่า ครั้งหนึ่งที่เธอตื่นขึ้นมาเเล้วก็ทำท่าน่าสงสารมองหน้าเขาเหมือนคนจะร้องไห้เเต่ก็ร้องไม่ออก มือก็ลูบไปที่ท้องร้องหิวๆๆ

ในตอนนั้นทาวัตเกือบจะได้โยนเธอออกไปข้างนอก ด้วยความโมโหเลยรีบไล่ให้เธอกลับบ้านไป

วันรุ่งขึ้น ในห้องเขาจะมีพวกหุ่นโมเดลต่างๆที่หามาจากทั่วทุกมุมโลก ก็โดนวรินทรเอาไปโยนทิ้งในสระว่ายน้ำทั้งหมดนั่น

เเล้วโมเดลพวกนั้นก็มีเเต่หนักๆ พอโยนลงไปก็ไม่รู้ว่าจมอยู่ใต้น้ำไปนานแค่ไหน พอเอาขึ้นจากน้ำมาได้ก็ปรากฏว่าหมดสภาพไปเรียบร้อย

ทาวัตเป็นคนที่ชอบความเพอร์เฟกต์เป็นที่สุด เเน่นอนว่าเขาไม่มีทางจะเก็บโมเดลพังๆพวกนั้นไว้เเน่ เเต่ว่าโมเดลพวกนั้นเป็นของสะสมหายาก ทั้งโลกมีอยู่แค่ไม่กี่ชิ้น

เขาก็เลยจับตัววรินทรเอาไว้ เเล้วก็ตีก้นเธอไปแรงๆ สุดท้าย …… กลายเป็นเขาที่ถูกตี

ถูกใครตี ？ก็ต้องเป็นวรินทรตัวเเสบไร้เหตุผลแน่นอน ในตอนนั้นบ้านธัมรุจินันท์ไม่มีใครอยู่ ยัยตัวเเสบรู้ตัวดีว่าร้องไห้ไปก็ไม่มีประโยชน์ ก็เลยลงมือด้วยตัวเองซะเลย

พอมานึกขึ้นได้ในตอนนี้ ทาวัตยังจำความรู้สึกเจ็บแปลบที่ตัวเองโดนกรงเล็บยัยตัวเเสบข่วนเอาที่หน้าได้อยู่เลย

หลังจากนั้นมา ทุกๆครั้งที่วรินทรตื่นขึ้นมาบนเตียงของเขา เมื่อลืมตาก็จะได้เห็นเค้กเกาลัดวางอยู่ข้างเตียงเสมอ ก็เลยไม่ค่อยได้ร้องงอเเงเพราะหิวเเล้ว

คุณชายทาวัตเลยรู้สึกว่าโล่งหูไปเยอะ จนไปๆมาๆกลายเป็นว่าติดเป็นนิสัยไปโดยไม่รู้ตัว

พอเวลานานๆไป มาคิดๆดูเเล้ว ความรู้สึกมันช่างแตกต่างอย่างสิ้นเชิง

ถ้าถามว่า เขายังชอบวรินทรอยู่รึเปล่า คำตอบก็คือไม่

เพราะว่าเขาเลิกชอบเธอไปนานเเล้ว

เพราะว่าเขายังคงหลงรักปักใจอยู่กับยัยบ๊องตัวเเสบที่ชื่อว่าวรินทรคนนั้น เธอไม่รู้ก็ไม่เป็นไร หากแต่ว่าวันหนึ่ง เธอจะต้องยอมรับในตัวเขา เเละยอมรับความรักจากเขาให้ได้

หลังจากมีกวินเข้ามาในชีวิต ทาวัตเองก็ไม่ได้มีนิสัยเหมือนเเต่ก่อน เเค่ขอให้เธอมีความสุขก็พอใจเเล้ว เขาเลิกพยายามหาวิธีให้เธอมารักเขา

คิดๆดูเเล้ว ตอนนี้เขาไม่ใช่เขาคนเดิมอีกแล้ว

เมื่อรักเเล้ว ชีวิตนี้ก็คงมีรักได้เเค่ครั้งเดียว หัวใจของเขามอบให้กับวรินทรไปแล้ว ไม่เหลือให้ใครอื่นได้อีกแล้ว