หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 145

ตอนที่ 145 วรินทรคือแม่ของเขา

กวินเห็นวรินทรครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก สายตาเบิกกว้างอย่างฉับพลัน หลบทีนาร์ที่ต้องการจะอุ้มขึ้นและวิ่งไปหาวรินทร

สายตาของทีนาร์มองไปทางกริยาท่าทางของกวิน เมื่อได้เห็นกวินโผเข้าหาวรินทรซ้ำยังได้ยินเขาเรียกว่า“หม่ามี๊”อย่างเสียงใสทีนาร์รู้สึกว่าทั้งร่างของตัวเองนั้นเหมือนจะแข็งทื่อ

เหมือนว่าถูกคนฝังเข็มไว้ยังไงยังงั้น ขยับเขยื้อนไม่ได้

“หม่ามี๊กลับมาเสียดึกเลยอุ้มน้องไปพลอดรักกับแดดดี้หรอครับ” กวินมีสีหน้าที่น่ารัก มองวรินทรอย่างขึงขัง

เขาต้องบอกหม่ามี๊ว่าผู้ชายที่อยู่ข้างนอกนั้นไม่น่าไว้วางใจ มีเพียงแค่เขาและแดดดี้เท่านั้นที่น่าเชื่อถือ ถึงแม้ว่าจะเอาตัวเขาเองไปขายก็จะไม่ให้ผู้ชายพวกนั้นเอาวรินทรมาขาย

“คิดอะไรเนี่ยลูก”วรินทรยื่นมืออกมาดีดที่หัวของเขา เช็ดถูใบหน้าของเขาด้วยความรู้สึกจนใจอย่างเบาๆ ทำให้เธอรู้สึกถึงความสบายใจ

เธอบอกเขาได้ว่าเพื่อเธอออกไปจากที่นี่ ไม่สามารถเอาเขาไปได้

เกรงว่าถ้าพูดออกมาน้ำตาของเขาจะไหลออกมา ถึงแม้ว่ากวินจะร้องไห้น้อยมากแต่ว่าทุกครั้งที่วรินทรพูดว่าจะห่างจากเขาสักพักประเภทคำพวกนี้ น้ำตาขของเขานั้นก็ไหลออกมาเป็นสาย

อีกทั้งซ้ำยังใบหน้านุ่มนิ่มของเขา มองเธออย่างน่าสงสารถ้าใจคุณไม่อ่อนก็คงเปลี่ยนเป็นสายน้ำกันเลยทีเดียวล่ะ

ในโลกใบนี้มีแค่ลูกและอาหารที่แสนอร่อยเท่านั้นที่ไม่ทำให้ผิดหวัง

นี่คือคำคมของวรินทร

“หม่ามี๊ยังรอลูกพาหม่ามี๊หนีไปยังไงล่ะ”

ฟังมาถึงตรงนี้ทาวัตนิ้วมือค่อยๆงอลง ชำเลืองมองวรินทรไม่รู้ว่าเมื่อกี้ใครกันที่ปฎิเสธกันอย่างแข็งขันให้กลับมาที่นี้ หลอกลูกอย่างนี้ดูเหมือนว่าความคิดที่อยากไปที่นี่ยังไม่หมดไป

ทำให้ทาวัตคิดไม่ตกว่าทำไมวรินทรอยากจะไปจากที่นี่

ที่นี่มีเสื้อผ้าอาภรณ์อาหารการกินพร้อมทุกอย่าง ผู้คนจำนวนมากต่างก็อิจฉา

ทาวัตทอดสายตาต่ำลงมาหยุดที่ลูก ปากที่สีแดงเหมือนกุหลาบนั้นเม้มอยู่มองไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“ลูกรู้แล้วครับหม่ามี๊” กวินลูบใบหน้าของวรินทร ในใจคิดว่าเมื่อไหร่จะให้หม่ามี๊ยอมแดดดี๊และจะพาหม่ามี๊หนีออกไปอย่างไรดี

คำว่า “หม่ามี๊” ทำให้ทีนาร์นั้นตื่น เธอจ้องอย่างโกรธๆปากนั้นอ้านิดหนึ่ง เวลาผ่านไปสักพักถึงจะรวบรวมคำพูดตัวเองได้และพูดว่า “แม่ของเด็กนี้คือวรินทร?!”