หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 168

ตอนที่168 ลักพาตัว

“อะไรนะ?” วรินทรเอนหัวด้วยความสงสัย รู้สึกเหมือนบางอย่างผิดปกติ แต่ที่ทาวัตพูดก็มีเหตุผล เพราะธรรศนอกจากโยนพวกหนูพวกแมลงแล้วก็ไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่เกินไปหรือบางที่อาจแค่อยากหยอกเล้นกับเธอเฉยๆละ

“ใช่ คุณจะยืนอยู่ตรงนี้ทำไม? รีบไปเตรียมตัว ไปบริษัทเฮยู้” ทาวัตเกรงว่าถ้ายังพูดเรื่องนี้ไปเรื่อยๆวรินทรจะจับได้ เลยรีบเปลี่ยนเรื่อง โล่งอกสักที

ถ้าวรินทรรู้ เขาตั้งใจจะให้เธอมาอ้อนตัวเอง แล้วทำเรื่องแบบนี้ ต้องหัวเราะเยาะเขาแน่ๆ ว่าเขาปัญญาอ่อน

“ไปบริษัทเฮยู้ทำไร?” ความคิดของวรินทรโดยเขาชักจูงไปทางอื่นจนได้ มองเจาด้วยความสงสัย

……

จนกระทั่งพนักงานของเฮยู้ยื่นชุดให้เธอ ตอนที่เธอเดินไปห้องแต่งตัวแล้วเปลี่ยนชุดออกมาอย่างมึนงง วรินทรถึงรู้ว่า ข้อเสนอที่ทาวัตตอบตกลงประภาพ น่าจะเป็นสิ่งนี้แหละ ให้เธอเป็นพรีเซ็นเตอร์น้ำหอมให้บริษัทเฮยู้? ไม่ พูดให้ถูกแล้ว แค่โฆษณา ยังไม่ถึงขั้นพรีเซนเตอร์

วรินทรไม่ใช่นางแบบหรือดารา ดังนั้นครั้งนี้แค่โฆษณา ไม่ใช่พรีเซ็นเตอร์

เสื้อผ้าที่ใส่ เป็นหนึ่งในชุดที่เธอออกแบบเมื่องานเปิดตัวสินค้าครั้งก่อนที่ยังไม่ได้ให้ทวิติยาลอง

ฟังคนพวกนั้นพูดเรื่องเนื้อหาในการถ่ายทำจนจบอย่างมึนงง วรินทรถึงรู้ว่า นี้เป็นนิทรรศการที่จัดขึ้นเพื่อทำการโฆษณาสินค้าของบริษัทเฮยู้ ครั้งนี้พวกเขาไม่ได้เลือกใช้นางแบบชื่อดังทวิติยา แต่เลือกใช้คนสองคน ใช้วิธีการของคู่รักในการโฆษณา

อย่างอื่นเฮยู่เตรียมไว้หมดแล้ว วรินทรแค่ต้องใส่ชุดนี้แล้วถือน้ำหอมแสดงตามที่พวดเขาเตรียมไว้ก็พอ

นี้เป็นครั้งแรกที่ทำเรื่องแบบนี้ วรินทรรู้สึกตื่นเต้น แต่ตอนที่รู้ว่าคนที่จะถ่ายร่วมกับเธอคือประภาพแล้ว อาการตื่นเต้นนั้นก็หายไปเลย

ยังไงทำงานกับคนคุ้นเคย ก็ดีกว่าทำงานกับคนที่ไม่คุ้นเคย กับประภาพอย่างน้อยก็ไม่ตื่นเต้นแล้ว

แต่เธอแปลกใจมากกว่า งานของเธอมันงานออกแบบ ทำไมทาวัตถึงส่งเธอมาเพื่อโฆษณาของพวกนี้ อีกอย่าง เธอแพ้น้ำหอม หรือว่าพวกเขาไม่ห่วงว่าหากเกิดอะไรขึ้นละ?

แน่นอนว่าวรินทรไม่รู้ ระหว่างทางที่เธอใกล้ถึงบริษัทเฮยู้ ทาวัตได้ให้ปกเกศไปทำความสะอาดฆ่าเชื้อสถานที่ถ่ายทำทั้งในทั้งนอกรวมถึงอุปกรณ์ทั้งหมด ให้มั่นใจว่านอกจากขวดน้ำหอมพวกนี้แล้ว ไม่มีของสิ่งใดที่โดยผิววรินทรแล้วแพ้ได้ ถึงได้ยอมให้วรินทรไปถ่ายทำ

พวกนี้ ประภาพก็เห็นด้วย เพราะเขาก็เป็นห่วงผิวหนังของวรินทร เพียงว่า ที่คิดได้ ไม่ละเอียดรอบคอบเหมือนทาวัตเท่านั้น

แต่ว่าการกระทำนี้ทำให้พนักงานของบริษัทเฮยู้เชิดชูวรินทรมากขึ้น ผู้หญิงที่ทาวัตเอาใจใส่ขนาดนี้ หรือจะเป็นผู้หญิงที่ลำลือกันว่าทาวัตทั้งรักทั้งหลงคนนั้น?

เรื่องสำคัญของวันนี้คือทำความคุ้นเคยกับสถานที่แล้วเตรียมการบางอย่าง บทพูดของวรินทรน้อยมาก แค่ซ้อมท่าทางพวกนั้นซ้ำๆ มันก็ไม่ได้ยากอะไร

เพราะการประทำของทาวัตในวันนี้ทำให้ทีมงาน ไม่ค่อยกล้าเข้าใกล้เธอ แต่ก็ทำให้เธอได้อยู่เงียบๆ

ดวงตากวินหยุดนิ่ง ทำหน้ายิ้มแล้วพูด “คุณลุง นี้มันไม่ใช่ทางกลับบ้านผมนะ”

“ใช่เหรอครับ คุณหนูต้องจำผิดแน่ๆ” ชายชุดดำปฏิเสธ มองด้านหน้าโดยไม่ขยับไปไหน

“คุณลุงที่จริงคืออยากลักพาตัวผม ใช่ไหม?” กวินพูด เห็นตัวของชายชุดดำแข็งไปอย่างชัดเจน กวินยังอยากพูดบางอย่าง แต่โดนเอาผ้าปิดปากกับจมูกทันที บนผ้ามียาที่จะทำกวินสลบไปได้สักพัก

กวินมองบนในใจ ลูกตากำลังจะหมุน ก็สลบไปแล้ว ก่อนจะสลบมือน้อยๆกลับใส่เข้าไปด้านข้างกระเป๋าที่ตัวเองสะพายอยู่ เจอเครื่องส่งสัญญาณตำแหน่ง แล้วกดไปทีหนึ่ง

รถขับมาถึงชานเมืองเอที่ห่างไกลผู้คน รถจอดตรงที่โล่งๆ ชายชุดดำลงมาจากที่นั่งคนขับ อีกคนดึงคอเสื้อด้านหลังของกวินไว้ ก็เดินตามลงมา โยนกวินลงพื้น

กวินที่ดูเหมือนสลบขยับปากทีหนึ่ง แล้วฟื้นตัวอย่างเร็ว

ชายชุดดำคนหนึ่งบอกกับชายชุดดำอีกคน “ รีบโทรศัพท์หาเธอ บอกเธอว่าเด็กอยู่ในมือเราแล้ว” แล้วยื่นโทรศัพท์ให้เขา

“ จะรีบทำไม กลัวว่ามันจะหนีไปได้หรอ?” ชายชุดดำมองมาที่กวินที่นอนอยู่บนพื้นโดยไม่ขยับ โทรศัพท์มือถือในมือเป็นรุ่นเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ใช้อันนี้ส่งสาร ยากในการตรวจจับ

“ฮะโหล่ คนที่คุณต้องการอยู่ในมือพวกเราแล้ว จะโอนเงินมาเมื่อไร? …….ได้ พวกเราจะจับเขามัดไว้เดี๋ยวนี้ คุณว่าไงนะ ให้เราทำไร…….” ชายชุดดำพูดกับปลายสาย แล้วถึงวางสายไป