หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 170

ตอนที่170 คนบงการข้างหลัง

วรินทรมองตามเขา ก็เห็นเฮลิคอปเตอร์ที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆมาถึงบนหัวพวกเขาอย่างรวดเร็วทาวัตจูงมือเธอถอยหลังไป2-3ก้าว เฮลิคอปเตอร์ลงจอดช้าๆ

วรินทรตะลึงเล็กน้อย กลืนน้ำลายทีหนึ่ง โอ้โห เฮลิคอปเตอร์ นายคนนี้จะรวยขนาดนี้เลยเหรอ? ถนนบนพื้นวิ่งไม่ได้เลยจะวิ่งบนฟ้าแทน มีที่เจ๋งกว่านี้อีกไหม

“ยืนบื้ออะไรอยู่? ไป” ทาวัตรอให้เฮลิคอปเตอร์ห่างจากพื้นดินประมาณหนึ่งเมตร แล้วจูงวรินทร เดินไปข้างหน้า แล้วโดดขึ้นไป

จนกระทั่งเฮลิคอปเตอร์บินออกไปแล้ววรินทรถึงได้สติ เธอก้มมองดูด้านหลังเฮลิคอปเตอร์ ทับอยู่บนถนนที่จารจรติดขัด ยาวเหมือนมังกร แต่ว่าดูจากที่สูงขนาดนี้ลงไป ขาของวรินทรก็รู้สึกอ่อนอยู่นิดๆ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะดู เป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดและน่าตื่นเต้น

“อย่าขยับ ถ้าตกลงไปผมจะไม่ช่วยนะ” ทาวัตจับเธอที่ยังตื่นเต้นอยู่ แล้วโอบเอาสายรัดเข็มขัดรัดให้เธอ กลิ่นมินต์จางๆพัดเข้าจมูกวรินทร

ได้กลิ่นหอมนี้ วรินทรกลับรู้สึกว่าความกลัวในใจหายไปได้บ้าง ไม่รู้สึกกลัวขนาดนั้นแล้ว แต่ก็ไม่กล้าก้มดูด้านล่างแล้ว

“คุณผู้ชายครับ ตำแหน่งของคุณหนูเริ่มขยับแล้วครับ” ปกเกศนั่งอยู่ตรงข้ามพวกเขา จ้องหน้าจอโทรศัพท์อยู่ แจ้งข่าว

ทาวัตหยิบโทรศัพท์มา กดดู ใช่จริงๆ ก่อนหน้านี้ยังอยู่ตำแหน่งนั้นไม่ขยับเลย ตอนนี้กำลังมุ่งหน้าไปทางตำแหน่งภูเขาของเมืองเอ ห่างจากตำแหน่งเมื่อกี้ไปไกลแล้ว

แต่ไม่ว่าจะเร็วแค่ไหน ก็คงเร็วสู้เครื่องบินไม่ได้

รถยังมุ่งหน้าไปข้างหน้า ห่างจากถนนเส้นหลักไปไกลแล้ว กวินโดนมัดอยู่ตรงที่นั่งห้องโดยสารข้างหลังกับชายชุดดำคนหนึ่ง ส่วนอีกคนกำลังขับรถอยู่ด้านหน้า

ดวงตาของกวินยังหมุนไปมา วิเคราะห์ตำแหน่งของที่นี้ไปด้วย และคิดว่าต่อไปควรทำอะไร

ขายชุดดำข้างๆมองไปข้างหน้าอย่างเดียว ไม่ได้ผ่อนคลายลงถึงแม้ระยะทางจะไกลมาก นี้ยิ่งทำให้กวินรู้สึกมีอะไรผิดปกติ

ชายชุดดำสองคนนี้ กิริยาท่าทางเหมือนมาเฟีย แต่ฟังจากคำพูดแล้ว ก็ไม่เหมือน

ถ้าพวกเขาต้องการแค่เงินงั้นที่พวกเขาคุยกับคนในโทรศัพท์ครั้งที่สองคืออะไร

คนที่ต้องการแค่เงินอย่างเดียว จะไม่ใช้คำพูดแบบนี้กับผู้ว่าจ้าง ยิ่งไม่มีทางพูดว่าลงนรกพร้อมกัน คนที่ยอมสละได้แม้ชีวิต จะให้ความสำคัญกับเงินแค่นี้เหรอ?

กวินกัดริมฝีปาก ยิ่งรู้สึกว่าเรื่องนี้มันแปลกๆ

รถขับออกมาไม่รู้นานเท่าไร หลังจับขึ้นเขาแล้ว พวกเขาก็จอดรถในถ้ำถ้ำหนึ่ง

แค่ดูก็รู้ว่าวางแผนมาอย่างดี ขนาดเส้นทางสำรอง ยังเตรียมพร้อมมาขนาดนี้

ถ้าเป็นอย่างนั้น คนที่อยากจับเขาก็ต้องเขามานานแล้ว

กวินโดนชายชุดดำพาลงจากรถ แล้วพาเข้าถ้ำไป

ถนนเส้นนี้เดินค่อนข้างลำบาก บนพื้นถนนเป็นเศษหิน ชายชุดดำโหดเหี้ยมมาก แทบจากลากกวินมาตลอดทาง

กวินสีหน้าไม่เปลี่ยน พยายามเดินไม่ให้หินพวกนั้นบาดเท้า เดินเขย่งขา

ถึงภายในถ้ำ กวินกวาดสายตามองรอบๆ มองดูถ้ำตรงหน้า มีแสงสลัว แสงพระจันทร์ไม่ส่องเข้าถ้ำพอดี

พวกเขาไม่สนใจกวินเลย คนหนึ่งก้มหน้าก่อไฟ อีกคนมองอย่างเงียบขรึม เหมือนว่าไม่มีกวินอยู่ตรงนี้

“คุณลุง ทำไมพวกลุงไม่พูดเลยอ่า?” กวินถามต่อ

ที่จริงกวินไม่ได้คิดจะได้อะไรจากปากพวกเขา แต่อยากใช้โอกาสนี้ ได้อะไรจากคำพูดของพวกมันหน่อย

แต่ว่าทั้งสองก็ไม่ยอมพูดอะไร แค่มองยังไม่มองเจาเลน

กวินขยับปาก กำลังจะพูดต่อ ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นซะก่อน

ไม่รู้ว่าปลายสายพูดอะไร กวินเห็นแค่สีหน้าของชายชุดดำแข็งลง แล้วยังมองเขาทีหนึ่ง เหมือนว่าจะฆ่า มองจนกวินสงสัยไปหมด

หรือว่าคนบงการมันออกคำสั่งน่ากลัวอะไรอีก?

กวินกำลังสงสัย เห็นชายชุดดำวางสายไป หันกลับมามองเขา ยกมุมปากอยู่หลายที สุดท้ายก็มีรอยยิ้มที่ทั้งแข็งแล้วน่าเกลียด มองดูเขา แล้วถามว่า “หนูอยากกินอะไร?”

กวินอึ้ง กับท่าทีที่เปลี่ยนไปของชายชุดดำรู้สึกแปลกๆ คิดว่าต้องเกี่ยวกับสายโทรศัพท์เมื่อกี้แน่ๆ แต่ว่าเป้าหมายของคนคนนั้นไม่ใช่จัดการเขาแบบเงียบๆเหรอ ทำไมตอนนี้ยังมาถามเขา ว่าอยากกินอะไร?

ฉลาดอย่างกวิน ไม่ค่อยเข้าใจว่าพวกเขาจะมาไม้ไหน คนคนนั้นต้องการอะไรกันแน่?

แต่ดูท่าทางของชายชุดดำ ถึงแม้จะดูไม่ยินยอมเท่าไร แต่ก็จำเป็นต้องฟังคำสั่งของคนคนนี้ ดูว่าตัวเองน่าจะไม่มีอันตรายอะไรตอนนี้