หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 158

ตอนที่ 158 แกชอบทาวัตเข้าแล้ว!

เดิมทีเธออยากจะพูดว่ารวมหัวรังแกเธอ แต่สายตาของทาวัตเฉียบคม ถ้าเธอพูดสี่พยางค์นั้นออกมา เกรงว่าจะไม่ได้ออกมาที่นี่

แต่ว่าช่วยคนอี่นรังแกเธอ คาร่าตาไม่บอดก็มองออกว่าธารีไม่ได้เป็นคนดีแน่ เกิดอะไรขึ้นกับทาวัตกันแน่? จริงๆแล้วอยากให้วรินทรน้อยใจ!

คาร่ารู้สึกว่าวรินทรไม่สมควรโดน ถ้าหากว่าเป็นพี่นรชัยล่ะก็ ไม่รังแกวรินทรแน่นอน!

หลังจากคาร่ากับวรินทรเดินออกไป ธารีประคองตัวเองเอนพิงวีลแชร์ หันศีรษะมองทาวัตอย่างน่าสงสาร “ทาวัตคะ ฉันรู้ค่ะว่าคุณวรินทรไม่ชอบฉัน แต่ทำไมพวกเขาถึงทำกับฉันแบบนี้ล่ะ......”

ทาวัตฟังไม่ชัดว่าธารีพูดอะไรตั้งแต่แรก ในหัวมีแต่ใบหน้าของวรินทรที่เต็มไปด้วยความน้อยใจ ซึ่งเอาออกไปไม่ได้

จริงๆเขายังโกรธอยู่ เมื่อเช้าเธอพูดจาใจร้ายกับเขา เขาเลยแสดงท่าทางเย็นชาออกไป

เขาเย็นชากับเธอ เพียงแต่อยากบอกเธอว่าไม่ใช่ว่าเขาขาดเธอไม่ได้ แต่งงานกับหญิงอื่นไม่ได้ แต่ว่าตอนที่เห็นใบหน้าน้อยใจของเธอ คนที่รู้สึกเจ็บปวดในใจก็คือเขาเอง

ลงโทษเธอ ก็เหมือนลงโทษตัวเอง

คนที่เจ็บที่สุดก็คือเขาเอง

เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ ช่วยไม่ได้ ทั้งชีวิตนี้ของเขาถูกกำหนดไว้กับสาวน้อยผู้นี้แล้ว

“ทาวัต ทาวัตคะ?” ธารีพูดสักพัก แต่ไม่ได้ยินคำตอบของทาวัต เงยหน้ามองจึงเห็นว่าชายข้างกายกำลังเหม่อลอย

ธารีมองเขายากที่จะคาดเดา เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขาใจลอย ภายในใจมีอะไรไม่สบายใจ หรือเป็นเพราะว่าไม่รู้ทำไมเขาถึงใจลอย ลืมไปแล้วว่าเธออยู่ตรงนี้

ใครหรืออะไรกันทำให้เขาใจลอย?

“ผมพาคุณไปทานข้าวดีกว่า” ทาวัตหลุดออกจากภวังค์ เอ่ยเสียงเรียบ

“ค่ะ”ธารีพยักหน้าเบาๆ ในใจยิ่งกระสับกระส่าย

เธอไม่ได้บอกว่าอยากไปหาอะไรทานเสียหน่อย ทาวัตเป็นอะไรกันแน่?

วรินทรกับคาร่ามาที่ร้านอาหารในห้างชั้นสาม ทั้งสองเลือกที่นั่งริมหน้าต่าง สั่งอาหารเรียบร้อย พอบริกรไปเสร็จก็หัวเราะกันเสียงดังเหมือนคนบ้า

“ฮ่าๆ เมื่อกี้แกเห็นหน้ายัยนั่นปะ? เหมือนพูดไม่ออกอ่ะ” คาร่าวางแก้วอย่างแรง เมื่อนึกถึงหน้าธารีเมื่อครู่ก็อดขำไม่ได้

ชีวิตนี้เธอไม่ชอบผู้หญิงหน้าไหว้หลังหลอก ใช้ชีวิตแบบนี้ไม่เหนื่อยหรือไง?

เธอเนี่ยนะชอบทาวัต?

เป็นไปได้ยังไง?

วรินทรพูดอย่างไม่คิด “นี่สมองแกได้รับการกระทบกระเทือนหรอ??”

เธอพลางพูดพลางส่ายหน้า พูดอย่างหนักแน่นว่าเธอไม่ได้ชอบทาวัต

ถึงแม้ว่าบ้านพูลสวัสดิ์จะปฏิบัติต่อเธอไม่ดี แต่ทาวัติน่ะปกติ ชีวิตวรินทรขาดความอบอุ่นก็เติมเต็มให้

เธอเอาแต่ใจตัวเอง ตื่นมาไม่เห็นเค้กเกาลัดก็โวยวายเสียงดัง ดังจนทาวัตพักผ่อนไม่ลง

หลังจากเธอย้ายออก ปรับตัวไม่ได้อยู่นาน

“จริงหรอ? แต่ทำไมฉันมองแก เหมือนกับว่าแกกำลังอิจฉาอ่ะ”บริกรกำลังทยอยเสิร์ฟอาหาร คาร่าหยิบหลอดมาไว้ด้านข้างก่อนปักลงไปในแก้วดื่ม

“สมองแกติดกาวแน่นไว้หรือไง? คิดอะไรมั่วซั่วไปหมด ถ้าฉันชอบเขาอะนะ ฉันต้องจับเขาไว้ทันที ไม่รอให้โสดอยู่ถึงตอนนี้หรอก” วรินทรกวาดตาไปที่จานข้าวที่มีอาหารที่เธอชอบ