หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 146

ตอนที่ 146 แถลงข่าว

แต่ว่ายังคงไม่สามารถหยุดความความคิดให้วรินทรอยากไปจากที่นี่ลงได้

กวินจดจำได้ รอให้กลับไปดูอาคนนี้ว่าตกลงเคยทำอะไรไว้บ้าง ไม่งั้นหม่ามี๊คงไม่ขัดแย้งกันอย่างนี้

“ยังมีเรื่องแฟชั่นน้ำหอม ภาพร่างของคุณให้คนของบริษัทสันติไปแล้วอีกไม่กี่วันก็คงมีแบบทดลองมาแล้ว”ทาวัตเห็นเธอไม่พูดเลยพูดออกมา

วรินทรมองสายตาของเขาที่หอบไปด้วยความหวัง “งานแถลงสิ้นค้าตัวใหม่ที่ออกมาวันนั้นฉันไปได้ไหม”

“ได้แน่นอนสิ แต่ว่าขาของเธอต้องใช้เวลาอย่างน้อยห้าวันถึงจะเดินได้ แต่ว่างานแถลงมีขึ้นในวันมะรืน”คำพูดของทาวัตทำให้วรินทรรู้สึกใจเสียอย่างไม่ต้องสงสัย

เธอมีความมั่นใจต่อแฟชั่นน้ำหอมในครั้งนี้มาก

ขาที่ได้รับบาดเจ็บนี้มาไม่รู้เวลาเลยจริงๆ

ทาวัตเห็นความหดหู่ของเธอเลยพูดว่า “’งานแถลงสามารถเลื่อนออกไปได้แต่ว่าสองสามวันนี้เธอห้ามออกไปไหหน ต้องดูแลรักษาแผล ไม่อย่างนั้นแล้ว.....”

คำพูดต่อท้ายวรินทรรู้ว่าคืออะไร ดวงตาแวววับช่างน่าหลงใหลเสียจริง

“ฉันรู้แล้ว ฉันจะรักษาแผลให้ดีแล้วค่อยไป”

สายตาของเธอนั้นแวววับสะท้อนกลับมายังสายตาของทาวัตและเปล่งแสงระยิบระยับอยู่ในสายตาของเขา

“ผมอยากไปด้วยครับ” กวินหันตัวกระโดดเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดทาวัต

“ไม่ได้”

“ไม่ได้”

ทาวัตกับวรินทรเกือบจะพูดขึ้นมาพร้อมกัน ขนาดคำพูดยังเหมือนกันเลย

พูดจบทั้งสองคนก็มองหน้ากันด้วยสายตาที่เคร่งครึ้ม

คำว่าไม่ได้ของทาวัตนั้นเป็นเพราะว่าตอนนี้กวินจะเผยตัวต่อสายตาผู้คนเกรงว่าจะมีอันตราย

เขากลัวว่าถ้าเกิดขึ้นจริงๆมาเสียใจก็สายเกินไปแล้ว

ความคิดของวรินทรก็พอๆกับของทาวัต แต่ว่ายังมีสาเหตุหนึ่งคือก่อนที่เธอและทาวัตยังไม่มีอะไรนั้นจึงไม่อยากให้กวินนั้นรู้สึกน้อยใจ

……

เวลาผ่านไปเร็วมากเพียงพริบตาก็มาถึงวันที่แถลงสินค้าตัวใหม่

อาการบาดเจ็บของวรินทรอยู่ในดูแลของทาวัตแล้วก็ค่อยๆเปลี่ยนทิศทางดีขึ้นบวกกับตัวของวรินทรเองก็เข้มแข็งอยู่แล้วถึงแม้ว่าจะได้รับบาดเจ็บที่หนักหนาเพียงไรก็ฟื้นคืนโดยเร็ว

สเลเตอร์เคยกำชับเธอว่าไม่ให้ออกกำลังหนักเกินไป

แต่ว่าวันนี้กลับเป็นวันที่วรินทรไปงานแถลงคนเดียว

ถ้าไม่ใช่เพราะวรินทรได้ยินจากปากได้ฟังจากหูว่าเขามีงานเลี้ยงเพราะหมู่นี้เขามักจะอยู่ในบ้านสวนท่าทางสบายๆเป็นเพื่อนเธอและกวิน จนเกือบลืมไปว่าผู้ชายคนนี้ยังดูแลงานในCRอยู่ ก็ยุ่งเหมือนกัน

ทีนาร์เห็นสายตาของเธอหยุดอยู่ที่ถุงที่เธอหิ้ว มุมปากก็ยกขึ้นหลังตรง คิดว่าวรินทรกำลังอิจฉาตัวเธออยู่เพราะเธอเป็นคนแรกที่ได้มันมาจากงานแถลง

เธอคิดไม่ถึงว่าแค่ออกไปเดินเล่นรอบๆผู้จัดการฝ่ายขายของน้ำหอมนั้นจะจำเธอได้ว่าเป็นน้องสาวของทาวัตก็เลยให้เธอหนึ่งกล่อง ต้องบอกว่าน้ำหอมของบริษัทนี้ไม่มีผู้หญิงคนไหนแพ้

นอกจากวรินทร

เธอเดินเข้ามาที่ห้องนั่งพักระหว่างทางที่เดินนั้นมีคนจำนวนไม่น้อยเลยที่เพ่งมองกล่องที่เธอถือ ชั่วขณะนั้นทำให้ความเธอเกิดความผยองขึ้นมาในใจ

ตอนนี้วรินทรก็เพ่งมองของในมือของเธอ ดังนั้นเธอจึงคิดว่าวรินทรต้องอิจฉาเธอ

“เห็นแล้วหรือยัง นี่คือสินค้าของงานแถลงในครั้งนี้ ฉันเป็นคนแรกที่ได้มันมานะ”ทีนาร์ยื่นกล่องที่อยู่ในมือวางไว้ตรงหน้าของวรินทรและนั่งข้างๆเธอด้วยสีหน้าที่ภาคภูมิใจ

วรินทรยกมุมปากขึ้นยิ้มอย่างเย็นชา สายตาหยุดมองที่กล่องนั้นแล้วหันไปมองทางอื่น ถ้าพูดว่าคนแรกที่ครอบครองน้ำหอมพวกนี้ก็คือเธอที่ได้ไปตอนที่น้ำหอมชุดนี้เพิ่งค้นคว้าวิจัยนั้นประภาพได้ให้ไว้ แต่หลังจากนั้นน้ำหอมทั้งหมดนั้นก็เป็นแค่ของเลียนแบบเท่านั้นเอง

แต่ว่าวรินทรกลับไม่สนใจที่จะต่อปากต่อคำกับเธอว่าใครคือคนแรก สายตาทอดต่ำลงฟังทีนาร์บอกถึงข้อเด่นของน้ำหอมชุดนี้ เธอรู้สึกเหนื่อยใจ

ถ้าทีนาร์รู้ว่าเธอนั้นแพ้น้ำหอม ไม่รู้ว่ายังจะพูดได้เลิศเลออย่างนี้หรือเปล่า

ผ่านไปสักพัก ประตูก็ถูกเปิดออกอีก ครั้งนี่คนที่มาคือประภาพ

ทีนาร์พูดมาตั้งนานวรินทรก็ไม่มีปฎิกกริยาอะไร เลยรู้สึกร้อนรนหยิบน้ำหอมในนั้นมาหนึ่งขวดกำลังจะฉีดไปที่ตัวของวรินทร

“ฉีดไม่ได้นะ” ประภาพเห็นการกระทำของทีนาร์เลยรีบออกปากห้าม น้ำเสียงที่อ่อนโยนนั้นและรีบร้อนนั้นดังขึ้น ทำให้ทีนาร์หยุดชงักไปทันที