หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 151

ตอนที่ 151 รหัสผ่าน

เขากวาดสายตาไปทั่วห้อง จากนั้นสายตาก็หยุดยังที่ที่วรินทรกำลังนอน สายตาจดจ้อง แขนเธอกำลังทับโทรศัพท์มือถือสีขาวเครื่องหนึ่งอยู่

วรินทรดูเหมือนว่าจะหมดความอดทนกับเสียงริงโทนแล้ว ยื่นมือไปคว้าสองสามทีจนถึงตำแหน่งของโทรศัพท์มือถือ มือเล็กหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วก็วางทิ้งอย่างไม่สนใจใยดี

ทาวัตมุมปากยกขึ้น แขนยกขึ้นรับโทรศัพท์มือถือที่เธอเพิ่งโยนทิ้งได้พอดิบพอดี มองดูหน้าจอ เสียงริงโทนได้หยุดลงแล้ว ผ่านไปเพียงไม่กี่วินาทีก็ดังขึ้นมาอีกหน

ซึ่งเป็นเสียงคนโทรเข้ามา หน้าจอโชว์ชื่อว่าประภาพ

เขาจะโทรมาทำไม?

ทาวัตขมวดคิ้วเล็กน้อย นิ้วเรียวยาวกดที่โทรศัพท์มือถือสองสามทีแล้วแนบไว้ข้างหู เอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่ใส่ใจอย่างเคย “ฮัลโหล?”

ทางฝั่งประภาพที่กำลังกังวลกับสถานการณ์ของวรินทรคาดไม่ถึงว่าจะได้ยินเสียงทาวัตจากโทรศัพท์มือถือของวรินทร อึ้งไปสักพักแล้วตอบ “วรินทรกับคุณอยู่ด้วยกันหรอ?”

“วรินทร?” สายตาเย็นชาของทาวัต หมุนตัวกลับไปมองวรินทรที่กำลังนอนหลับปุ๋ย ใบหน้าอันแสนสวยงามบริสุทธิ์คล้ายเด็กที่ไร้ความกังวล บริสุทธิ์ผุดผ่อง ทำให้ทาวัตเหม่อลอยชั่วขณะ

ดูเหมือนว่าจะหวนนึกถึงเมื่อก่อน เหมือนกับว่า ทุกอย่างไม่เคยแปรเปลี่ยน

แววตาทาวัตค่อยๆอ่อนลง แต่ฝีปากยังคงเย็นชา “ตอนนี้เธอกำลังหลับสนิท คุณไม่ต้องเป็นห่วงเธอหรอก”

อยู่กับเขาจริงๆด้วย

ประภาพกำโทรศัพท์มือถือจนแน่น ใบหน้าสุภาพมีความเย็นชา “ถ้าอย่างนั้น ไม่รบกวนพวกคุณแล้ว รบกวนประธานทาวัตดูแลเธอด้วยครับ ”

“แน่นอนครับ” ทาวัตไม่ให้โอกาสเขาได้พูดอะไรอีกก็กดวางสายทันที

ประภาพถอนหายใจเบาๆหนึ่งทีแล้วเดินไปห้องแถลงข่าว

ที่จริงแล้ว ห้องแถลงข่าวนี้ก็คือห้องแถลงข่าวเสื้อผ้าของวรินทร เขาจัดเตรียมให้อย่างพิถีพิถัน เดิมทีคืนนี้จะวางแผนใช้โอกาสนี้ในการแสดงความมีน้ำใจต่อเธอ ให้เธอได้พิจารณาตนเอง

โชคดีที่ความหมายแฝงเบื้องหลังยังไม่ถูกเปิดเผย เขาอาจจะยังมีโอกาสอันน้อยนิด

หลังจากทาวัตวางสาย โทรศัพท์มือถือแสดงหน้าจอล็อคสกรีน ต้องใส่รหัสผ่านถึงจะเข้าได้ เขาจ้องมองวรินทรแล้วนั่งบนโซฟา เริ่มจดจ้องไปที่หน้าจอล็อคสกรีนโทรศัพท์มือถือ

ลองปลดล็อคสองสามที ลองวันเกิดวรินทรและวันเกิดเขา วันเกิดกวินเขาก็ลองแล้วแต่ก็ยังไม่สำเร็จ

ดวงตาทาวัตมองหน้าจอโทรศัพท์มือถืออย่างจดจ่อ ใส่เลขตามอำเภอใจก็ยังปลดล็อคไม่ได้

มันไม่ได้ทำให้เขายอมแพ้แต่อย่างใด กลับยิ่งท้าทายมากขึ้น

นิ้วของเขาเลื่อนแล้วกดเข้าไปที่วิดีโอหนึ่งซึ่งวรินทรเป็นคนอัดไว้ตอนที่กวินเพิ่งเริ่มหัดเดิน มองดูกวินที่กำลังคลานบนพื้นในคลิปแล้วเดินไปข้างหน้าอย่างโซเซจะล้ม ในใจทาวัตรู้สึกอยากจะพาลูกเดินเพราะกลัวลูกล้ม

นึกไม่ถึงว่าพอคิดแบบนี้แล้ว กวินในวิดีโอก็ล้มจริงๆ โชคดีที่ล้มบนเตียงที่นุ่ม ไม่ได้รับบาดเจ็บ

จากนั้นก็ได้ยินเสียงของวรินทรออกมาจากวิดีโอซึ่งทาวัตไม่เคยได้ยินเสียงที่อ่อนโยนนุ่มนวลให้กำลังใจแบบนี้มาก่อน ราวกับสายลมเย็นอ่อนๆ พลิ้วไหวราวกับใยไหม อาจจะทำให้คนรู้สึกมีกำลังใจ “ลูกรัก ลุกขึ้นมา ลองอีกครั้งนะจ๊ะ……ลูกรักเก่งที่สุด!”

พัฒนาการกวินดีมาก ล้มไม่กี่ครั้งก็ลุกขึ้นมา ขยับมือเล็กขาป้อมเดินมาหาวรินทร ใบหน้าเล็กก็เผยความดีใจอันแสนบริสุทธิ์ออกมา

จากนั้นก็ได้ยินลูกเปิดปากพูด เสียงอ้อแอ้ไม่ชัดเจน “หมะม้า......ปะป๊า......”

ทาวัตอึ้ง หัวใจคล้ายถูกอะไรทุบอย่างแรง ย้อนวิดีโอดูไปที่เมื่อครู่แล้วฟังอีกครั้ง

เขาฟังไม่ผิด กวินเรียกแม่แล้วก็เรียกตน

ลูกรักของเขา ไม่คิดว่ายังจำพ่อคนนี้ได้

ขอบตาเขาค่อยๆร้อนผ่าว โทรศัพท์มือถือในมือเกือบร่วงลงพื้นเพราะความตกใจปนยินดี

ตอนนี้เขาดีใจมาก ดีใจที่เย็นนี้เขาปลดล็อคโทรศัพท์ของวรินทรได้ ได้เห็นรหัสผ่านในอัลบั้มรูป แม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ร่วมเหตุการณ์ห้าปีที่ผ่านมา แต่ว่าหัวใจที่เดิมทีด้านชาของทาวัต ตอนนี้กลับพองโต พองโตไปด้วยความพอใจ