หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 153

ตอนที่ 153 คุณทำอะไรฉัน

ที่จริงแล้วเธอยังคิดมากจริงๆ แม้ว่าเมื่อคืนทาวัตดูน่าสนใจอย่างมาก แต่ปริมาณแอลกอฮอล์ไม่ค่อยโอเค ยังไม่ทันได้เริ่มก็หลับเป็นตายแล้ว ไม่ว่าทาวัตจะตะโกนเท่าไหร่เธอก็ไม่ตื่น

ทาวัตวางจานในมือลงตรงหน้าเธอ ฉวยโอกาสนั่งข้างเธอ ใบหน้าด้านข้างหล่อจนต้องเหลียวมอง กรอบหน้าที่ดูดี เกือบทำให้วรินทรเหม่อลอย

บนจานคืออาหารเช้าที่ทิวลิปวิลเลจจัดเตรียมให้ นึกถึงวรินทรที่ดื่มเบียร์เมื่อคืนเลยให้คนเตรียมชาแก้แฮงค์ให้เธอ

“ดื่มนี่ก่อนสิ ช่วยแก้แฮงค์”ทาวัตยกชาแก้แฮงค์ให้เธอ ดวงตาดำเข้ม สีหน้าเมินเฉย คล้ายท่าทางที่เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

วรินทรใจสั่นระริก ชาแก้แฮงค์ที่ถืออยู่เกือบทำตกแตก ดีที่จับแน่นแล้ว

แต่ว่าตอนนี้เธออ่านใจเขาไม่ออก แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาคิดอะไรอยู่?

ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ เธอยิ่งไม่รู้ว่าเมื่อคืนเธอได้ทำอะไรน่าเกลียดออกไปหรือเปล่า?

อย่าบอกนะว่าเพราะว่าสิ่งที่เธอทำอะไรไปเมื่อคืน ทาวัตอยากจะให้กินอะไรเสร็จก่อนแล้วค่อยเอาเธอไปทิ้งข้างถนน?

วรินทรตัวสั่นเทิ้ม มองทาวัตพลางกลืนน้ำลาย ดื่มชาแก้แฮงค์ขณะที่เขากำลังจ้องมองอยู่ กลับเห็นเขาส่งชามจีนหนึ่งใบมา ในนั้นมีโจ๊กไก่ร้อนๆ

ทานโจ๊กเสร็จแล้ว วรินทรไม่ได้มองว่าทาวัตจะทำอย่างไรกับเธอ แถมยังส่งนมหนึ่งแก้วมาใส่มือให้ด้วยท่าทางที่อ่อนโยน

สุดท้ายวรินทรก็ทนไม่ไหว ปลายนิ้วสั่นไหว ใบหน้าเหมือนตกนรก มองทาวัต “ทาวัต คุณพูดมาเถอะ เมื่อคืนฉันทำอะไรลงไป คิดจะวางยาฉันหรือเปล่าเนี่ย?”

สีหน้าอ่อนโยนของทาวัตนิ่งไป มุมปากกระตุกอย่างคุมไม่อยู่ จากนั้นก็ยื่นนิ้วออกมาเคาะที่หน้าผากเธอหนึ่งที “สมองกระทบกระเทือนหรอ? ไม่เห็นหรือไงคุณชายอย่างผมดีกับคุณขนาดไหน?”

วรินทรกุมหน้าผากตัวเอง แววตาเปล่งประกายจ้องมองเขาอย่างไม่พอใจ “สมองคุณสิกระทบกระเทือน!”

เดี๋ยวก่อนนะ เมื่อกี้เขาพูดว่าอะไรนะ?

ไม่เห็นหรือไงคุณชายอย่างผมดีกับคุณขนาดไหน?”

วรินทรอึ้งไปเล็กน้อย มองเขาราวกับเป็นตัวประหลาด ไม่อยากจะเชื่อ พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศเหนือ ตกทางทิศใต้แล้วหรอ? ทำไมเขาถึงคิดอยากจะทำดีกับฉันกัน?

ปล่อยให้คิดเช่นนั้น แก้มของวรินทรขึ้นสีอย่างอดไม่ได้ “คุณมาทำดีกับฉันทำไม? เป็นไปได้ไหมว่าเมื่อคืนฉันทำอะไรคุณ?”

เมื่อคืนหรอ เมื่อคืน ยังกล้าพูดถึงเรื่องเมื่อคืนอีก!

ตอนนี้เขามีความคิดอยากจะถอดกางเกงเธอแล้วตีสักที

“ถ้าพูดถึงเรื่องเมื่อคืนอีกผมจะโยนคุรออกไปเดี๋ยวนี้แหละ ลองดูสิ”ทาวัตกล่าวอย่างคุกคาม ด้วยสายตาอำพราง หญิงสาวผู้สมควรตาย พูดถึงเรื่องเมื่อวานอีกหนเขาจะแก้ผ้าเธอที่เมื่อวานไม่ได้ทำ!

วรินทรอยากจะพูดอะไรสักหน่อย เมื่อได้ฟังเขาพูดจบประโยคก็ปิดปากเงียบสนิททันที จากนั้นก็กระพริบตาปริบๆใส่เขา

เธอก้มหัวลง เห็นว่าตัวเองถูกเปลี่ยนชุดไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ไม่ใช่ชุดที่เธอใส่เมื่อคืนด้วย!

“เสื้อผ้าฉันล่ะ?”เธอเงยหน้าขึ้นอย่างประหลาดใจ เบิกตากว้างอย่างอึ้งๆ “ใครเปลี่ยนชุดให้ฉัน?”

ขออย่าให้เป็นทาวัตก็พอ!

ไม่อย่างนั้นเธอคงควบคุมตัวเองไม่ให้เตะใบหน้านั้นได้!

ดวงตาทาวัตสั่นไหวเล็กน้อย เบนสายตาไปทางอื่นในห้อง เอ่ยพลางลูบคอ “เมื่อคืนเธออ้วก ใบหน้าเปรอะเปื้อน ถ้าไม่ใช่ผม คุณจะหลับสบายแบบนี้หรอ?”