หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 157

ตอนที่ 157 เซ่อซ่า

“โอเค วันเวลาเธอนัดนะ”วรินทรหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วเดินกอดไหล่เธอ

คาร่ามองเธอค้างไว้ แล้วมองกระเป๋าในมือตน ออกมากระเป๋าแบนแน่

“ร้านนั้นไม่เลวเลย เป็นสไตล์แฟชั่นปีใหม่กำลังนิยมเลย ไปดูกัน” สายตาคาร่าล็อคเป้าไปที่ร้านหนึ่ง แล้วลากวรินทรเข้าไป

วรินทรตามไปอย่างช่วยไม่ได้ มองคาร่าเดินไปซ้ายทีขวาที

“ทาวัตคะ คุณว่าชุดนี้เป็นไงบ้าง? เข้ากับฉันไหม?”น้ำเสียงนุ่มนวลคุ้นหูดังมาจากประตูถัดมา ทำให้วรินทรมองตามไป

เธอเห็นธารีกำลังถือเดรสสีเหลืองอ่อนทาบตัวดู แม้ว่าจะนั่งอยู่บนวีลแชร์ ก็ไม่สามารถทำอะไรกับรอยยิ้มที่สวยงามของเธอได้

“อื้ม ชอบก็ซื้อสิ”ทาวัตนั่งบนโซฟาตัวกลมในร้าน นั่งไขว่ห้าง ดูมีเสน่ห์

วรินทรมองไปทางเขา ใบหน้าที่อ่อนโยน ยิ้มอ่อนโยนทำให้เขาดูนุ่มนวล ไม่เหมือนใบหน้าเย็นชาตอนออกมาจากทิวลิปวิลเลจ

บอกว่ามีธุระงั้นหรอ!? ที่แท้ก็พาสาวมาเที่ยว

วรินทรมุมปากคว่ำลงอย่างอดไม่ได้พลางพึมพำกับตัวเอง จากนั้นก็นั่งบนโซฟาเลิกมองพวกเขา

ทำเป็นมองไม่เห็นก็แล้วกัน ตอนนี้เธอไม่อยากจะมองหน้าทาวัต!

“วรินทร เธอคิดว่าตัวนี้เป็นไง?” แต่ว่าวรินทรลืมไปสนิทเลยว่ายัยคาร่าเสียงดังอยู่ที่นี่ ที่แกล้งทำเป็นมองไม่เห็นด้วยก็ถูกจับได้แล้ว

“เบาหน่อยไม่ได้หรือไง?”วรินทรมองอย่างกล้าๆกลัวๆ “สวยๆ รีบซื้อรีบไปกันเถอะ”

“ไม่ได้ ฉันอยากลองอีกตัว รอแปปนะ” คาร่าลองทาบตัวอีกครั้งจากนั้นก็หยิบอีกตัวไปลองในห้องลองเสื้อผ้า

เฮ้ๆๆ!

วรินทรยื่นมือออกไปมีความแข็งนิดหน่อย คิดอยากจะพิงโซฟา ก็ได้ยินเสียงจากด้านข้าง

“โอ้ ทาวัต คุณวรินทรนี่ บังเอิญจังเลยนะคะ” ธารีดันทาวัตให้มาทางวรินทร พอเห็นวรินทรใบหน้าก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ทาวัตพยักหน้าเบาๆ ไม่ได้พูดอะไร สีหน้านิ่งเรียบเฉย

“บังเอิญจัง” วรินทรเผยรอยยิ้มออกมา เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ จากนั้นก็กรอกตา

“คุณวรินทรก็ชอบเสื้อผ้าร้านนี้หรอคะ? มาคนเดียวหรอ?”ธารีแกล้งทำเป็นไม่เห็นท่าทางเย็นชาของวรินทร พูดต่อ น้ำเสียงหวานจนเลี่ยน

“อืม” วรินทรไม่มีอารมณ์จะพูดอะไร สอดมือไว้ที่กระเป๋าแจคเก็ต พูดอย่างไม่ใส่ใจ

“อย่างงี้นี่เอง” ธารีมองเธออย่างเห็นอกเห็นใจ “คุณวรินทรมาเดินกับพวกเราไหม? วันนี้ทาวัตว่างพอดีเลยพาฉันมาเดินเล่นน่ะค่ะ”

พูดไปด้วยยิ้มไปด้วย พลางมองทาวัตอย่างเขินอาย

“ไม่เอาดีกว่า ฉันชอบเดินคนเดียว” วรินทรยิ้มอ่อนมองเธอสุภาพสุดๆ แต่สายตาไม่เหลือบไปมองทาวัตแม้แต่น้อย

อยากกนด่าสองคนนี้ โลกกลมจริงๆ ออกมาเดินเล่นก็ยังจะเจอ แถมยังไม่ปล่อยให้ไปชอปปิ้งอย่างมีความสุขอีก?

วรินทรชอบแสดงความอ่อนแอตัวเองให้คนอื่นเห็นหรอ?

เป็นไปไม่ได้ชัดๆ!

แต่ประโยคที่วรินทรพูดเมื่อกี้นี้ เหมือนกับประโยคที่ธารีพูดชัดๆเลย เธอหนามยอกเอาหนามบ่ง!

คาร่าอึ้งไป ไม่เคยเห็นท่าทางแบบนี้ของวรินทรมาก่อน จากนั้นก็เห็นสายตาของวรินทรที่ส่งมาทางเธอ เป็นที่รู้กันระหว่างเป็นเพื่อนรักกันมาหลายปีทำให้เธอรู้ความหมายของวรินทร

การแสดงไง! เธอกับวรินทรเก่งการแสดงที่สุด!

“ใช่หรอ? วรินทรผู้น่าสงสาร ถูกคุณพี่ไฮโซมารังแกได้ไงเนี่ย?”คาร่าโผกอดและลูบหัววรินทรเบาๆ ด้วยท่าทางกังวล

คาร่าเรียกเธอว่าคุณพี่เป็นครั้งที่สองแล้ว ใบหน้าของธารีแข็งกร้าว บิดเบี้ยวไม่น่าดู มือบนตักกำหมัดแน่น มีประกายแห่งความโกรธในดวงตา

“ใครให้นางฟ้าตัวน้อยของฉันจิตใจดีขนาดนี้ เจอปีศาจก็จัดการไม่ได้ ทำได้เพียงกล้ำกลืน” วรินทรปิดหน้าปิดตา ท่าทางร้องห่มร้องไห้น่าสงสาร น้ำเสียงอู้อี้ในฝ่ามือ

แต่ภายใต้ใบหน้านั้นจริงๆแล้วกลับแฝงไปด้วยยิ้มร้าย

สาวน้อย สู้กับเธอ จะยั่วโมโหจนขาดใจเลย ให้ทรมาณจนพูดไม่ออกทันที!

ธารีไม่ได้ชอบการบิดเบือนความจริง แกล้งทำตัวน่าสงสารหรอ? ดูสิใครตอแหลเก่งกว่ากัน

“วรินทร เดี๋ยวคาร่าพาแกไปกินของอร่อยๆน้า ไม่ต้องไปสนใจพวกเขา พวกนี้น่ะร้ายกาจ จะโทษใครได้ล่ะ!”คาร่าลากวรินทร พูดไปพลางส่งสายตาเหยียดมองทาวัต