หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 152

ตอนที่ 152 ความรู้สึกปลอดภัย

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าอะไรก็ตามก็ไม่สำคัญเท่าภรรยาและลูกของเขาแล้ว

แม้ว่าตอนนี้กวินกับเขาจะไม่สนิทชิดเชื้อกัน ทาวัตรู้ว่าเป็นเพราะกาลเวลา หากเขามีเวลามากพอก็อาจจะทำให้กวินยอมรับเขาในฐานะพ่อคนหนึ่งได้ ห้าปีที่เขาไม่ได้มีส่วนร่วม เขาจะชดเชยให้เขาทั้งหมด

เขายกโทรศัพท์มือถือตัวเองขึ้นมา นำรูปภาพในอัลบั้มรูปในโทรศัพท์มือถือของวรินทรส่งบลูทูธเข้าเครื่องโทรศัพท์มือถือตนเอง บันทึกไว้ในเครื่องตนอย่างดี คิดพิจารณาสักครู่หนึ่งจึงเพิ่มรหัสผ่านล็อคขึ้นมา

คิดไปคิดมาก็ใช้วันเกิดของวรินทรกับกวินเป็นรหัสผ่าน ทำเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงถอนหายใจ

ทาวัตวางโทรศัพท์มือถือลง เดินไปที่ข้างเตียง จ้องมองใบหน้านิทราของเธอครู่ใหญ่ แล้วค่อยนอนลงบนเตียง ถ่างตาโดยไม่ได้หลับไป

คืนสงบคืนหนึ่ง

งานแถลงข่าวได้เสร็จสิ้นแล้ว ทุกคนล้วนได้รับน้ำหอมหนึ่งชุด และเผยรอยยิ้มกว้างตอนออกไปด้วยท่าทางพึงพอใจ

ปกติแล้วทีนาร์ไม่เคยคิดจะรอกลับบ้านพร้อมกับวรินทร แต่วรินทรทิ้งเธอไว้ ทำให้ความรู้สึกในใจเธอยิ่งชัดเจนขึ้น

งานแถลงข่าวยังไม่ทันจบ เธอก็เดินออกไปอย่างทรนงตน

ประภาพนั่งอยู่ริมทะเลสาบไร้ชื่อแห่งหนึ่ง จ้องมองแสงสีของค่ำคืนอันกว้างใหญ่ พนักงานกำลังทำความสะอาดสถานที่ด้านหลังดูขัดแย้งกับความสบายอารมณ์ของเขา

แสงสีของค่ำคืนหนาแน่น ลมพัดปลิวไปมา แต่กลับไม่รู้สึกถึงความหนาวเย็น

“เธอเดินมาครึ่งทางแล้ว เจ็บใจเปล่าๆ ผิดหวังหรือไง?”เสียงหนึ่งพลันดังขึ้นมาจากด้านหลัง ยืนอยู่ด้านหลังพูดขึ้น

“เธอชอบคนคนนั้นล่ะสิ แม้ว่านายจะจัดการอย่างดี เธอก็ไม่ใส่ใจ”น้ำเสียงนั้นเย็นชานั้นทำให้ร่างกายของประภาพสั่นเทิ้มโดยที่ไม่ได้รู้สึกถึงลมเย็นแทรกมา

“แล้วยังไงล่ะ?” เขาเบนสายตาขึ้นไม่รู้จะจดจ้องไปที่ไหน

สีหน้าของประภาพเย็นชา แต่น้ำเสียงยังคงนุ่มนวล “ผมชอบเธอ ทำให้เธอได้ทุกอย่างมันก็เรื่องของผม ไม่เกี่ยวกับเธอ”

“งั้นหรอ”น้ำเสียงนั้นเอ่ยอย่างไม่เชื่อหู แล้วกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “งั้นก็ตามใจนาย ถึงอย่างไรฉันก็รู้ นายเอาเปรียบเธอซึ่งเธอยอมรับไม่ได้ตลอดไปหรอก”

เธอคงไม่ได้แสดงสีหน้าตกใจอะไรออกไปหรอกมั้ง?

วรินทรจำปริมาณแอลกอฮอล์ที่ตนดื่มได้แม่น แต่ยังเคลือบแคลงกับตัวเองหลังเมาว่ามีอาการยังไง

ไม่แน่ใจว่าไปทำร้ายร่างกายใครเขาหรือเปล่า

วรินทรหัวเราะในใจ เธอดูเป็นคนแบบนั้นไหมนะ?

ระหว่างที่เธอกำลังจินตนาการไปเลยเถิด ทาวัตก็เปิดประตูเข้ามา ทั้งร่างสวมเสื้อเชิ้ตสีดำและกางเกงสีดำ มือข้างหนึ่งล้วงในกระเป๋า มืออีกข้างถือจานหนึ่งใบ ก้าวเท้าเข้ามาอย่างสง่างาม

เขามองเท้าเปลือยเปล่าของวรินทรที่ยืนอยู่บนพื้น ขมวดคิ้วจนเกิดรอย ตำหนิด้วยเสียงเย็นชา “ไม่สวมเท้าเปล่าไปยืนตรงนั้นทำอะไร? ยังไม่กลับขึ้นเตียงอีก?”

วรินทรก้มมองเท้าตน เขาไม่พูดอะไรเสียยังดีกว่า พูดแบบนี้รู้สึกเย็นชาเสียจริง เธอจึงเดินไปที่ข้างโซฟาแล้วนั่งลง

นี่สิถึงเป็นที่ปลอดภัย ถ้าเธอวิ่ง บอสทาวัตคงไม่พอใจแล้วเอาเธอไปทิ้งจะทำยังไง? ให้เธอจ่ายเงินรับผิดชอบจะทำยังไง?