หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 198

ตอนที่ 198 เริ่มหมดความอดทน

“ครั้งหน้า?”นินัทธ์พูดยังไม่ทันจบ ทาวัตเดินพุ่งมาทางเขา จึงรู้ตัวเลยว่าจะมีอันตรายเกิดขึ้นกับตัวเขาแน่นอน เขาเองก็พยายามขอความเมตตาจากทาวัต แต่คำพูดเมื่อกี้มันยิ่งทวีความโกรธให้กับเขา มันยากมากที่จะให้อภัยได้ และในตอนนี้ใบหน้าเขาก็ไร้ซึ่งรอยยิ้มใดๆ

เห็นได้ชัดว่าชายผู้นี้ไม่ได้อยากทำร้ายใคร แต่ไม่อาจทนได้ถ้าเกิดเรื่องร้ายๆขึ้นอีก เขาจึงเดินไปยังด้านหน้าของนินัทธ์ แล้วบดขยี้หลังมือของเขา！

“อ๊าก！” นินัทธ์เจ็บปวดจนต้องร้องขอชีวิต

เพราะเขารู้ว่า ทาวัตเป็นคนที่ไม่ชอบลงมือด้วยตัวเอง แต่ครั่งนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่

“เมื่อกี้นายคิดจะทำร้ายเธอ?”ทาวัตพูดด้วยน้ำเสียงที่เหยือกเย็น เขาเอารองเท้าหนังนั้นบดขยี้ลงบนหลังมือของนินัทธ์อย่างหนักหน่วง

นินัทธ์เจ็บจนพูดไม่ออก ซึ่งมันเทียบไม่ได้เลยกับตอนที่เขาทารุณเธอเลยสักนิด

“ดี ดีมาก” ทาวัตพรึมพรัมที่ปาก สถานการณ์ยังคงอึกครึม กลืนไม่เข้าคายไม่ออก และเหมือนกำลังจะโดนพายุลูกใหญ่ซัดเข้าอีกระรอก

“ทาวัต”.......วรินทรตะโกนลั่นออกมา ใบหน้าของเธอยังคงเมาด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ และตัวเธอเองก็สั่นระริกด้วยความกลัว

เพราะทาวัตได้ยินเสียงตะโกนของวรินทร เพียงไม่กี่วินาทีเขาหันไปมองยังปลายเสียง และมองไปยังดวงตาคู่นั้นของเธอ

ทาวัตประคองร่างนั้นขึ้น แล้วเรียก “ปกเกศ พามันไป”

เพียงไม่กี่คำที่พูดออกมาทำให้เขารู้ว่าต้องการสื่อถึงอะไร ปกเกศเดินออกมาจากมุมมืด แล้วเดินไปยังด้านหน้าของนินัทธ์ พร้อมพาเขาออกจากตรงนั้นทันที

นินัทธ์รู้ตัวเลยว่า ต่อไปจะโดนอะไรบ้าง

ทาวัตไม่แคร์อะไรทั้งนั้น เพียงแค่เห็นวรินทรโดนทำร้าย เขาก็พร้อมเอาชีวิตเข้าแลก！

เขาไม่เคยเผยความรู้สึกให้วรินทรรู้เลย แถมตอนนี้เธอยังโดนทำร้าย ใครกันจะอดใจไหว！

อย่างไรก็ตาม สิ่งตรงหน้ามันไม่ได้ทำให้ทาวัตรู้สึกอึดอัดใจ

แต่เป็นตัวเขาเองต่างหาก

เขาไม่แม้แต่จะเหลียวมองวรินทรที่ยืนอยู่มุมนั้นเลยสักนิด เธอจึงเดินไปยังข้างหน้า

วรินทรรู้สึกประหลาดใจ ยื่นคว้าคอเสื้อของเขาไว้

ทาวัตก้าวสะดุด หันหัวกลับมามองเธอ สายตาเขาดูเย็นชา แถมพูดจายียวนเหมือนมีคนหาเรื่อง “ มีปัญหา?”

วรินทรกัดริมฝีปาก ไม่รู้ทำไมถึงดึงเขาไว้ อยากพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี แถมตอนนี้เริ่มทำตัวไม่ถูก

ทาวัตมีทัศนคติที่ดูเยือกเย็นและเย็นชา เห็นได้ชัดว่ามันทิ่มแทงหัวใจเธอ ตัวเธอเองก็รู้สึกอึดอัดต่อสิ่งนี้เช่นกัน แต่ก็ไม่อยากให้เขาเดินจากไปแบบดื้อๆ

บางเวลา รู้สึกยุ่งเหยิง

“ทาวัต~” ทวิติยาเดินออกมาจากทางระเบียงด้านบน เธอเดินเสียงดังจนได้ยินเสียงพื้น ตึงตัง และเผยใบหน้าที่แฝงไปด้วยรอยยิ้มที่กรุ้มกริ้ม

ทาวัตหันไปมองใบหน้าอันอ่อนโยนของวรินทรเพียงครู่หนึ่ง แล้วเขาดึงมือของเธอที่จับคอเสื้ออยู่ออก ไม่ถึงนาทีเขาก็เดินไปทางทวิติยา

ในมือวรินทรเหมือนทำของหล่นหาย เธอพยายามจะคว้ามันไว้ แต่กลับไม่มีอะไรเลย

ทวิติยาเดินมาควงแขนของทาวัต เขาเหลือบมองมาทางวรินทรเล็กน้อย แล้วแผ่นหลังของเขาค่อยๆเลือนหายไปในความมืด

ทวิติยายิ้มอย่างสะใจ

มันเป็นแบบนี้นี่เอง

วรินทรมองเขาทั้งสองเดินจากไป ดวงตาคู่นี้จึงเอ่อล้นด้วยน้ำตา จุกจนพูดไม่ออก ได้แต่ร้องไห้แต่ไม่มีเสียงใดๆให้ใครได้ยิน

เธออยากบอกกับทาวัตว่า ฉันชอบเธอ