หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 165

ตอนที่165 เกรงว่าจะทำให้คุณผิดหวังแล้ว

วรินทรวางแก้วบนมือลง แอบส่งสายตามองประภาพแล้วส่งยิ้มให้เขาทีหนึ่ง

ยิ้มนี้กลับโดนทาวัตจับได้พอดี นัยน์ตาสีดำมีความพอใจ ยื่นมือหยิบแก้วกาแฟตรงหน้า กลับเห็นว่าแก้วที่อยู่ตรงหน้าประภาพไม่ใช่กาแฟ แต่เป็นน้ำเปล่า

นิ้วที่ถือแก้วกาแฟจับแน่นขึ้นโดยห้ามไม่ได้ สายตาของเขาหยุดอยู่ตรงใบที่ยิ้มแย้มของนรินทรหลายวิ สายตาลึกลับเยือกเย็น เหมือนพายุ

ประภาพกลับไม่เดือดเนื้อร้อนใจหยิบแก้วน้ำขึ้นมา ส่งยิ้มให้นรินทรอย่างสุภาพ นัยน์ตามีความสุข “ไม่คิดเลยว่านรินทรจะจำได้ว่าผมดื่มกาแฟไม่ได้ ผมนึกว่าคุณจะลืมไปแล้วซะอีก”

พูดไป ก็แอบดูทาวัตที่สีหน้าไร้อารมณ์ มุมปากยกสูงขึ้น

“คุณแพ้กาแฟ ฉันแพ้น้ำหอม จะลืมได้ยังไง” สำหรับนรินทรแล้ว ที่จำได้เพราะว่าเธอแพ้น่ำหอมพอดี และประภาพห็แพ้กาแฟเท่านั้น สำหรับเขาแล้วมันเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย

ดังนั้นจึงพูดออกมาต่อหน้าทุกคนได้ โดยไม่รู้สึกว่าผิดปกติตรงไหน

แต่ว่า คนพูดไม่ได้คิดอะไร คนฟังคิด คำพูดที่ไม่ได้คิดมากของนรินทรในความรู้สึกของทาวัต กลับเยือกเย็นจนไม่มีอะไรเทียบได้

แค่ความเคยชินเล็กๆน้อยๆของประภาพเธอยังจำได้อย่างชัดเจน หรือเธอจะตกหลุมรักประภาพแล้ว ถึงได้ปฏิเสธเขาตลอด ค่อยๆเกิดความคิดแบบนี้ในหัวทาวัต และถ้าเกิดขึ้นเมื่อใด ถ้าจะให้เขาปฏิเสธ ก็คงจะยาก

เหมือนที่เขาคิด นรินทรดูเหมือนไม่ชอบเขาเลย

ที่ยอมตกลงอยู่ที่คฤหาสน์ ก็เป็นเพราะกวินเท่านั้น ถ้าไม่มีกวิน เกรงว่าให้เธออยู่ที่นั่นสักวัน เธอก็คงไม่ยินดี

และมีเพียงนรินทรคนเดียว ที่ทำให้ทาวัตรู้สึกพ่ายแพ้ เขาเป็นคนกำหนดเศรษฐกิจของทั้งประเทศ คนมากมายต้องใช้จมูกเขาในการหายใจ เขาเป็นคนเด็ดขาด ดุดัน เป็นที่นับถือของทุกคน

แล้ว มาแพ้ให้กับผู้หญิง

และผู้หญิงคนนี้ ในใจกลับไม่มีเขา

นรินทรยืนอยู่สักครู่ รู้สึกว่าอากาศในห้องเย็นลง เธอมองไปที่ทาวัตที่อยู่ด้านข้างของเธอ เขามองต่ำ ใบหน้าไม่มีอารมณ์ใดๆ ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเพราะอะไร นรินทรสัมผัสได้ถึงความเศร้าโศก

เศร้าโศก?

ความคิดนี้เพิ่งเข้ามาในหัว ก็โดนนรินทนปฏิเสธไปทันที เลยรู้สึกว่าตัวเองที่มีความคิดแบบนี้คงบ้าไปแล้วจริงๆ ทาวัตเป็นใคร? เขาเศร้าเป็นด้วยเหรอ?

ผู้ชายคนนี้ที่ไม่สนใจสิ่งใด เขาจะรู้จักเศร้าเหรอ?

นรินทรแลบลิ้นในใจ รู้สึกตกใจที่ตัวเองมีความคิดแบบนี้ อย่าไปคิดเลยดีกว่า

เพียงแค่ประมาณหนึ่งนาที ทาวัตปรับอารมณ์ตัวเองเรียบร้อย มองดูนรินทรที่ยืนนิ่งๆ สายตาเย็นชา พูดอย่างเย็นชาว่า “มายืนอยู่ตรงนี้ทำไม? ไปได้แล้ว”

กับคำพูดที่ธรรมดาจนธรรมดากว่านี้ไม่ได้แล้ว ด้วยสติปัญญาของนรินทรแล้ว ปกติคงไม่รู้เรื่องอะไร แต่ครั้งนี้ เธอรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ