หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 167

ตอนที่ 167 โง่เรื่องความรัก

พูดจบ ทาวัตก็นึกถึงภาพที่วรินทรท่าทางกระทืบเท้าแบะปากออดอ้อนเขา ที่ประภาพทำให้เขาอารมณ์เสียเมื่อกี้ ค่อยๆดีขึ้นเรื่อยๆ

นึกถึงตรงนี้ ทำให้เขาอดคิดถึงวันนั้นที่โรงแรมไม่ได้ วรินทรเคยอ้อนเขาครั่งเดียว แต่ได้ผลมาก น่าเสียดายที่มันจะเกิดขึ้นเฉพาะตอนเธอเมา ทาวัตคิดอยู่ว่าวันไหนลองให้มอมเหล้าเธอ เพื่อให้เธออ้อน?

วรินทรที่โง่มากเรื่องความรักคงไม่คิดว่าการออดอ้อนแบะปากของตัวเองจะสามารถเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจและความคิดของทาวัตได้ คิดแค่ว่าที่ทาวัตพูดแบบนี้เพื่อเยาะเย้ยเธอ แค่จำไว้ในใจ คร่าวจะไม่ออดอ้อนแบะปากใส่เขาอีก!

ท่าทางแบบนี้มันแปลกประหลาดมาก ตกใจหมด!

แต่วรินทรกลับไม่รู้ ที่จริงเธอแค่ออดอ้อนซะหน่อย สำหรับทาวัตแล้ว มันใช้ได้ผลกว่าการต่อต้านมาก

ความหมายของคุณคือว่าฉันไม่เป็นกุลสตรีไม่งอ่อนโยนใช่ไหม? สิ่งมีชีวิตอะไรที่มันจะแบะปากออดึอ้อนอยู่ตลอดเวลา?” วรินทรถอยหลังอย่างรังเกียจ ใบหน้าแสดงความรู้สึก “ก็คงมีแค่คุณที่รู้สึกว่าคนแบบนั้นมันปกติ”

มาวัตยกมุมปาก คำพูดของเธอเหมือนเจาะจงพุ่งเป้ามาที่เขาเลย รู้จักกันมาตั้งนาน เขาไม่เคยเห็นท่าทางตอนออดอ้อนของนรินทรเลย

ก่อนหน้านี้ให้ปกเศกำปจับหนูมาตัวหนึ่งโยนใส่ห้องนอนเธอ เขาอยากจะเห็นเธอร้องไห้ฟูมฟายมาอ้อนเขาว่าในห้องมีหนู

สรุปแล้ว?

เส้นเอ็นบนหัวทาวัตกระตุกหลายที เขาจำได้ สุดท้ายเขาค่อยๆเดินเข้าห้องนอนของเธอ เพื่อที่ตอนวรินทรตกลงวิ่งออกมาเขาจะได้ทำเป็นเหมือนเดินผ่านมาพอดีแล้วรับเธอไว้ ก็พบกับวรินทรที่ใช้สองนิ้วจับหางหนูไว้ เดินออกมาอย่างประหลาดใจ ตอนเห็นเขายังพูดอีกว่า “บ้านคุณมีหนูด้วยอ่า ทั้งดำทั้งเล็ก ไม่น่ารักเลย ไม่เห็นเหมือนในทีวีเลย”

ตอนพูด ก็ใช้นิ้วมืออีกข้างจิ้มไปที่ตัวหนูที่ไม่รู้ว่าตายแล้วหรือยัง แล้วจึงโยนลงถังขยะ เสร็จแล้วยังมองมาที่เขาที่ตอนนี้ยังแข็งทื่ออยู่ “เป็นไรไป?”

ทาวัตจับหัวตัวเอง ตอนแรกเขาคิดว่าวรินทรไม่กลัวแค่หนูเท่านั้ร ใครจะรู้หลังจากนั้นจากที่ทดสอบ แมลงสาบหรือหรือสัตว์เลื้อยคลานที่เป็นศัตรูกับผู้หญิงเธอก็ไม่กลัว

ตอนนั้นทาวัตก็เริ่มสงสัย ผู้หญิงที่ตัวเองรู้จักพวกนั้นที่เวลาเห็นแมลงสาบแล้วกริ้ดเอากริ้ดเอา กริ้ดอะไรกันแน่ หรืออาจแคแสร้งทำ

เขารู้สึกว่า ปกติเห็นหน้าสาวสวยสองคนที่ดูมีเสน่ห์ ก็ยังสู้ใบหน้านั้นที่เรียกได้ว่าสะอาดสะอ้าน

“เชอะ ใครให้เขามาหาเรื่องฉันละ?” วรินทรเชิดคางขึ้น ไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของทาวัต ยังโอ้อวดความความสามารถของตัวเองอยู่

“แต่ว่ามีเรื่องหนึ่งน่าแปลกมาก ธรรศมันก็ไม่เหมือนคนที่จะกล้าถอนขนเสือมั้ง? ทำไมเจาถึงกล้าหาเรื่องฉันครั้งแล้วครั้งเล่าละ?” หลังพูดโอ้อวดเสร็จ ถึงได้เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ

มีทาวัตค่อยเข้าข้างเธอแบบนี้ ทำไมธรรศยังกล้ามาหาเรื่องเธออีกละ?

ทาวัตได้ยินเธอพูดแบบนี้ก็เริ่มอยู่ไม่สุข มือซ้ายจับกระดุมคริสตัลที่อยู่บนแขนขวาของเสื้อ รู้สึกกินปูนร้อนท้อง

“ธรรศมันชอบเล่น คุณก็รู้เหรอ? บางทีเขาอาจอยากหยอกคุณเล่น” ทาวัตพูด สีหน้าไม่มีความผิดปกติใดๆ โยนเรื่องทั้งหมดให้ธรรศคนเดียวเลย

ยังไงธรรศมันก็เป็นแพะรับบาปแทนตัวเองมาหลายครั้งแล้ว นับประสาอะไรกับครั้งนี้…….