หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 164

ตอนที่164 ไม่พอใจ

ทันใดนั้น มีแจกันโยนมาทางจันทร์ทรา จันทร์ทรารู้สึกเหมือนมีบางอย่างด้านหลัง ร่างกายค่อยๆขยับไปข้างๆ หลบจากแจกันที่โยนมาหาเธอได้

ยังไม่ทันที่เธอจะหันกลับ ก็มีแจกันอีกใบโยนลงบนไหล่ซ้ายของเธอ เศษแจกันแทงเข้าผิวหนังเธอ

เจ็บมาก จันทร์ทรากลับไม่ส่งเสียงใดๆ ขนาดคิ้วยังไม่ขมวดขึ้นแม้แต่น้อย ยืนขึ้น หันหลังมา มองหน้าธารีที่ยังอยู่ในอารมณ์ที่ร้อนแรงด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก ใช้น้ำเสียงที่ดูต่อต้านบอกกับเธอครั้งแรก “คุณธารีคะ คุณช่วยดูฐานะของตัวเองด้วย เจ้านายของฉันคือคุณทาวัต ไม่ใช่คุณ ดังนั้นคุณไม่มีสิทธิ์มาลงไม้ลงมือกับฉัน”

คำพูดนี้ จันทร์ทราอยากพูดมานานแล้ว

ธารีเมื่อก่อนไม่ว่าจะโมโหแค่ไหนก็แค่เขวี้ยงปาข้าวของหรือไม่ก็ด่าทอเธอเฉยๆ ไม่เคยเป็นเหมือนวันนี้ ถึงขั้นปาข้าวของใส่เธอ เหมือนอยากให้เธอตาย

หลายปีมานี้ จันทร์ทราทำตามคำสั่งทาวัต ดูแลธารีอย่างดี แต่ว่าจันทร์ทราก็ยังเป็นคนของทาวัตอยู่ดี รับคำสั่งของทาวัตคนเดียว ไม่ใช่ธารี

เธอแค่มาดูแลธารี ทาวัตไม่ได้บอกว่าจะยกเธอให้ธารร สิทธิ์ในตัวเองนี้ จันทร์ทราต้องปกป้องไว้

ออกจากที่ฝึกอบรมมารับมือง่ายๆที่ไหน

ปกติถึงแม้จันทร์ทราจะเงียบและเชื่อฟังมาตลอดแต่ไม่ได้หมายความว่าจะรังแกได้ง่ายๆ

“ฐานะของฉัน? ยังต้องให้แกมาบอกหรอก? แกเป็นใครกัน ก็แค่สุนัขรับใช้ของทาวัต แกกล้าดียังไงมาสั่งสอนฉัน? ทาวัตยกแกให้ฉันแล้ว ถ้าฉันให้แกไปตายตอนนี้ แกก็ไม่มีสิทธิ์บอกว่าไม่!”

อารมณ์สีหน้าของธารีอาฆาตแค้น สายตาเหมือนงูพิษจ้องหน้าจันทร์ทราที่อารมณ์สีหน้าวางเปล่า และที่ธารีเกลียดที่สุดคือตอนที่เธอทำสีหน้าอารมณ์ว่างเปล่าแบบนี้ เหมือนกำลังหัวเราะเยาะเธออยู่

จันทร์ทรามองเธอแวบหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไรต่อ หันหลังเดินออกไปทางประตู

“คุณธารีรีบพักผ่อนจะดีกว่า” เหมือนเดินไปถึงประตู เธอถึงพูดอย่างอ่อนโยน แล้วค่อยจากไป

และก็มีแจกันอีกใบโยนมายังที่ที่เธอยืนอยู่

ตามด้วยเสียงเครื่องเคลือบเซรามิกแตก จันทร์ทราเดินลงจากชั้นบนโดยไม่มีอารมณ์ใดๆ ไม่สนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นด้านหลัง

“แกกลับมานะ ใครอนุญาตให้แกไป! จันทร์ทรา!! แกกลับมาเก็บกวาดเศษพวกนี้ให้เรียบร้อย!” ธารีโยนของใส่ประตูไม่หยุด ฝ่ามือโดนเศษเซรามิกบาด เลือดไหลออกมา

ในห้องตกอยู่ในความเงียบ

เลือดสีแดงหยดจากฝ่ามือธารีไม่หยุด เสียงหยดเลือดกระทบพื้นในห้องที่เงียบสงันฟังดูโหดร้าย

“สักพักใหญ่ ธารีถึงเงยหน้าขึ้น ใบหน้าที่โดนเส้นผมบังอยู่ รับกับแสงจันทร์ทางหน้าต่าง สายตาของเธอน่ากลัวเหมือนงูพิษ ริมฝีปากล่างก็โดนตัวเองกัดจนเลือดออก เลือดตรงฝ่ามือยังไหลไม่หยุด เธอเหมือนไม่มีความรู้สึก ค่อยๆก้มลง ใช้มือข้างที่บาดเจ็บหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

ผ่านไปไม่กี่วิ ปลายสายมีคนรับได้ “ทีนาร์ ฉันเอง”

น้ำเสียงนิ่งๆ เหมือนสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้าเธอไม่ได้เป็นทำ