หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 164

ตอนที่164 ไม่พอใจ

ทันใดนั้น มีแจกันโยนมาทางจันทร์ทรา จันทร์ทรารู้สึกเหมือนมีบางอย่างด้านหลัง ร่างกายค่อยๆขยับไปข้างๆ หลบจากแจกันที่โยนมาหาเธอได้

ยังไม่ทันที่เธอจะหันกลับ ก็มีแจกันอีกใบโยนลงบนไหล่ซ้ายของเธอ เศษแจกันแทงเข้าผิวหนังเธอ

เจ็บมาก จันทร์ทรากลับไม่ส่งเสียงใดๆ ขนาดคิ้วยังไม่ขมวดขึ้นแม้แต่น้อย ยืนขึ้น หันหลังมา มองหน้าธารีที่ยังอยู่ในอารมณ์ที่ร้อนแรงด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก ใช้น้ำเสียงที่ดูต่อต้านบอกกับเธอครั้งแรก “คุณธารีคะ คุณช่วยดูฐานะของตัวเองด้วย เจ้านายของฉันคือคุณทาวัต ไม่ใช่คุณ ดังนั้นคุณไม่มีสิทธิ์มาลงไม้ลงมือกับฉัน”

คำพูดนี้ จันทร์ทราอยากพูดมานานแล้ว

ธารีเมื่อก่อนไม่ว่าจะโมโหแค่ไหนก็แค่เขวี้ยงปาข้าวของหรือไม่ก็ด่าทอเธอเฉยๆ ไม่เคยเป็นเหมือนวันนี้ ถึงขั้นปาข้าวของใส่เธอ เหมือนอยากให้เธอตาย

หลายปีมานี้ จันทร์ทราทำตามคำสั่งทาวัต ดูแลธารีอย่างดี แต่ว่าจันทร์ทราก็ยังเป็นคนของทาวัตอยู่ดี รับคำสั่งของทาวัตคนเดียว ไม่ใช่ธารี

เธอแค่มาดูแลธารี ทาวัตไม่ได้บอกว่าจะยกเธอให้ธารร สิทธิ์ในตัวเองนี้ จันทร์ทราต้องปกป้องไว้

ออกจากที่ฝึกอบรมมารับมือง่ายๆที่ไหน

ปกติถึงแม้จันทร์ทราจะเงียบและเชื่อฟังมาตลอดแต่ไม่ได้หมายความว่าจะรังแกได้ง่ายๆ

“ฐานะของฉัน? ยังต้องให้แกมาบอกหรอก? แกเป็นใครกัน ก็แค่สุนัขรับใช้ของทาวัต แกกล้าดียังไงมาสั่งสอนฉัน? ทาวัตยกแกให้ฉันแล้ว ถ้าฉันให้แกไปตายตอนนี้ แกก็ไม่มีสิทธิ์บอกว่าไม่!”

อารมณ์สีหน้าของธารีอาฆาตแค้น สายตาเหมือนงูพิษจ้องหน้าจันทร์ทราที่อารมณ์สีหน้าวางเปล่า และที่ธารีเกลียดที่สุดคือตอนที่เธอทำสีหน้าอารมณ์ว่างเปล่าแบบนี้ เหมือนกำลังหัวเราะเยาะเธออยู่

จันทร์ทรามองเธอแวบหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไรต่อ หันหลังเดินออกไปทางประตู

“คุณธารีรีบพักผ่อนจะดีกว่า” เหมือนเดินไปถึงประตู เธอถึงพูดอย่างอ่อนโยน แล้วค่อยจากไป

และก็มีแจกันอีกใบโยนมายังที่ที่เธอยืนอยู่

ตามด้วยเสียงเครื่องเคลือบเซรามิกแตก จันทร์ทราเดินลงจากชั้นบนโดยไม่มีอารมณ์ใดๆ ไม่สนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นด้านหลัง

“แกกลับมานะ ใครอนุญาตให้แกไป! จันทร์ทรา!! แกกลับมาเก็บกวาดเศษพวกนี้ให้เรียบร้อย!” ธารีโยนของใส่ประตูไม่หยุด ฝ่ามือโดนเศษเซรามิกบาด เลือดไหลออกมา

ในห้องตกอยู่ในความเงียบ

เลือดสีแดงหยดจากฝ่ามือธารีไม่หยุด เสียงหยดเลือดกระทบพื้นในห้องที่เงียบสงันฟังดูโหดร้าย

“สักพักใหญ่ ธารีถึงเงยหน้าขึ้น ใบหน้าที่โดนเส้นผมบังอยู่ รับกับแสงจันทร์ทางหน้าต่าง สายตาของเธอน่ากลัวเหมือนงูพิษ ริมฝีปากล่างก็โดนตัวเองกัดจนเลือดออก เลือดตรงฝ่ามือยังไหลไม่หยุด เธอเหมือนไม่มีความรู้สึก ค่อยๆก้มลง ใช้มือข้างที่บาดเจ็บหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

ผ่านไปไม่กี่วิ ปลายสายมีคนรับได้ “ทีนาร์ ฉันเอง”

น้ำเสียงนิ่งๆ เหมือนสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้าเธอไม่ได้เป็นทำ

“คุณนรินทรรีบไปเถอะ ท่านประธานทาวัตไม่ชอบรอนาน “เลขานิธูรเห็นนรินทรยังอึ้งอยู่ หัวเราะเบาๆ แล้วพูดเตือนเธอ

“อ่อ ได้” นรินทรจับจมูกแก้เขิน ยิ้มตอบทีหนึ่ง แล้วจากไป

ในห้องรับรอง ชายสองคนที่สไตล์ไม่เหมือนกันนั่งตรงข้ามกัน บนใบหน้าต่างก็มีรอยยิ้มที่เป็นมารยาท ภายนอกดูสงบ แต่ภายในกลับเหมือนมีพายุ ผู้ชายสองคนกำลังประลองกันอยู่

“ไม่รู้ว่าคุณประภาพมาวันนี้มีอะไรจะชี้แนะหรือเปล่าครับ” ทาวัตหรี่ตามองประภาพ ไม่ค่อยพอใจในพฤติกรรมของเขา ยิ่งไปกว่านั้น ผู้ชายคนนี้จ้องจะจับผู้หญิงและลูกชายของเขา แค่เหตุผลข้อนี้ ก็ทำให้ทาวัตไม่ชอบเขาแล้ว

เพราะว่า ใน5ปีนั้น ผู้ชายตรงหน้าคนนี้เป็นคนแทนที่เขา เรื่องนี้ทำให้ทาวัตใส่ใจนิดๆ แต่ก็ไม่ถึงขั้นวิกฤต

“คงไม่ถึงขั้นชี้แนะ วันนี้แค่อยากมาปรึกษากับคุณเรื่องการเปิดตัวสินค้าของบริษัทเฮยู้ที่จะตามมาสักหน่อย” ประภาพพูดด้วยรอยยิ้ม มีมารยาทแต่ก็ดูห่างเหิน

“ผมจำได้ว่า งานเปิดตัวสินค้าใหม่ของพวกคุณมันจบไปแล้วนิ” ทาวัตขมวดคิ้วเล็กน้อย นัยน์ตาที่ดูลึกลับเหมือนแม่น้ำที่มองไม่เห็นก้นบึ้ง ปรากฏให้เห็นแสงวาววับ

“ใช่ งานเปิดตัวสินค้ามันจบไปแล้ว” ประภาพพูดอย่างช้าๆ นัยน์ตามีความหวังเล็กๆ “แต่ท่านประธารของเราตัดสินใจจะเพิ่มการโฆษณาสินค้าตัวนี้ ด้วยการสร้างสรรค์ใหม่จากพรีเซ็นเตอร์คนเดิม เปลี่ยนมาใช้พรีเซ็นเตอร์คู่”

ทาวัตจ้องมองประภาพ พูดเหมือนจะยิ้มไม่ยิ้ม “แล้ว พรีเซ็นเตอร์อีกคนคือใครละ?”

ประภาพยิ้ม กำลังจะพูดชื่อนั้นออกมา นรินทรก็เปิดประตูเข้ามาพอดี