หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 156

ตอนที่ 156 กินจุ

เธอกินแล้วไม่อ้วนก็ช่างมัน ทำไมกินแล้วเหมือนลงไม่ถึงท้อง กินเท่าไหร่ก็ไม่อิ่ม!

“นี่ยัยวรินทร แกน่าจะดีใจได้แล้วนะที่พ่อของลูกแกคือทาวัต”สตาร์ทรถยนต์ คาร่าถนัดหมุนรถออกจากขอบเขตทิวลิปวิลเลจ

“ทำไม?” วรินทรหันข้างมองเธอ ถามอย่างสงสัย

“เพราะว่าเขาดีกับแกน่ะสิ ถ้าเป็นบ้านอื่นนะ เขาคงฆ่าเธอตายไปแล้ว”นี่คือคำวิจารณ์ของคาร่า

คาร่าจำได้ว่าเธอรู้จักวรินทรจากฉายากินจุ กินเก่งมาก

มีการแข่งขันกินจุครั้งหนึ่งที่โรงเรียนจัดขึ้น รางวัลคือบัตรของขวัญห้าใบ สามารถกินที่ไหนก็ได้ฟรีหมด ในเวลาหนึ่งวัน

แน่นอนว่า ผู้ชนะต้องมีคุณสมบัตินี้

การแข่งขันคือให้กินปีกไก่ขาไก่!

พอตอนปีกไก่ขาไก่จำนวนมหาศาลออกมาก็ดึงดูดสายตาคน กองคล้ายกับภูเขาเล็กๆใครจะไปกินหมด?

แม้แต่คนจำนวนมากที่เข้าร่วมการแข่งขันเพื่อได้กินไก่ จึงจำใจ ภายหลังออกกฎห้ามกินเกินห้าสิบชิ้นไม่งั้นถูกทำโทษ

คนจำนวนมากยอมแพ้ กระเพาะจะแตก ห้าสิบปีกดูเหมือนจะน้อย แต่ว่าเนื้อพวกนั้นอิ่มมาก สำหรับพวกคนมีเงิน แค่สิบชิ้นก็เก่งแล้ว

วรินทรถูกกลิ่นปีกไก่ดูดออกมา ก่อนหน้านี้เธอกินน้ำแข็งไสอยู่ตรงประตูโรงเรียน ได้กลิ่นอันหอมหวลมาจากที่ไกลๆ แล้วมาลงชื่ออย่างไม่คิดชีวิต

สุดท้ายมีเพียงสิบหกคนที่สมัคร มีหนึ่งคนท้องเสียถอนตัวไปแล้ว เลยเหลือสิบห้าคน

ในนั้นมีวรินทรกับคาร่า แน่นอนว่า มีธรรศอีกคน

หลังจากเริ่มการแข่งขัน บรรยากาศตรงนั้นอธิบายไม่ได้ ลองนึกดูว่ามีคนกำลังหยิบปีกไก่จากจานเอาเข้าปากไม่หยุดหย่อน ยังไม่ทันกลืนดีก็ยัดเข้าไปอีก โหดมาก

แต่ว่าหลายคนก็กินแต่หนังด้านนอกปีก กินไม่ถึงกระดูก

วรินทรกลับกินอย่างสงบ เอื้อมมือไปหยิบปีกไก่ ค่อยๆฉีกเป็นสองท่อน กินเนื้อเต็มปากจนหมดจด แล้วค่อยหยิบอีกชิ้น

ที่จริงแล้วตอนนั้นวรินทรไม่ได้อยากได้บัตรของขวัญห้าใบนั้นเลย แต่เพราะว่าอยากกินปีกไก่ฟรี เพียงกินห้าสิบชิ้นในเวลาที่กำหนด ก็ไม่ถูกทำโทษ

ห้าสิบปีก สำหรับเธอโคตรจะง่าย

เมื่อจานบนโต๊ะว่างเปล่า ก็มีคนเอามาเติมใหม่ทันที

ครั้งนี้ที่มาใหม่ ไม่เหมือนกับปีกไก่ทอดแบบเดิม แต่เปลี่ยนเป็นแบบเผ็ดร้อน เผ็ดจนหน้าดำหน้าแดง

มีเพียงสองคนที่กินต่อไม่ลง คนบนเวทียิ่งลดลงเรื่อยๆ

วรินทรเป็นคนชอบทานเผ็ดนิดหน่อย ไก่ทอดเผ็ดๆธอทานบ่อย ความรู้สึกตอนเริ่มเลยไม่ได้หนักหนาอะไร

ผ่าม!

“เอ๊า! มาตีฉันทำไมเนี่ย?” วรินทรพูดจบประโยคก็เหม่งหัวไปที่หัวคาร่า หลบไม่ทัน

“อย่างที่แกพูดนั่นแหละ ถ้ารู้จักแกก็อยากตีแกให้ตาย?”คาร่าพิสูจน์ให้เห็นว่าอยากตีเธอมานานแล้ว!

วรินทรเบะปาก ลูบหัวปอยๆ เอนหลังไปที่เบาะเหมือนกับไม่มีกระดูก

คนที่รู้จักเธออยากตีเธอให้ตายงั้นหรอ...... วรินทรนึกถึงทาวัตโดยทันที เขาเหมือนอยากจะบีบคอเธอให้ตายทุกครั้ง หรือเป็นเพราะเขารู้จักฉัน?

“ตอนนี้ไปไหน?” วรินทรมองไปที่นอกหน้าต่าง พบว่าเป็นเส้นทางไปห้าง

“นานแล้วที่ไม่ได้กลับมา แกจำถนนนี้ไม่ได้แล้ว? วันนี้ฉันลางานมารับแก พูดยังไงดีล่ะ ฉันอยากได้แกคนเดิมกลับมา” คาร่าเคาะนิ้วที่พวงมาลัย ในหัวนั่งคิดคำนวณ

“.......” วรินทรไม่ได้พูดอะไร เดินเล่นกับสาวปางตายให้ดูมีชีวิตดีขึ้นมาล่ะมั้ง?

คาร่าจอดรถที่ลานจอดรถด้านล่างของห้าง ลากวรินทรออกมา จากนั้นก็พาขึ้นตึก

เพราะว่าไม่ได้มาบ่อย คาร่าเริ่มรู้สึกเสียดายที่พาวรินทรมาที่นี่ พามาเที่ยวห้าง แต่ลืมไปเลยว่าวรินทรมันลืมเอากระเป๋าตังค์มา!

ดังนั้นเธอของที่เธอซื้อตัวเองต้องออกให้หมดเลย!

“คิดซะว่าโชคร้ายก็แล้วกัน แต่ว่าวันอื่นแกต้องเลี้ยงข้าวฉัน ไม่งั้นฉันไม่พอใจแน่” คาร่านำกระเป๋าตังค์ออกมาจากเสื้อ แล้วมองวรินทรด้วยสายตาเศร้าโศก