หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 162

ตอนที่ 162 กักกัน

ปกเกศ?

ปกเกศ !!

วรินทรรู้สึกตัวอย่างเร็วหลังตกตะลึง เธอลืมปกเกศไปได้อย่างไร!

ปกเกศไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนเมื่อไร ก็อยู่ข้างทาวัตเสมอ ถึงแม้จะเห็นตัวเขา แต่มั่นใจว่าว่าเขาอยู่ อีกอย่างประสิทธิภาพและความรวดเร็วในการทำงานของปกเกศจะใช้แค่คำว่า “รวดเร็ว” เปรียบเปรยไม่ได้

แค่รถคันเดียวเอง เธอทำไมไร้เดียงสาแบบนี้ คิดว่าทาวัตไม่มีวิธีการอื่นหรือไง?

ผิดคาด ผิดคาด!

“แดดดี้ แดดดี้รังแกหม่ามี้อยู่ใช่ไหม?” กวินได้ยินเสียง เลยวิ่งลงมาจากชั้นบน เห็นทาวัตกำลังตีก้นวรินทร ทำตาโต แล้วถาม

“เปล่า ไม่ใช่ๆ แดดดี้กำลังพัฒนาความสัมพันธ์กับหม่ามี้อยู่หน่ะ” ทาวัตพูดกับกวินเสียงอ่อนโยน สีหน้นุ่มนวล ดูยังไงก็ไม่เหมือนคนเลว

วรินทรทำหน้าบึ้ง พัฒนาความสัมพันธ์? มีใครเขาพัฒนาความสัมพันธ์แบบคุณกัน? ลูกอย่าไปเชื่อแดดดี้นะ!

กวินมองหน้าทาวัตอย่างไม่เชื่อ จ้องหน้าเขาอย่างจริงจัง เหมือนพยายามหาคำตอบจากใบหน้าเขา “จริงเหรอ?”

“จริงสิ แดดดี้จะโกหกลูกได้อย่างไร?” ทาวัตแบกตัววรินทร โค้งตัวลงมา จับหัวของกวิน สายตาละมุนละไม ใบหน้ามีรอยยิ้มเล็กๆ ภาพลักษณ์ละมุนที่ไม่ค่อยมี

กวินยิ้มแฉ่ง หลีกทางให้ทาวัต “งั้นผมเชื่อแดดดี้ละกัน หม่ามี้ สร้างความสัมพันธ์กับแดดดี้ดีๆนะ!”

พัฒนากับผีสิ!

วรินทรมองกวินด้วยความผิดหวัง “ลูกคะ ช่วย…..”

“ลองพูดอีกคำดูเชื่อไหมผมจะโยนคุณลองไปเดี๋ยวนี้เลย” ได้ยินทาวัตกระซิบเตือนข้างหู แฝงด้วยการข่มขู่

วรินทรรีบปิดปาก มีเพียงสายตา ที่ยังมองกวินอย่างผิดหวัง จนกระทั่งประตูปิดลง เธออยากร้องไห้แต่ร้องแต่ไม่มีน้ำตาออกมา

ทาวัตโยนวรินทรลงบนเตียง มองลงมาที่เธอ “เธออยู่คิดทบทวนที่นี้ ว่าตัวเองทำผิดตรงไหน ถ้าคิดไม่ออกเย็นนี้ไม่ต้องกินข้าว”

พูดจบก็ก้าวขาเดินออกจากห้อง ปิดประตูดังปัง

วินาทีต่อมากก็มีเสียงดังออกมาจสกห้อง

“ทาวัตคุณมันไม่ใช่คน! คุณกล้าดียังไงมาขังฉันไว้ที่นี้?! คุณกลับมาเดี๋ยวนี้นะ!” วรินทรได้สติ รีบเดินไปที่ประตู บิดลูกบิดประตู ปรากฏว่าประตูถูกล็อกแล้ว!

นี้มันคือการกักขัง แบบนี้มันผิดกฎหมายนะ!

เมื่อถึงตอนเย็น กวันนั่งอยู่บนที่นั่งตัวเองบนโต๊ะอาหาร เห็นทาวัตที่กำลังทานข้าวอย่างสง่า ถามด้วยความสงสัย “แดดดี้ หม่ามี้ทำไมไม่ลงมากินข้าวครับ?”

“ช่วงนี้หม่ามี้ลดความอ้วน อดอาหารอยู่” ทาวัตพูดนิ่งๆ ต้นฉบับของโกหกหน้าด้านๆ

“อ่อ” กวินพยักหน้า เขารู้ว่าผู้หญิงต่างก็รักสวยงาม เขาเห็นผู้หญิงหลายคนที่โรงเรียนกินน้อยบ่อยมื้อเพื่อรักษาหุ่นบ่อยๆ ถึงแม้พวกเธอจะผอมเหมือนตะเกียบอยู่แล้ว หรือว่าหม่ามี้ก็จะเป็นเหมือนกัน?”

“ลูกครับ แดดดี้มีเรื่องจะถาม” ทาวัตวางช้อนส้อมลง มองหน้ากวิน สายตาเป็นประกาย ส่งสัญญาณให้พี่ลิงและคนใช้ออกไปก่อน

พี่ลิงพยักหน้า แล้วพาคนใช้ออกจากห้องอาหาร